Przejdźmy na Drugą Stronę

75

Voldemort nie może temu zaprzeczyć. Jest zirytowany.

Lub, mniej miłosiernie, jest zrzędliwy.

I oczywiście, jak zawsze, Potter jest źródłem jego irytacji. Zabawne, jak to się nie zmieniło od stu lat.

Chociaż przyczyny jego irytacji na pewno się zmieniły.

W tej chwili Harry robi, co w jego mocy, by go ignorować. Minęły dwa dni, odkąd Potter miał ten sen o nim i ponownie odrzucił jego oświadczyny. Siedzą w bibliotece Helen Potter, a Harry czyta jego pocztę. Właśnie otrzymał odpowiedź od dyrektora Scamandera w sprawie miejsca pobytu Eleny Durant.

- Dyrektor mówi, że była uczennicą Hogwartu. Ślizgon – dodaje Harry. – Ale rzuciła ją na piątym roku. Podnosi kolejny arkusz pergaminu. „Poprosiłem dyrektora Scamandera o listę wszystkich innych osób, które wypadły z Hogwartu w ciągu ostatnich dwudziestu lat. Ponieważ Agnes Milridge również odpadła, pomyślałem, że możemy znaleźć wzór.

- To dobry pomysł – mówi ponuro Voldemort. W tej chwili nie chce zagłębiać się w kult uroborosa. Chce przycisnąć Harry'ego do półek z książkami w bibliotece i dotykać go, dotykać wszędzie...

- Przestań - szepcze Harry, rumieniąc się trochę. Och, racja. Harry czuje jego pożądanie.

Voldemort sapie. „Nie możesz powstrzymać tego, co czuję" — upiera się.

— Nie — zgadza się Harry. — Nie mogę, ale... proszę.

Voldemort patrzy na Harry'ego – naprawdę na niego patrzy. Harry ma jeszcze głębsze cienie pod oczami, a jego oczy są przekrwione. Bezsenny.

Harry torturuje się, bo nie może znieść pociągu do Voldemorta. On nie może tego znieść.

Voldemort wzdycha. Harry i jego głupie, świętsze od ciebie naleganie, by być dobrym , bez względu na okoliczności. To irytuje Voldemorta bez końca. O ile Voldemort mógł stwierdzić, nie było nic złego w tym, że spali razem. Komu by to zaszkodziło? Czy Harry nadal opłakiwał Ginevrę? Czy czuł, że spanie z Voldemortem byłoby zdradą dla niej, dla innych, których stracił?

To było niedorzeczne, ale Voldemort wiedział, jak uparty potrafi być chłopiec. Wstaje z westchnieniem i podchodzi do Harry'ego, spoglądając na arkusz pergaminu zawierający nazwiska osób, które porzuciły Hogwart.

Na kartce jest jedenaście innych imion, oprócz Eleny. „Jakie były ich domy?" On pyta.

Harry mruga. "Dobry pomysł. Powinienem go poprosić, żeby powiedział mi to w następnym liście.

Voldemort przesuwa palcem po pergaminie. „Opierając się na nazwiskach, założę się, że większość – jeśli nie wszyscy – mugolaków".

Harry wzdycha. „Nie rozumiem tego. Dlaczego mugolacy dołączają do tej sekty? Zakładając, że wszyscy odpadli – a właściwie którykolwiek z nich – odeszli i dołączyli do tego.

— Widzisz, Harry? Voldemort obraca się na krześle, uśmiechając się do zmarszczonego chłopca. - Teraz widzisz, skąd bierze się mój sceptycyzm wobec mugolaków.

Harry wybucha ponurym śmiechem. „ Sceptycyzm to dobre określenie, naprawdę. To była bigoteria, prosta i prosta. Poza tym nie wszyscy mugolacy stają się dziwnymi terrorystami uroboros. A ci, którzy to robią – zauważa – zabijają innych mugolaków albo mugoli. Z czym byś się zgodził.

Włosie Voldemorta. „Gdybyśmy nadal mieli rejestrację urodzonych w mugolach" – zaczyna – „po pierwsze, nigdy nie mielibyśmy tego problemu z uczniami Hogwartu urodzonymi w mugolach, którzy zachowywali się i stali się terrorystami".