BTS-Jimin

Serendipity

- Jesteśmy... - wrócił chłopak. Dzięki niemu uniknęłam odpowiedzi. W lewej dłoni trzymał czarny materiał. Od razu rozpoznałam bluzę Pauliny. Bogu dziękować! Odetchnęłam z ulgą.

- To chyba twoje. - podał ubranie.

- Dziękuję. - skłoniłam się. Chyba trudno będzie mi się teraz od tego odzwyczaić. - Strasznie dziękuję. - cieszyłam sie jak małe dziecko. Tuliłam bluzę do siebie jakby była największym skarbem świata. - Wszędzie jej szukałam. - byłam mu naprawdę wdzięczna.

- Pośpiesz się. - zwrócił się do Ye-Ri, która w krótce zniknęła w ciasnym pomieszczeniu. - Myślę, że bardziej zależy Ci na zawartości kieszeni. - założył ręce na piersi. Miał dość jasną skórę porównując z Jiminem i chłopakami. Nawet jaśniejszą niż Suga. Kontrastowała z czarnymi ubraniami.

- Yyy... - zaniemówiłam. Grzebał w kieszeniach?

- Inaczej nie wiedziałbym jak nazywa się właściciel. - tłumaczył się. Chyba dostrzegł moje niezadowolenie. Skinęłam niepewnie głową. Co się tam znajduje? Zaczęłam panikować. Co jeśli chłopak zrobił zdjęcia i błyszczą już w Internecie? Jimin przecież mnie za to zabije... Nie tylko Jimin. Cały zespół. Jak mogłam być tak nie ostrożna?

- Twój chłopak jest chyba z innego kraju. - przypuścił. Zmarszczyłam brwi. Dobra. Przecież i tak już to widział. Sięgnęłam po  zawartość kieszeni. Poczułam chłód metalu.  Po czym spojrzałam na dłoń. Na jej wierzchu lśniło srebrne serduszko. Uśmiechnęłam się. Wygrawerował na nim moje imię zapisane hangulem. Trochę dziwnie wyglądało.

- Odwróć. - poradził nieznajomy chłopak. A on tu nadal? Jednak zrobiłam jak polecił. Na drugiej stronie widniał napis w języku polskim "To nie przypadek..."

- To ja jestem z innego kraju. - uśmiech sam cisnął mi się na usta i nie chciał z nich zejść.

- A... - zmieszał się. - Bardzo dobrze mówisz po koreańsku, więc pomyślałem, że musisz mieszkać w Korei od dawna.

- Jestem Polką. - podrapał się po głowie.

- Przetłumaczysz? - wskazał grawer. Chwilę się zamyśliłam. Po co miałabym mu to tłumaczyć? Z drugiej strony nie musiał mi tego wcale oddawać. Postanowiłam więc przetłumaczyć słowa.

- Ooo musi Cię chyba bardzo kochać. - stwierdził. - Słyszałem, że język polski jest bardzo trudny. - uśmiechnęłam się.

- Chyba tak. - spojrzałam na łańcuszek. W tym momencie podjęłam najtrudniejszą decyzje w swoim życiu. Nie mogę zrezygnować z marzeń. Muszę osiągnąć wyznaczone cele. Wrócę do Seulu. Skończę tą cholerną szkołę bez niczyjej pomocy. Będę z koreańskim idolem. Zaśmiałam się z własnych myśli. Chłopak zerknął na mnie zdziwiony nagłym rozbawieniem.

- Dziękuję.

***

To chyba mój ulubiony rozdział. Pisałam go dość długo. Chciałam, żeby był szczególny. Wyjątkowy jak BTS <3
Jest to chyba ostatni rozdział. Nie wiem czy będę kontynuować historię Ayli i Jimina. To oczywiście zależy od Was. Jeśli znajdzie się choć jedna osoba ,która chciałaby dalszą część i da o tym znać w komentarzu postaram się coś wymyślić ^^

W każdym razie bardzo dziękuję wszystkim ,którzy czytali. To moje początki, więc mam nadzieję, że wybaczycie jakieś niedoskonałości. Oczywiście konstruktywną krytykę przyjmę z chęcią w komentarzach *o*

Dziękuję za czytelniczkę number one XD
- Semeś to o Tobie. Dzięki ♡

Bardzo dziękuję za każde wyświetlenie <3

Dzięki:3