Assassination Incorporated | SEASON 1

✓Chapter 94

Trinity

     "And he passed the ball to Messi. He's so quick and he's running towards the goal---" Ilang minuto na simula nung iniwan ako ni Axel at bigla akong nakaramdamn ng pagkaboredom. Kaya napag-isipan kong manuod ng TV. Tamang- tama rin may replay sa sport channel yung laro nila Messi noong nakaraang taon.

"I'm getting bored, Axel." anas ko at parang pagod na mas diniin ang pagkakasandal sa kama. "Mahirap bang hanapin ang babae na 'yun? Tsk! Oh baka naman nahirapan siyang huliin ang sisiw na 'yun. Aish!"

Para na akong baliw dito habang kinakausap ang sarili. Maayos naman sana iyon dahil nanunuod ako ng football, pero. Iba yung tumatakbo sa isip ko kaya ramdam na ramdam ko ang pagka inip.

Mayamaya biglang bumukas ang pinto kaya napabaling agad ang paningin ko doon. Ngunit agad din akong nadismaya ng makitang si Axel lang ang pumasok sa silid.

"Bakit nandito ka na?" bungad ko agad sa kanya ng maisarado niya ang pinto sa likod nito.

Lumapit siya sa'kin at tumayo sa mismong harap ng TV. Wala din naman akong makita dahil sa laki niya kaya pinatay ko na lang iyon saka siya tinignan ng seryoso.

"Ba't ikaw lang?"

"Pwede pahingi muna ng tubig?" mahinang wika niya at hindi pinapahalata na hinihingal ito.

Tumango naman ako at hinayaan siyang makainom ng tubig. Halos di ko inaasahan na lunukin niya iyon ng ganung kabilis. At talagang naubos pa niya ang isang literong tubig ng absolute.

"Waah! Sh!t!" mura niya pagkatapos maitapon ang bote ng tubig kung saan saka binagsak ang sarili sa couch. Tsk!

"Everhart."

"T-teka ka lang, Wexler. Aish! Damn!"

Ang kaninang malamig at walang kaemosyon kong titig sa kanya ay biglang napalitan ng napakasamang tingin ng hindi niya makuha ang ibig kong sabihin.

"Everhart! Pick that damn bottle and throw it proplerly on the trash can!"

Mabilis pa sa alas kwartong napatayo ito sa couch at pinulot ang boteng tinapon niya kung saan saka tinapon iyon sa basurahan.

Good I hate messed!

"Grabe ka talaga, Trin! Jusko! Sobra ka pa sa nanay ko kung magalit kapag may nakikitang kalat."

"Kilala mo ko, Everhart." malamig kong paalala sa kanya. "...so don't messed with me."

Napaayos ako ng pagkakaupo sa kama. Samantala bumalik siya sa kinauupuan nito at binagsak na naman ang sarili. Tatanungin ko na sana siya ulit ng inunahan na niya ako.

"Where is she?"

"Can't find her." Tsk!

Di na ako nagsalita dahil maiinis lang din naman ako sa makukuha kong sagot.

"Kung alam mo lang kung gaano siya kahirap hanapin. Mapapamura ka na lang talaga."

Mahina akong tumawa, "Hindi mo na kailangan sabihin pa dahil kung ano ang naranasan mo, naranasan ko na din."

"Halos libutin ko na nga ang buong hospital para mahanap siya, pero sh!t lang. Para akong naliligaw sa pinagagawa ko. Napakamalan pa akong pasyente." Napatingin ako sa suot niya at hindi na ako magtataka kung bakit napakamalan siya.