MELODY

5.2

12 Mart
Saat: 2.56
İstanbul
Melodi, uçağın merdivenlerinden teker teker indi. Ayağını havalimanın zeminine bastığında ise duraksadı. İlk önce yüzündeki maskeyi çıkarttı; daha sonra da derin bir nefes aldı. 7 yıl... Tam 7 yıl sonra ülkesine geri dönmüştü. O an içine çektiği hava onu gülümsetti, uçağa binmeden önce yaşanılan her şeyi unutturdu. Onlara eşlik etmek için gelen güvenliklere gülümsemesini hediye etti. "Merhaba" dedi onlara. Onlardan da aynı cevabı almak içini kıpır kıpır yaptı. Uzun zaman olmuştu ailesi hariç başka birisinden Türkçe duymayalı.

Güvenliklerden biri Edd ile İngilizce konuşacağı sırada araya girdi. "Lütfen Türkçe konuşun. Ben onlara çevirebilirim."

Güvenlik onu anlayışla karşılayıp söylediklerine uydu. "Havaalanı hayranlarınız sayesinde oldukça kalabalık. Ancak endişelenecek bir durum olduğunu sanmıyoruz."

Melodi, duyduklarını eksiksiz bir şekilde çevirdi. Daha sonra da havaalanının içine doğru yürümeye başladılar. İki kapı geçtikten sonra havaalanının içine girdiler. Son kapının önündeyken hayranların bağırışlarını duyabiliyorlardı. Otomatik kapı iki yana açıldığında da sırayla yürüdüler. 

İlk gördükleri şey, en ön sırada ellerinde upuzun, yeşil kurdele ile güvenliği sağlayan ve düzenli bir sıra halinde duran hayranlar olmuştu. Buna benzer bir deneyim daha önce yaşamadıklarından gördükleriyle duraksadılar. Hayranlar da onları gördüklerinde fanchantlerini daha coşkulu bir şekilde yapmaya başladılar. Üyelerde hayranlara el sallayarak onların sevgilerini kucakladılar.

Rahatlıkla arabalarına bindiklerinde yüzlerindeki gülümseme hiç bozulmamıştı. Kaey, hemen yanında oturan kardeşine işaret parmağıyla dışarısını gösterdi. "Neler yazıyor Mel?"

Melodi, meraklı bir şekilde camdan baktığında yol boyunca asılmış afişleri gördü. Okuduklarını Korece'ye çevirdi. "Evine hoş geldin Melodi." Bir sonra ki afişi de hızlıca okudu. "Kızımız evine geri döndü. Bu tarz şeyler yazmışlar." Yolu izlerken arabanın radyosundaki kısık sesle çalan şarkıyı duymaya çalıştı. Dikkatle dinlediğinde Mor ve Ötesi grubuna ait Cambaz isimli şarkı olduğunu fark etti. 5-6 yaşlarındayken dinlediği şarkıya duyabildiği kadar kısık sesle eşlik etmeye çalıştı. Otele geldikleri için arabadan indiklerinde bile şarkıyı söylemeye devam ediyordu.

Konsere kadar kalacağı odaya geldiğinde ne yapacağını bilemediğinden odanın içinde yürüyordu. Hani küçük çocuklar heyecanlandıklarında ne yapacaklarını bilemezler ya Melodi'de öyle hissediyordu işte. Odanın kapısını açıp kendini otelin koridoruna attı. Grup arkadaşlarının üstlerini değiştirip hemen uyuduklarını düşündüğünden onların yanına gidemedi. Jess'de yorucu bir gün geçirdiği için onu da rahatsız etmek istemedi. Geriye tek Edd ve Eddy'nin odası kalmıştı. Bu yüzden onların kaldığı odanın kapısını sakince tıklattı. Uyuyorlarsa uyandırmak istemezdi.

Edd, kapıyı güler yüzle açtı. "Heyecandan uyuyamadın değil mi miniğim?" Melodi, küçük çocuklar gibi kafasını salladığında dağılan topuzu da sallandı. Onu kolundan tutup odanın içine çekti. "Eddy, sana uyuyamayacağını söylemiştim değil mi?"

Eddy, ikizinin bilmiş bakışlarına güldü.

Melodi, camın önüne geçti ve dışarıya baktı. İkizlerin odası, ön cepheye baktığından Boğaz Köprüsünü buradan görebiliyordu. İkizlere ve Jess'e yalandan patronluk taslamaya bayılıyordu. Bu yüzden "Sanatçılarınıza kötü manzaralı odayı mı veriyorsunuz? Benim odamdan sadece deniz görünüyordu" dedi. İkizler, onun söylediklerine gülerken genç kız otelin bahçesinde toplanan kalabalığı fark etti.

Edd, Melodi'nin yanına gelip omzuna kolunu attı. "Onlara selam vermek ister misin? Her birinin seninle görüşmek için sabırsızlandığına eminim." Genç kızın başı hafifçe yükseldi ve gözleri onun gözlerini buldu. "Bunu gerçekten yapabilir miyim Oppa? Tek başına oraya gitmem bizimkilere ayıp olmaz mı?" Edd, kolunu Melodi'nin omzundan çekip karşısına geçti. "Yapmak istiyorsan elbette yapabilirsin Mel. Bu ayıp olacak bir şey değil ki. Türk hayranlar yıllardır seni bekliyor. Sabah olacak röportajlardan önce seni görmek herkesi mutlu edecektir."