"I really need to go, pupuntahan ko muna si Josh. Bye!" pagkasabi nun ni Althea ay nagmamadali syang tumakbo paalis.
Tsk. Anong klaseng kaibigan. Gusto ko sanang nandito sya dahil pinanghihinaan ako ng loob.
Kenz is still looking at me. I held his hand and pulled him upstair. Sa may rooftop. Buti walang tao. Bibitawan ko na sana ang kamay nya but he held my hand tightly.Hinarap nya ko sa kanya.
"Tell me Fia, tell me the truth" sa sinabi nyang yun ay napaiyak na ko.
I've inflicted too much pain on him already. Umiling ako.
"I can't"
"Please, be honest with you" he looked at me sincerely.
Tuloy tuloy lang ang pag agos ng luha ko at tumango ako sa kanya.
"kenz, I'm sorry. I'm so sorry. I'm pregnant Sorry"
Parang nawalan ng pwersa si kenz at napaupo sya sa bench doon. Hindi nya pa din binibitawan ang kamay ko pero nakayuko na sya.
And what I heard next, broke my heart. He's sobbing.
"kenz" tawag ko sa kanya.
Wala syang ginawa sa akin. Minahal nya lang ako at ito ang naging sukli ng pagmamahal nya sakin. Sinaktan at pinaiyak ko sya.
"kenz. I am so sorry. Maiintindihan ko kung di mo ko mapapatawad. Ako na ang kusang lalayo. I'm really sorry kenz. I didn't mean to hurt you. Sorry" hingi ako ng hingi ng tawad sa kanya. Umiiyak sya pero hindi pa din nya binibitawan ang kamay ko.
Nagulat ako ng yakapin nya ko at ibaon ang mukha nya sa balikat ko.
Akala ko ba, bakla kapag umiiyak ang isang lalaki pero bakit ngayong umiiyak si kenz sakin, he looks more than a man.Nararamdaman kong nababasa na ang uniform ko.
"Please just stay still" sabi nya. Umiiyak pa din ako dahil nasasaktan ako para kay kenz.
I hugged him back.
Yayakapin ko na sya ng mahigpit dahil baka huling pagkakataon na ito. Baka tuluyan ng umalis sa buhay ko si kenz. Hindi ko sya nakikita pero inangat nya na ang ulo nya mula sa balikat ko at mukhang nagpupunas na ng luha. Pagkatapos nun ay tinitigan nya ko.
"kenz, I'm sorry" sabi ko. Pinunasan nya naman ang luha ko.
"Wag ka ng umiyak. You are just breaking me even more if you are crying like that because of me" sabi nya. He plastered a smile. Alam
kong pilit lang yun pero nag try pa din sya. Kahit na nasasaktan ko na sya ako pa rin ang inaalala nya.
"Hindi ako magsisinungaling. Masakit. Sobrang sakit. Lalo na dito" tinuro nya yung puso nya.
"Pero mas masakit para sakin kung mawawala ka ng tuluyan sakin Sofia. Ganun kita kamahal. I just can't live without you"
Nagsimula na namang mamuo ang luha sa mga mata ko. Why is he like this.
"Wag na sabing umiyak e. Sige ka hahalikan kita kapag umiyak ka pa" sabi nya at pinunasan muli ang luha ko.
"kenz. You don't need to do this"
"I need to, because loving you, fulfill my whole existence. Sofia, I told you diba. Let me love you. Bakit ba ang tigas ng ulo mo. Oo anak nya nga yan pero that doesn't mean that
I should let go of you. Sofia, I can be a good father" sabi nya kaya nagulat ako.
"What do you mean?" I asked.
"Aakuin ko ang responsibilidad. Akin yung bata. I can take care of the both of you. Hindi ko kayo pababayaan. If you will just let me Fia"
"But I can't be that selfish! Sobra sobra na yung sakit na naibigay ko sayo"
"Kahit anong sabihin mo, nandito lang ako.Anytime. Sasaluhin kita kahit ilang beses mo pa kong masaktan"
"kenz"
"I love you sofia" at lumapit sya sa tyan ko.
"I also love you baby"
Gusto kong umiyak pero pinigilan ko dahil sa banta sakin ni kenz.Lumapit si kenz at niyakap ako ng mahigpit.
Ang swerte ko siguro pagdating kay kenz.Nakakatuwa yung ginawa nya at sinabi nya para sa baby ko even though hindi naman nya talaga anak to.Ganito din kaya ang maging reaksyon ni kian pag nalaman nya to? Pano kung hindi? Pano kung i reject nya ang baby at si Ella pa din ang piliin nya.I'm afraid to know the answer.Naramdamn kong hinalikan ni kenz ang tuktok ng ulo ko.Oh god!
He's such a blessing to me.
