The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 46ο

Κεφάλαιο 46ο

Harry’sPOV

Άνοιγα και έκλεινα τα ντουλάπια, ψάχνοντας για το μισοτελειωμένο μπουκάλι κονιάκ που είχα αφήσει το προηγούμενο βράδυ. Θα έπρεπε να ήταν κάπου εκεί. Άδειαζα ράφια και έριχνα πιάτα στο πάτωμα, αδιαφορώντας για τους οξείς θορύβους που έκαναν το κεφάλι μου να σφυρίζει περισσότερο και πιθανότατα κρατούσαν την πολυκατοικία στο πόδι.

Ο Liam θα ήταν εκείνος που εξαφάνισε το καυστικό υγρό, κατέληξα όταν πουθενά στην κουζίνα δεν υπήρχε δείγμα του. Που ήταν παρεμπιπτόντως; Με τόση φασαρία θα έπρεπε κιόλας να βρίσκεται δίπλα μου και να προσπαθεί να με καθησυχάσει. Πήρα μια βαθιά ανάσα και χτύπησα το χέρι μου στον πάγκο. Χρειαζόμουν αλκοόλ και γρήγορα.

Πιάνοντας το κινητό μου, βγήκα από την κουζίνα για το σαλόνι. Έπεσα στον καναπέ και έκλεισα τα μάτια. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ήταν αργά, -μπορούσα να δω το μαύρο σκοτάδι έξω απ’ το παράθυρό μου, μα τα βλέφαρά μου δεν έλεγαν να κλείσουν. Ένα πράγμα χρειαζόμουν και ήξερα καλά πως δεν ήταν το αλκοόλ. Ένα πράγμα θα με έβγαζε από την μιζέρια και την αυτολύπησή μου. Εκείνη. Μα ενώ την αποζητούσα σαν τρελός, την ίδια στιγμή καταριόμουν τον εαυτό μου που την είχα ανάγκη.

Μια ολόκληρη εβδομάδα. Εφτά μονάχα μέρες, ήμουν μακριά της και φάνταζε πως το οξυγόνο είχε τελειώσει στο σύμπαν μου. Δεν λειτουργούσα χωρίς εκείνη. Είχα απορριφθεί από πολλούς ανθρώπους στην ζωή μου, μα η δική της απόρριψη με τσάκισε. Την χρειαζόμουν απελπισμένα. Δεν υπήρχα χωρίς την παρουσία της δίπλα μου. Τα δάκρυα κύλησαν αντανακλαστικά. Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω. Έκλαιγα μονάχα για μια γυναίκα που αγαπούσα και που δεν επρόκειτο να με αγαπήσει ποτέ. Με μισούσε είχε πει. Γιατί με μισούσε; Τι της έκανα; Μόνο αγάπη της προσέφερα απλόχερα και εκείνη μου την πέταξε στα μούτρα, τσαλακωμένη σαν ένα σκουπίδι του δρόμου.

Ήμουν θυμωμένος μαζί της και μαζί μου. Με έδιωξε από την ζωή της, την ώρα που είχα αρχίσει να ελπίζω πως όλα θα πήγαιναν καλά. Με εξευτέλισε. Διάολε με έκανε να κλάψω μπροστά της, ενώ εκείνη με κοιτούσε σαν εκείνες τις άψυχες πορσελάνινες κούκλες που είχε την τάση να συλλέγει η αδερφή μου. Με μισούσε εκείνη μα όχι περισσότερο απ’ ότι μισούσα ο ίδιος τον εαυτό μου. Πως μπόρεσα να πέσω τόσο χαμηλά; Πως μπόρεσα να αφεθώ σε κάποιαν που μετά βίας γνώριζα; Μου άξιζε ο πόνος. Τον επιδίωξα. Μια ζωή παρέμενα το ίδιο ανεγκέφαλος και επιρρεπής.