Przejdźmy na Drugą Stronę

94

Śnieg mocno pada w Roxborough Park 21 grudnia.
Park znajduje się na południu Surrey, w miejscowości Chiddingfold. Harry wzdryga się, otrząsając się z następstw aportacji, kiedy przybywają. To miejsce jest oddalone od Little Whinging o jakieś trzydzieści minut jazdy. To niezwykłe, jak bolesne jest dla niego wspomnienie dzieciństwa, nawet sto lat później.

Roxborough Park to mały park w kształcie kwadratu. Ma tylko około akra szerokości, z trzech stron otaczają go grube żywopłoty. Harry może wyczuć zaklęcie odstraszające mugoli, wplecione w osłony wokół żywopłotu. Ktokolwiek chce się z nimi spotkać, nie ryzykuje ingerencji mugola.

Harry i Tom mają na sobie grube płaszcze i rzucili na siebie Impervious , więc ich płaszcze pozostają suche pod śniegiem. Harry trzyma słoik z niebieskimi płomieniami, dzięki zaklęciu Niebieskiego Płomienia, który utrzymuje jego dłonie w cieple. Tymczasowo przekazuje je Tomowi, ilekroć potrzebuje ciepła. Po namyśle, aby zachować swoją tożsamość, nałożyli również na siebie glamour. Włosy Harry'ego są dłuższe i ciemniejsze, a jego blizna jest starannie zakryta gęstą czarną grzywką. Jego oczy są teraz brązowe zamiast zielonych i jest wyższy. Tom próbował zmienić kolor włosów na rudy, ale teraz jest to odcień gumy do żucia, na co narzeka co pięć sekund. Harry uważa, że ​​to całkiem zabawne.

Jest 11:52. Zostało jeszcze osiem minut.

"Możesz pomóc?" - pyta desperacko Riddle, wyglądając na zirytowanego nie do uwierzenia. Trzyma palce we włosach, desperacko ciągnąc za swoje różowe loki jak guma do żucia. „Wyglądam - wyglądam śmiesznie!"

Harry nie może ukryć chichotu, nawet gdy jego blizna pulsuje gniewem Voldemorta. - Wyglądasz jeszcze bardziej gejowsko - mówi między chichotami.

Voldemort zaciska szczękę. - Niech cię szlag - syczy i wyciąga różdżkę, próbując w ostatniej chwili zmienić swój urok. Ale jakaś kombinacja paniki i pośpiechu sprawia, że ​​jego włosy z różu gumy do żucia zmieniają się w gorący róż, a Harry wybucha śmiechem, trzymając się za brzuch.

„Merlinie!" Voldemort ryczy, ciągnąc za grzywkę. - Pieprz się, Potter.

Harry nie jest do końca pewien, czy może oddychać, biorąc pod uwagę to, jak mocno się śmieje. Upada na śnieg, chichocząc bez przerwy, a Voldemort w przypływie złości chwyta garść śniegu i rzuca mu w twarz.

Harry wzdycha. Nagłe uczucie śniegu na jego twarzy jest zaskakujące, ale na szczęście rzucił też Impervious na swoje okulary, więc wciąż widzi wyraźnie. Riddle wciąż się wścieka, a jego jaskraworóżowa grzywka wyróżnia się na tle ciemnych brwi. - Och, zaczyna się - rzuca wyzwanie Harry i wstaje, rzucając garść śniegu prosto w twarz Toma.

Tom wydaje z siebie dźwięk zaskoczenia i upada, wypluwając śnieg. - Zapomniałem o twoich odruchach Poszukiwacza - mruczy, a jego różowe włosy są wilgotne od śniegu.

Harry pochyla się i wyciąga do niego rękę. „Chodź", mówi z chichotem, „Ktokolwiek się z nami spotka, będzie tu lada chwila".

Tom bierze go za rękę, ale najpierw ciągnie Harry'ego w dół na śnieg, uderzając w niego stosem śniegu. Harry piszczy, otrząsając śnieg z włosów, a Tom biegnie , jego oddech jest widoczny w zimnym zimowym powietrzu. Harry goni go po parku, w końcu przyciskając go do żywopłotu, prawie bez tchu.

- Mam cię - dyszy Harry, kładąc ręce na ramionach Riddle'a, przyciskając go do żywopłotu.

Riddle'owi też brakuje tchu i szczerzy zęby. Jego włosy są prawie całkowicie mokre. Ale różowe włosy nawet nie wyglądają na nim tak źle, myśli Harry, mimo że jaskrawy róż jest tak jaskrawy.