CHAPTER SEVENTY NINE
08.10
Maiiwan ko ang sarili sa Busan but not these sheets. Sino na lang ang kakausapin ko kung pati ang precious diary ko ay iwanan ko, diba?
I am: not freaking okay! not even talking! and not having my meal yet!
I miss him, and phone is not enough.
Kagaya sa Busan ay nakakulong na naman ako dito sa bagong kwarto ko. This one's boring. Hindi ko pa naaayos at nadedesign-nan. My brother and cousin, nasa sala. The only good thing na nangyari ay...physically okay na ang pinsan ko!
My brother enrolled me sa cooking class. Malapit lang raw iyon sa papasukan kong school. One month lang iyon at tuwing uwian ako pupunta don. Magpapasalamat na ba ako? Matagal ko na kasing gusto pumasok sa cooking class ih kaso lalo naman akong mauubusan ng time sa boyfriend ko.
At kinausap ko ang kuya ko, sabi ko, uuwi akong Busan. And he just yelled at me! Ikalawang araw pa lamang namin dito at heto, uwing-uwi na ako.
This is what unhappiness means. This is gloomy. This is a fucking torture!
Argh, i hate august!
Hate,
Rio K.
