Marinette? Are you okay?

▪ one hundred fifty six ▪

~ Marinette's pov ~

Wyczuwając słodki zapach gofrów, wzięłam głęboki wdech, napawając się tą cudownością. Nie czując na sobie jakiegokolwiek ciężaru, pomacałam dłonią miejsca po obu moich stronach, orientując się, że leżę w pojedynkę.

- Luka? - szepnęłam, nie doczekując się jednak odpowiedzi.

W końcu podniosłam się do siadu i otworzyłam oczy, przecierając je palcami, aby wyostrzyć sobie obraz poprzez pozbycie się śpioszków z ich kącików.

- Luuuka - powtórzyłam, szturchając stopą śpiącego na podłodze chłopaka. - Co ty tam robisz?

- Śpię - burknął, nawet nie zaszczycając mnie swoim spojrzeniem.

- Dlaczego na podłodze? - chwyciłam za jego bluzę leżąca na oparciu i założyłam ją na siebie, gdyż moje ciało przeszywał chłód powietrza dostającego się przez niedomknięte okienko.

- Bo tak. Daj mi spokój - obrócił się na drugą stronę, prezentując mi swoje plecy.

- Ty to jednak jesteś głupi. Wszystko cię będzie dzisiaj bolało - wstałam i obeszłam go, kucając przed jego twarzą. - Czemu nie spałeś ze mną? - ponowiłam pytanie, rozwierając na siłę jego powiekę palcami.

- Czy ty naprawdę musisz? - w końcu na mnie spojrzał zmęczonym wzrokiem.

- Odpowiedz mi, to dam ci spokój. No może dopiero wtedy, jak jeszcze położysz się na łóżku - poinformowałam go z uśmieszkiem na twarzy. - To jak?

- Nie chciałem cię obudzić w nocy moim łażeniem. Poza tym śmierdzę - powiedział bez ogródek i z powrotem zamknął oczy.

- Nie ma takiej tragedii - stwierdziłam zgodnie z prawdą. - To teraz jeszcze połóż się na łóżku i już sobie idę - ziewnęłam, uświadamiając sobie, że wcale się nie wyspałam.

- Nie chce mi się. I nie masz sobie iść. Znaczy się, to zabrzmiało, jakbyś zamierzała już wracać do domu. Możesz iść zjeść śniadanie. Czuję, że chyba jest już nawet gotowe - zaciągnął się zapachem, tym samym wywołując burczenie w swoim brzuchu.

- Głodomor - westchnęłam i nachyliłam się bliżej niego. - W sumie to rób sobie, co chcesz. Ja idę jeść, bo faktycznie pachnie pysznie - złożyłam krótki pocałunek na jego ustach i już się odsuwałam z zamiarem pójścia do kuchni, kiedy poczułam, jak zostaję z powrotem przyciągnięta do parteru.

- Jeszcze jeden - złożył usta w dziubek, więc cmoknęłam je krótko, co jednak nie spodobało się chłopakowi. - No wiesz ty - położył się na wznak, a mnie pociągnął tak, żebym usiadła na nim okrakiem. - Liczyłem na coś bardziej wyszukanego - spoglądał na mnie sennie.

- Liczyłam, że jak się obudzę, to poczuję twoje ciepło przy mnie i też się przeliczyłam.

- Chciałem dobrze - westchnął, ściskając moje biodra.

- Wiem, wiem - nachyliłam się i tym razem już na dłużej przylgnęłam do jego ust.

Całowałam go powoli i czule, kiedy objął mnie szczelnie i nie pozwolił na wyprostowanie się.

- Co robisz? - mruknęłam, wcale nie narzekając na taki stan rzeczy. Zmęczenie jednak wygrywało z moim głodem.

- Jeszcze pięć minut i możemy wstać - wymamrotał mi do ucha te słowa po cichu i znowu przymknął oczy. 

Nie minęła chwila, a ja również odpłynęłam. Tylko pięć minut...

~~~

Nie wiem, ile czasu minęło, ale znowu przebudziłam się w łóżku Luki. Znowu nie wyczuwając jego obecności obok siebie. Ziewając, dalej z zamkniętymi oczami, żeby nie narażać ich na jasność panującą na statku, ruszyłam ku drzwiom. Kiedy je otworzyłam, znowu poczułam ten cudowny zapach gofrów.