BTS-Jimin

A moment to remember

Jasne promienie słońca wpadały przez okno. Był już ranek. Otworzyłem jedno oko. Obudziłem się najprawdopodobniej przez osobę, która uchyliła drzwi. Ktoś wszedł do środka. Podniosłem głowę by sprawdzić kto. W wejściu spotkałem się ze spojrzeniem Tae. Wyglądał z początku na zmieszanego. Jednak już po chwili uniósł ze zdziwienia brwi. Zauważył dziewczynę. Podążyłem więc wzrokiem za nim. No dobra. Znajdowałem się w słabym położeniu. Alya leżała na moim nagim torsie ubrana tylko w moją czarną koszulkę. Szybko nakryłem dziewczynę pościelą.

- Nam Cię woła. - powiedział. Kurde! Spojrzałem na zegar. Dochodziła dziewiąta. Muszę ją budzić. Za dwie godziny powinna być na lotnisku.

- Powiedz mu, że za chwilę przyjdę. - poprosiłem.

- Ona ma siedemnaście lat. - dodał choć nie musiał. On myślał ,że my...- Ale to nie moja sprawa. - poczułem napływającą złość. Podniosłem się odsuwając dziewczynę od siebie. Podszedłem do przyjaciela.

- Oczywiście, że nie twoja. - warknąłem wściekły. Wtyka nos w nie swoje sprawy. Przymrużył oczy.

- Obyś tylko nie narobił jej problemów. - syknął uśmiechając się do śpiącej dziewczyny.

- Zostaw ją w spokoju. - lekko szturchnąłem go w ramię, by wyszedł z pokoju.

- Bo? - zaśmiał się kpiąco i oparł ciężar ciała na moim ramieniu, którym zagradzałem drogę.

- O co chodzi? - zjawił się Namjoon.

- O nic. - odpowiedzieliśmy równocześnie z Tae.

- Ubierz się. - poradził Hyung zwracając się do mnie. - I zabierz stąd Alyę. - wskazał dziewczynę. - Chan za chwilę ma przyjechać. - kurna. Tylko tego jeszcze brakowało.

***

Siedziałam na miejscu pasażera. Obok znajdował się Seok-Jin. Musiałam w dziesięć minut eksmitować się z dormu chłopaków. Pod wpływem pośpiechu ledwo zdążyłam się pożegnać z Jiminem i chłopakami. Byłam zła na siebie. Zapomniałam nastawić budzik. To było bardzo głupie z mojej strony. Do tego rozładował mi się telefon, a nie było już czasu, aby go naładować. Paulina mnie chyba za to zabije.

- Fajna bluzka. - uśmiechnął się do mnie Jin. Spojrzałam na siebie. Kurde! Wciąż mam na sobie bluzkę Jimina.  

- Dzięki. - założyłam ręce na krzyż. Mój gniew sięgał już zenitu. Wtedy spojrzałam na drzwi windy. Stał w nich Jimin. Podbiegł do auta. Moja złość uleciała jak powietrze z przebitego balonika. Seok-Jin otworzył okno. Szyba zjechała w dół.

- Będę czekał. - złączył namiętnie nasze usta. Uśmiechnęłam się. - Pisał, dzwonił, myślał...

- Pośpieszcie się. - zaśmiał się starszy.

- Uważaj na siebie. - pogładziłam delikatną twarz chłopaka. Chwycił moją dłoń i wsunął do niej małe zawiniątko.

- Kocham Cię. - pocałował mnie w czoło. Odsunął się od auta. Uśmiechnęłam się i Jin ruszył z piskiem opon. Odwróciłam się ostatni raz patrząc w stronę Jimina. Dopiero teraz dostrzegłam, że towarzyszył mu jeszcze Hoseok i Tae. Pokiwałam im na pożegnanie. Jin zamknął okno i straciłam podziemny parking z zasięgu wzroku.

***

- Musimy się już pożegnać. - odezwał się cicho Seok-Jin. Jego słowa brzmiały tak smutno. Zamyśliłam się. Doszło do mnie, że nie wiadomo kiedy ich znów zobaczę. Czy w ogóle ich zobaczę.

- Strasznie mi smutno z tego powodu. - objęłam jego szyję. - I nie chce się rozstawać. - mocno mnie przytulił.

- Zrezygnowałaś z umowy i szkoły. - zaczął temat, który sprawiał, że łzy same cisnęły mi się do oczu. - Będę za Tobą strasznie tęsknił. - jego uścisk bardziej się zacieśnił.

- Będzie mi Ciebie brakować... - przygryzłam wargę, by nie wybuchnąć płaczem.

- Mam nadzieję, że nie zrezygnujesz z marzeń. - spojrzałam na niego zdziwiona. - Wiesz co mam na myśli. - ucałował mnie jak Jimin, w czubek głowy. To był zawsze najsłodszy i równocześnie najbardziej znaczący dla mnie gest. Mówił jak ważni jesteśmy dla drugiej osoby. Dawał poczucie bezpieczeństwa i bycia kochanym.

- Bądź po prostu sobą. - uśmiechnął się.

- Dziękuję Seok-Jin. - skłonił się i wsiadł do samochodu. Odjechał w krótce po tym. Uśmiechnęłam się do tyłu odjeżdżającego auta...

To były chwilę warte zapamiętania.

***

DZIĘKUJĘ :3