Przejdźmy na Drugą Stronę

114

Śmierć ponownie przekracza czas i przestrzeń, przenosząc się do Albanii w świecie Żywych.

W końcu nadszedł czas na wypełnienie zadania, które wyznaczył mu los.

Ląduje w opuszczonym magazynie, który jest kwaterą główną Delphini Riddle. Chciałby poprosić Los o bardziej szczegółowe instrukcje, ale w tej chwili jest zbyt zajęta rozmyślaniem nad Riddle'em, ponieważ jakiś czas temu modlił się do Niej. Śmierć chce się śmiać. To prawie tak, jakby Los się w nim podkochiwał, czy coś.

Delphini siedzi na swoim tronie ze szkieletów, z wielkim wężem na ramionach, słuchając tego, co donosi jej zamaskowany sługa z wbudowanym filtrem głosowym. Ach, to ten mugol, Charlotte Deneuve. Dobrze. Nie planował ujawniać się przed mugolem.

Wąż Delphini syczy coś do niej, a Delphini gwałtownie wstaje ze swojego tronu, wyciągając różdżkę. "Kto tam idzie?" ona żąda.

Śmierć zbliża się do niej, jego szaty ciągną się po podłodze. – Cześć, Delphini – chrypie.

Nie marnuje czasu, strzelając w niego Zabójczą Klątwą za Zabijającą Klątwą, myśląc, że jest najeźdźcą w jej kryjówce. Kiedy to nie działa, instruuje swojego mugola, aby wystrzelił w niego tuzin pocisków.

„Tak" śmieje się Śmierć, gdy kule przechodzą przez niego. „To nie zadziała".

"Skąd znasz moje imie?" Pstryk Delphini. – I jak to przeżyłeś?

„Nie jestem zwykłym człowiekiem" — mówi Śmierć. „Jestem istotą znaną jako Śmierć. Znam imię każdego człowieka.

Delphini cofa się ze strachu. Jakie to zabawne, myśli Śmierć. Zarówno ojciec, jak i córka bardzo się go boją. „D-Śmierć?" jąka się, blednąc szybko. „Czy jesteś tutaj, aby odebrać mi życie?"

Chichocze. „Merlinie, nie. Wręcz przeciwnie." Sięga do swoich szat, wyciągając półprzezroczysty kamień w kształcie rombu z wypisanym na nim symbolem Insygniów Śmierci. „Jestem tutaj, aby dać ci prezent".

Kładzie kamień w jej wyciągniętych dłoniach. „Czy to... czy to jest to, o czym myślę?" – pyta Delphini głosem podnoszącym się z niedowierzania.

„Tak" Śmierć kiwa głową. „To Kamień Zmartwychwstania".

Szczęka Delphini opada. "Dlaczego?" ona pyta. „Dlaczego mi to dałeś?"

„Więc możesz wreszcie wskrzesić człowieka, którego tak bardzo pragnąłeś przywrócić do życia" — mówi Śmierć. – Więc możesz wreszcie wskrzesić swojego ojca.

Delphini wygląda na zszokowaną. – Ja... mogę to zrobić? pyta, drżąc. "Ale jak?"

– Czy wiesz, jak twój ojciec został po raz pierwszy wskrzeszony, Delphini? Śmierć pyta. – Czy wiesz, jak odzyskał swoją cielesną postać, po trzynastu latach jej braku?

– Tak – mruczy. „Eliksir regeneracji. Kość ojca, nieświadomie dana. Ciało sługi, dobrowolnie złożone w ofierze. Krew wroga, wzięta siłą. Potrzebowałbym również podstawowej formy mojego ojca.

„Zgadza się", Śmierć kiwa głową. „Jeśli uzupełnisz eliksir regeneracji i dodasz Kamień Wskrzeszenia do kociołka, to wystarczy, by sprowadzić twojego ojca z powrotem. Nie potrzebowałbyś jego prymitywnej formy.

Delphini kręci się w głowie. Nigdy nie myślała, że ​​przywrócenie jej ojca byłoby możliwe, ponieważ brakowało jej jego pierwotnej formy. – Poczekaj chwilę – prosi. „Mogę oddać własne ciało, ponieważ jestem jego sługą i córką. Mogę iść na cmentarz w Little Hangleton i wydobyć pył kostny jego ojca. Ale jak mam zdobyć krew jego wroga?