Przejdźmy na Drugą Stronę

45

Dom pogrzebowy Lee to mały, smutno wyglądający szary budynek. Ma dwa piętra, a jego szyld jest lekko krzywy. Kilka wyschniętych krzaków hortensji po obu stronach frontowego ganku.

— Cudownie — mówi śmiertelnie poważnie Voldemort. „Wiesz, właściwie nie mam nic przeciwko Republice Zielonego Przylądka w porównaniu z tym".

— Merlinie — mamrocze Harry — kiedy stałeś się tak wymagający?

„Czy pożądanie odrobiny luksusu jest„ wysokim kosztem utrzymania "?" – pyta Voldemort. „Ten budynek to kompletna porażka".

— To dom pogrzebowy — mówi powoli Harry, przewracając oczami i mrucząc pod nosem „co za diva".

- Mogli przynajmniej podlać krzaki. Albo poprawić znak – zauważa Voldemort.

Harry ignoruje go, zamiast pukać do drzwi. Drzwi otwiera nastolatka o prostych, czarnych włosach i rozjaśnionej grzywce. Dość głośno żuje gumę.

– Cześć – wita się bez uśmiechu. Ma nienormalną ilość ciemnego eyelinera rozmazanego na oczach i jest ubrana w obszerną czarną koszulę, sportowe szorty i brudnobiałe tenisówki. Patrzy na jednego z nich, czekając, aż coś powiedzą. „Czy w twojej rodzinie zdarzył się zgon?"

Harry patrzy na Voldemorta. – Eee, nie – mówi. „Właściwie przyszliśmy zapytać o... coś w rodzaju zaginionej osoby".

Patrzy na nich pustym wzrokiem. „Jesteście z federalnych?"

- Nie, nie jesteśmy glinami - szybko odpowiada Harry.

Przechyla głowę. "Turyści?"

— Nie — mówi Harry. „Jestem Harrym Potterem. To Tom Gaunt.

- Jesteśmy po prostu... zatroskanymi obywatelami - mówi Voldemort.

„Nie ukrywamy tu żadnych ciał", mówi, po czym dmucha gumą do żucia. Zasysa go z powrotem i szybko żuje. „Wszystko, co tu robimy, jest legalne".

- Jestem pewien, że tak - mówi Harry. – Ale gdybyś mógł... – wycofuje fotografię Cecilii i Agnes, wskazując na rudowłosą. – Czy ty ją w ogóle poznajesz? On pyta. – Czy umarła w ciągu ostatnich kilku lat?

Tak wiele razy zadawali to pytanie zarówno mugolom, jak i czarodziejom. Voldemort wątpi, że ten kapryśny mugolski nastolatek, który najwyraźniej mieszka w domu pogrzebowym, przyniesie im szczęście.

Zaciska usta. „Może to być ktoś, kogo znam" — mówi tajemniczo. "Może nie."

"Co?" Harry pyta podekscytowany: - Znasz ją?

„Nigdy tego nie powiedziałam" – mówi dziewczyna. – Wygląda znajomo, to wszystko.

"Skąd wiesz?" – pyta podejrzliwie Voldemort. – Nikt w mieście nie twierdził, że ją rozpoznał.

Dziewczyna uśmiecha się. "Daj spokój. To nie tak, że jej nie rozpoznali. To dlatego, że boją się powiedzieć , że tak.

"Co masz na myśli?" Harry pyta.

„Na jej imię ciąży klątwa" — mówi dziewczyna. „Nikt nie chce kusić losu, że tak powiem. Ludzie są tu przesądni, zwłaszcza ci, którzy mają nadprzyrodzone moce.

- Po prostu powiedz nam, co się stało – mówi niecierpliwie Voldemort.

"Oh?" Unosi brew. „Nie wiesz?" Pochyla się do przodu w framudze drzwi, stukając jednego trenera o drugiego. – Mówią, że jej ciocia i wujek ją pobili. Zamordował ją w środku nocy i podpalił jej ciało. Jej wujek też był miejscowym pastorem" — zauważa. „Są dożywotnio w areszcie domowym za to, o co są podejrzani o jej zrobienie".