Savrulan Yapraklar ?

31.Bölüm - DNA Testi

Oruçlu olan okurlarımdan özür dileyerek paylaşıyorum.İster okuyun,isterseniz sonraya saklayın,ben uyarımı yapayım dedim. Karar sizin 🙊bu arada seviliyorsunuz❤️

Eylül kendini yavaş yavaş toparlıyordu... kızı için devamlı testler yaptırıyordu... kendini üzmemeye, mutlu olmaya ve düzenli beslenmeye uğraşıyordu. O gün izin günüydü, evde tek başına dinleniyorken Nazan ve Mesude ellerinde bir sürü poşetle gelmişlerdi...

Eylül : aa! Anne.. Nazan teyze?

Nazan : içeri alıcak mısın bizi kızım?

Nazan teyze içeri girip Eylüle sarıldı hemen... Eylülün ufak karnını da sevmeyi ihmal etmemişti...

Nazan : benim kızım nasılmış bakalım... ay karnı da büyümeye başladı

Nazan gülerek poşetleri açar...

Eylül: onlar ne Nazan teyze?

Nazan : evde birşeyler yapıp getirdik Mesudeyle birlikte... ee canın birşey çekiyor mu? Bak burda börek var, kek var, poğaça var...

Eylül : ay ellerinize sağlık, ne zahmet ettiniz?

Mesude : ben de birşeyler yaptım.. lokma yaptım, sen çok seversin...

Eylül: ay yok anne... canım istemedi şimdi

Mesude : olsun... ne istiyorsun? İstediğin birşey varsa söyle hemen yapıyım anneme...

Eylül : şey aslında...

Nazan gülerek Mesudeyi dürter...

Eylül: geçen gün canım yaprak sarması çekmişti, gerçi hala çekiyo ama...

Nazan : aa yaparız biz şimdi Mesudeyle...

Eylül : şimdi mi? Zahmet etmeyin lütfen...

Nazan : aa olmaz kızım, hemen yapıveririz şimdi...

Eylül, Nazan hanımı çok seviyor ama neden sürekli onu ziyaret ettiğini anlamıyordu...önceden bu kadar görüşmezlerdi ama Serkanlar gitti gideli Nazan sürekli Eylülü görmeye gelmeye başlamıştı. Gelmese arıyordu...

Eylül: Nazan teyze... sana birşey sorcam ama yanlış anlama, alınma yani

Nazan : sor tabii canım...

Eylül: ya yanlış anlama, seni çok seviyorum, yanımda olman da çok hoşuma gidiyor ama sen neden sürekli gelip halimi hatrımı sorup duruyorsun?

Nazan : kızım benim... Serkan, beni gitmeden önce bol bol tembihledi, ona iyi bak anne dedi. Bi de zaten ben torunumdan uzaktayım, ona bir faydam dokunmuyo, bari oğlumun emanetine sahip çıkayım...

Eylül gülümsemişti...başını eğmiş, biraz da utanmıştı. Demek ki Serkan annesine kendisinden bahsetmişti...
Nazan da Eylüle bakıp bir yandan yaprakları sararken bir dirseğiyle Mesudeyi dürter...

Nazan : kız Mesude, bizden güzel dünür olurdu dimi?

Eylül öksürür... böyle birşey beklemiyordu...

Mesude : Eylülüm uzaklarda olmasaydı, oralarda büyümeseydi, burda benimle olsaydı belki de olurdu be Nazan... ben kızımı telli duvaklı gelin edemedim... evlendiğini göremedim... kısmet değilmiş... torunumun doğumuna şahit olucam artık...

Eylül: torun da ne torun ama... bir tanecik torunun olacak, o da engelli...

Eylül, hormonların etkisiyle ağlamaya başlar...

Nazan : kızım o ne biçim laf? Bebek o bebek... o kadar... minicik bir melek...

Eylül gülümseyip dinlenmek için salona geçer, Mesude ve Nazan da hızlıca yaprakları sarmaya devam ediyordu...

Beren de Serkan'ın zoruyla hastaneye gelmişti... bebeğin sürekli Serkandan olduğunu söylemişti ama bundan kendisi bile tam olarak emin değildi bu sebeple çıkacak sonuçtan fazlasıyla korkuyordu. Bu güne kadar hep Serkanı vazgeçirmeye uğraşmış ama hiç başaramamıştı, Serkan kararlıydı, eğer bu bebek ondan değilse direkt Beren'i boşayacak ve İstanbul'a dönecekti. Eylül'ün etrafında olacak ama onu uzaktan sevecekti...

Beren : aşkım sonuçlar çıkacak şimdi...

Serkan: çıkıcak Beren... görücez şimdi.. herşey ortaya çıkacak...

Beren : sonuca bakmana bile gerek yok aslında... sözüme güvenmen lazımdı

Serkan : güvenmiyorum... elime sonucu alıp görücem... o bebek benimse ona sahip çıkarım, sonuna kadar. Ama Murat'ınsa...

Beren : değil... sana söylüyorum, değil... sen de göreceksin...

Beren hep kendinden emin konuşmuştu ama oğlunun Serkandan olup olmadığından emin değildi. Sonuçta Muratla defalarca birlikte olmuştu...

Serkan, sonucu eline bakıp uzunca bir süre inceledi... Beren ise Serkanın surat ifadesinden sonucu öğrenmeye çalışıyordu... ama Serkanın surat ifadesi ona hiç birşey anlatmıyordu...