The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 96ο

Liberty’s POV

Η καρδιά βροντοχτυπούσε στο στήθος μου, σαν μουσική υπόκρουση των βημάτων που με πήγαιναν κοντά του. Περπατούσα γρήγορα για να μην τον χάσω μέσα στο πλήθος. Μέχρι να φτάσω δίπλα του είχε καθίσει στο παγκάκι. Σταμάτησα να περπατάω και πήρα μια ανάσα. Είναι σίγουρα εδώ, επαναλάμβανα στον εαυτό μου. Δεν έχεις παραισθήσεις. Ο Harry είναι εδώ. Ένιωσα το οξυγόνο να περνάει στις φλέβες μου και να αφήνει πίσω του ένα ελαφρύ μούδιασμα. Ξεροκαταπίνοντας, τόλμησα να κάνω το τελευταίο βήμα.

Κάθισα στην άλλη άκρη, αφήνοντας αρκετό κενό χώρο ανάμεσά μας, αμήχανη απ’ την σιωπή που πλάκωνε την δική μας φούσκα, παρά τις θορυβώδεις ομιλίες των περαστικών τριγύρω. Ακόμη δεν μπορούσα να πιστέψω πως όντως τον έβλεπα. Έριχνα κλεφτές ματιές στην μεριά του, ενώ εκείνος φαινόταν ατάραχος. Καθιστός, με τους ώμους κυρτούς, κοιτούσε ευθεία μπροστά το νερό που κυλούσε με φόρα. Είχε μπλέξει τις παλάμες του και αναστέναζε. Ήθελα τόσο πολύ να μάθω τι σκεφτόταν, μα το γεγονός πως βρισκόταν εκεί μαζί μου, εκείνη την ώρα, σίγουρα έδειχνε πως είχε στο μυαλό του κάτι καλύτερο απ’ αυτά που γύριζαν στο δικό μου τις περασμένες μέρες.

Ξεφύσηξα και κοίταξα και εγώ μπροστά μου. Όχι για να παρατηρήσω κάτι συγκεκριμένο, αλλά για να βρω το θάρρος να μιλήσω. Ήξερα πως εγώ έπρεπε να μιλήσω πρώτη. Να του πω συγγνώμη, όσο φτηνό και αυτό ακουγόταν. Πήρα την τελευταία ανάσα και χωρίς να γυρίζω στο μέρος του, οι λέξεις βγήκαν αυτόματα απ’ τα χείλη μου.

«Γεια.»

Ο χαιρετισμός μου, ήταν ακόμη φτηνότερος και από τα χιλιάδες ‘συγγνώμη’ που του χρωστούσα και που πολλάκις του είχα πει. Ήταν όμως η πρώτη λέξη που το μυαλό έδωσε εντολή να ξεστομίσω. Η συνείδησή μου έπεσε με τα μούτρα στο γραφείο της σαν ένδειξη απόγνωσης. Την παραμέρισα και επανήλθα στο παρόν.

«Γεια.» είπε τραχιά, χωρίς να με κοιτάει.

«Τι κάνεις εδώ;»

«Βόλτα.»

Γύρισα το κεφάλι να τον κοιτάξω στιγμιαία και επέστρεψα το βλέμμα μου στο απέραντο κενό που αγνάντευα. Πανικός ξεκίνησε να με κατακλύζει. Τι και αν απλά έτυχε να τον δω, ενώ εκείνος δεν είχε καμία πρόθεση να με συναντήσει; Τι και αν είχε ήδη αρχίσει να με ξεπερνάει και συνέχιζε την ζωή του; Ένιωθα τα χέρια μου να τρέμουν και έμπλεξα τα δάχτυλά μου. Δεν είχε καθόλου αέρα, κι όμως εγώ ένιωθα να παγώνω.