The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 97ο

Liberty’s POV

Τραβήχτηκε απ’ τα χείλη μου και αναστέναξε. Η ελαφριά μυρωδιά της κανέλας έκανε τα βλέφαρά μου να πεταρίσουν. Αναστέναξα και εγώ και κοίταξα τα χέρια μας. Ο τρόπος που ήταν μπλεγμένα μεταξύ τους, μου θύμισε εκείνον τον τρόπο που συνήθιζε να τα πιάνει μικρός για να βεβαιώσει τον εαυτό του πως όλα θα πήγαιναν καλά. Τον ίδιο τρόπο με τον οποίο τα έπιανε προηγουμένως. Τελικά δεν ήταν τόσο ατάραχος όσο νόμιζα. Ίσως να ήταν ακόμη περισσότερο νευρικός και από μένα.

Έσφιξα τα δάχτυλά του και σήκωσα το πρόσωπό μου στο δικό του. Με κοιτούσε με έναν τόσο τρυφερό τρόπο, ξαφνικά κουρασμένος. Τα μάτια του ανοιγόκλειναν αργά όσο με παρατηρούσε, τα χείλη του να παραμένουν μισάνοιχτα και να τον βοηθούν να αναπνεύσει. Σίγουρα η μύτη του ήταν βουλωμένη, όπως ήταν και η δικιά μου. Αναστέναξα ξανά και έγειρα το κεφάλι μου στον ώμο του. Ακούμπησε και εκείνος το μάγουλό του στα μαλλιά μου και για λίγες στιγμές αφήσαμε την ησυχία να μας γαληνεύσει. Δεν υπήρχε πια ένταση μέσα στην μπουρμπουλήθρα μας. Μονάχα ανείπωτες συγγνώμες. Είχα όλο τον χρόνο μπροστά μου για να τις πω, ωστόσο.

«Θέλεις να πάμε σπίτι;» ρώτησε, η φωνή του πιο τραχιά από πριν.

«Ναι.» πήρα το κεφάλι μου απ’ τον ώμο του.

Σηκώθηκε όρθιος και αντέγραψα τις κινήσεις του. Όταν στάθηκα δίπλα του, τα δάχτυλά του έψαξαν δειλά τα δικά μου. Έκλεισα την παλάμη του με ένα συγκρατημένο χαμόγελο χωρίς σηκώνω το βλέμμα στο δικό του. Ξεκίνησε να περπατάει, εγώ να ακολουθώ τα βήματά του περιχαρής.

.~.

Όταν η πόρτα του διαμερίσματός του έκλεισε πίσω μας, κατάλαβα πως ούτε ο Harry είχε περάσει ιδανικά τις τελευταίες τρεις μέρες. Η ασυνήθιστη ακαταστασία στο σαλόνι και η βαριά μυρωδιά του καπνού με έβαλαν σε σκέψεις. Αν εγώ διαχειρίστηκα τον χωρισμό μας με μια επιστροφή μου σε κακές συνήθειες, εκείνος πως τον διαχειρίστηκε; Δεν είπα τίποτα απ’ όσα σκεφτόμουν ωστόσο. Έβγαλα το τζιν μπουφάν μου και το κρέμασα στον καλόγερο, ενώ εκείνος πέρασε στο σαλόνι.

«Συγγνώμη για την ακαταστασία…» είπε μαζεύοντας μερικές μπλούζες απ’ τον ένα καναπέ και μερικά βιβλία απ’ τον άλλο.

«Δεν πειράζει.»

Ξεκίνησα και εγώ να συμμαζεύω τις σκόρπιες σημειώσεις που είχε στο τραπεζάκι στο κέντρο των καναπέδων. Τις έκλεινα στους φακέλους απ’ τους οποίους ο Harry βαριόταν ή αμελούσε να βάλει. Όταν τελείωσα με τα χαρτιά το βλέμμα μου έπεσε στο γεμάτο με αποτσίγαρα τασάκι. Η καρδιά μου πάγωσε για μια στιγμή. Ο Harry δεν κάπνιζε. Σε ποιον άνηκαν τα τσιγάρα;