CHAPTER SEVENTY SIX
7th of August, Friday
"The case will take few more days for further investigation. I hope there were no forensic evidences...dahil kung sakaling matunton ka, tapos ka na. But don't worry, malulusutan natin ang gusot mo, akong bahala."
I cannot trust Daniel. He's not thinking normal, so how do i know if he's even telling the truth? Well, luckily, mas nakakausap na siya ng matino ngayon kumpara nung mga naunang araw. He said someone injected him cocaine the last minute before the police siren took over the secluded place.
Daniel used to take pills, ayon sa pagsusumbong ng kapatid ko. And i guess, the injected stimulant worsen his condition.
Sinara ko ang pintuan ng kaniyang kwarto. Hindi siya iimik kahit isang salita lamang, at kami mismo ay ayaw niyang makita man lang.
Kung sakali mang arestuhin siya, sinisigurado kong hindi magtatagumpay ang isasampa nilang kaso laban sa pinsan ko. That was a fucking frame up, interrogations and law enforcement cannot go on my way. Paniniwalaan ko sa aking sarili na inosente ang pinsan ko. I am willing to cover it all up with a cost.
We'll get him treated sa Seoul na parang walang nangyari. Dahil ayoko nang maranasan pa nila ang katangahang ginawa ng aming ama. Kagaya ng kondisyon ngayon ni Daniel, papa suffered from a mental illness. I was so young when I witnessed his episodes. Sinubukan kaming iwanan ni mama at nalaman iyon ni papa. He was in fury and continued abusing my mother, physically... sexually. Hanggang sa nabuo ang nakababata kong kapatid noong isang gabing kademonyohang iyon. Rio was born, weeks later before life left mama's eyes. Sa tindi ng depresyon ay sumunod sa kaniya si papa.
Tito Hodong gave us a new shelter, new parents, and new life.
After all of the damage, natatakot akong maulit iyon. Hindi sa pinsan ko, hindi sa akin, mas lalong hindi kay Rio.
~
"Yang, table number 9."
Naglakad siya palapit sa akin dala-dala ang isang tray na may chocolate chip ice cream. Pang-ilang order ko na ba ito? Nagmumukha tuloy akong spy na kanina pa binabantayan ang bawat kilos ni Jeongin. Pwede bang bilhin ko na lang ang oras niya? O kaya...bilhin ko na lang 'yung lalaking nakasweatband at nakarolyo ang sleeves ng jacket?
"Miss..." Nginitian niya ako sabay lapag ng order sa mesa.
"Thank you."
Ngiting tagumpay na naman ako nang tumalikod siya dala pabalik ang tray. Sino sinong babae kaya ang nakakasalamuha ni Iyen dito? Maswerte sila't nginingitian sila ng boyfriend ko. Pero sorry na lang dahil customer lang sila. Customer lang!
Sa tantsa ko ay alas sais na ng hapon. Hinihintay ko na lang tawagan ako ni kuya Daesung. Mamaya pang alas nuwebe ang out ni Iyen ko at hindi naman pwedeng umabot ako dito ng ganung oras.
Habang kumakain ay patuloy lang ako sa panunuod kay Jeongin. Hindi man lang siya nabobother sa bawat tingin ko.
I thought magagawa na namin ang mga plano ko para sa summer break na ito. Pangarap ko pa man din makasama siya tuwing gabi. Why not? I am sure midnight is the best time to stay in his arms. I was always looking forward to our romantic evening, sa tingin ko, isa iyon sa paborito ko.
Di na bale, marami pa naman kaming oras para makasama ko siya.
~
"I'll be fine, magtataxi na lang ako."
Hinawakan ko siya sa pisngi at ngumiti para mapalagay siya.
Binalot niya sa akin ang denim jacket. "Idoble mo 'to. Mamaya harangin ka pa jan eh."
