The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 95ο

Liberty’s POV

Απ’ την στιγμή που βρέθηκα μόνη στο διαμέρισμα ένιωθα να πνίγομαι. Οι άδειοι τοίχοι έμοιαζαν περιοριστικοί και σαν συμπληγάδες πέτρες έσμιγαν θαρρείς, αυξάνοντας την πίεση στο στήθος μου. Το μυαλό μου αρνούνταν να πιστέψει πως εγώ και ο Harry είχαμε τελειώσει, ασχέτως που ο πόνος βρισκόταν πάντα εκεί για να το υπενθυμίζει. Ίσως να βρισκόταν εκεί μέχρι να αποτυπωθεί το νόημα στην ψυχή μου. Τον έσπρωξα μακριά και εκείνος, όπως και πολλούς άλλους πριν από αυτόν. Την μητέρα μου, τον πατέρα μου, τους φίλους που ακόμη και στα 23 μου χρόνια αδυνατούσα να κρατήσω με σιγουριά. Έφυγε εξαιτίας μου και τα δάκρυα ήρθαν όταν είδα τα απομεινάρια της ύπαρξής του στο σπίτι μου.

Η οδοντόβουρτσά του και δύο άπλυτες μπλούζες ήταν τα πρώτα αντικείμενα που παρατήρησα μόλις μπήκα στο μπάνιο. Προεξείχαν περισσότερο απ’ ο,τιδήποτε άλλο φαινομενικά ασήμαντο. Πεταρίζοντας τα βλέφαρα για να διώξω τις σταγόνες που θόλωναν την όρασή μου έπιασα την οδοντόβουρτσα και ακούμπησα το απαλό βουρτσάκι της. Χαμογέλασα αχνά στην ανάμνηση της πρώτης φοράς που την είδα δίπλα στην δική μου. «Πρακτικά μένω σπίτι σου, οπότε επιβάλλεται να υπάρχει μια θέση και για αυτήν.» είχε πει με ένα χαμόγελο. Μετά απ’ αυτό ακολούθησαν κι άλλα. Μπλούζες, κάλτσες, παντελόνια. Σχεδίαζα να αδειάσω ένα απ’ τα συρτάρια μου και να του το παραχωρήσω, μα με πρόλαβε ο χωρισμός μας.

Αναστενάζοντας έτριψα τα μάγουλά μου και έπιασα την οδοντόκρεμα. Πίεσα ίσα-ίσα το σωληνάριο, μέχρι που μια μικρή μπίλια της άσπρης ουσίας στάθηκε στις άσπρες τρίχες. Το έβρεξα ελάχιστα και το έβαλα στο στόμα μου χωρίς να έχω κάποια ιδιαίτερη ανάγκη να βουρτσίσω τα δόντια μου. Ήθελα απλά να νιώσω πως ένα κομμάτι του ήταν ακόμη μαζί μου. Έκλεισα τα μάτια και συνέχιζα να πλένω τα δόντια, παραδίνοντας το κορμί μου σε λυγμούς που από ώρα καραδοκούσαν να ξεσπάσουν. Ο πόνος είχε κυριεύσει το σώμα μου και ενώ ήξερα πως όλα είχαν τελειώσει, αρνιόμουν να πιστέψω πως δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να αλλάξει αυτό.  Δεν ήθελα να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, φοβόμουν πως οι τύψεις θα είχαν αποτυπωθεί στα χαρακτηριστικά μου. Για αυτό συνέχισα να έχω τα μάτια μου κλειστά και έσκυψα το κεφάλι.  

Ρούφηξα την μύτη όταν τελείωσα, και έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου. Σκούπισα τα χέρια και τα χείλη μου και αργά, σαν να ζύγιαζα την σκέψη, έσκυψα και έπιασα τις μπλούζες του απ’ το καλάθι με τα άπλυτα. Τις έφερα στην μύτη μου και μύρισα άπληστα, το άρωμά του να μένει στα ρουθούνια μου και να δίνει θαρρείς το οξυγόνο στους πνεύμονές μου. Βγήκα απ’ το μπάνιο και πήγα στην κρεβατοκάμαρα. Το σπίτι ήταν τόσο βουβό, και έμοιαζε τόσο άδειο που δεν το άντεχα. Γδύθηκα και άφησα το ελαφρύ ύφασμα της μπλούζας του να καλύψει εκείνο το δέρμα μου. Μπήκα κάτω απ’ τα σκεπάσματα και περίμενα. Τι ακριβώς; Δεν ξέρω. Απλά περίμενα.