CHAPTER ONE HUNDRED THIRTY ONE
Hwang Hyunjin's
"Just rest now, Soo Ah. Tinawagan lang kita para i-check ka. And you're obviously not fine. Now, sleep."
She's a... gorgeous mess. Ano naman yun, Hwang Hyunjin? Basta ayaw kong makita siya sa ganitong estado. Mukha naman siyang malusog dahil pansin ko ang pananaba niya, but what's with the sudden headache? Hindi na ata nakakatulog ng matiwasay ang babaeng ito.
"Sleep at four pm? Seriously, Hwang? I thought I'll be with you these hours kaso pinapatulog mo naman ako..."
Pinagsusuntok niya pa kuno ang screen at sumimangot. Aish magtigil ka jan, noona. Tutuklawin talaga kita jan, sige!
"Psh ano bang pinaggagawa mo tuwing gabi at napupuyat ka?"
"Hindi nga sabi ako nagpupuyat! Maaga lagi ang morning call, 6:00 am. Kaya hindi na ako nakakapagpuyat!"
"Aish oo na. Hindi ka na po nagpupuyat. Pero wag mo akong ungutan kung gaano pumipintig yang ulo mo ha."
Inabot ko ang unan at ipinalaman sa aking mga hita. Naka-khaki shorts lang kasi ako, medyo malamig dahil autumn na kaya mahina lang ang airconditioner. Ibig sabihin ay namamawis ang mga biyas ko at ayaw kong nagkikiskisan ang pagitan ng pawisang hita ko! One more thing, my friend down there is dancing Miroh! Argh! Talaga naman!
"Hun? Ayos ka lang?" Tawag atensyon niya sa kabilang linya. Nakakunot ang kaniyang noo at pilit hinuhulaan ang kaganapan ngayon sa aking kwarto.
"Po? A-ano kamo?"
"Are you okay? Ikaw ata ang kailangan ng pahinga."
"No i ah... i'm fine naman, noona." Nginitian ko siya at inilayo ng konti ang laptop para makadapa ako ng komportable. Loko, ipit ka ngayon sa akin!
"Jin..."
"Oh?"
"I'm just thinking about the farm."
"..."
"Hyunjin."
"Do you think nagpapabigat lang ako sa magulang ko? Hindi ba't parang andali lang ng lahat? Solong anak ako at nag-aral lang para manahin ang malaking lupain na pinaghirapan ng magulang ko."
"Sounds unfair, isn't it?" Sumimangot na naman siya at tumunganga pa sa screen.
"What are you saying para lang manahin? It's automatic, Soo Ah. Hindi naman ibig sabihin na kapag namana mo na ay petiks ka na, paghihirapan mo din naman yan. Mas mapapayaman at mapapaganda mo pa."
"Kaya wag kang manghinayang, it's a good gift from your parents, just accept and cherish it. Just like how they did noong pinalago nila yan."
"But I was thinking of investing for another, small agricultural business sa Daegu. I already did a demographic research, climate and stuff."
"Hmm, pero nagsisimula ka pa lang ng experience sa Busan. I suggest, it'll be better if you watch and study kung anong meron ka sa ngayon. Kapag financially and physically stable ka na, then go on. But it's all up to you, susuportahan ko pa rin naman ang noona ko."
Ah Hyunjin, kung makapagsalita ka naman parang may business ka na ano?
This is terrible! Nagpaplano na ang noona ko habang ako? Argh! Naghihintay pa rin ng bilis ng oras para sabay na naming haharapin ni noona ang totoong kalakaran ng mundo.
"Soo Ah..." Seryoso kong sabi.
"What?"
"Bumalik nga tayo sa health mo. It's quarter to six, at baka tipirin mo na naman ang pagkain mo niyan ha?"
"Hindi na nga eh."
"Mabuti naman. Matulog ka pati ng maaga ha, tuwing umaga na lang kita kokontakin."
"Mmm thanks."
"For?"
"For being the best boyfriend."
"Ah? Hahahaha oo na. Sige na, patayin mo na. Takawan mo ang kain at tulog."
"Opo." Kumaway siya through screen at ngumiti pa ng pagkalaki-laki.
The video call ended. Hindi na ata ako makakabangon pa sa sobrang ngalay at pangingimi.
Argh, this girl! Ano pa bang hindi ko nararamdaman sa kaniya?
Saya.
Kilig.
Lungkot.
Takot.
Galit.
Kaba.
Selos.
Tigas.
Ngalay.
Ngimi.
Hay Hwang Hyunjin! Tell me, ano pang kailangan mong maramdaman para ikaila pa na hindi mo na kayang bitawan pa ang babaeng yon?!
I love her so much that I want her to walk the red carpet so she could reach the lane where everything will fall into perfect places.
