Miłość od pierwszego tańca

#65- Alkohol Zmienia Ludzi

Pw-Tomek

Pełen obaw pojechałem na trening. Ogólnie bałem się, jak będzie wyglądać ten taniec i jaki będzie dystans między mną, a Natalką. Pod budynek z salami do ćwiczeń zawiózł mnie Ignacy, który akurat przyjechał po Mandzia, aby nagrać Mniej Więcej. Pojechałbym sam, ale wypiłem troszkę alkoholu i mógłbym spowodować wypadek. Tak czy siak, gdy zanosiłem rzeczy do szatni zaskoczył mnie Mariusz.

-Masz- rzucił mi moja kurtkę.
-Skąd to masz? - spytałem zdziwiony.
-Natalia kazała ci to przekazać. Powiedziała, że jest zimno, a ty zostawiłeś to w mieszkaniu- wyjaśnił- słyszałem, że się pokłóciliście.
-Tak, ale to długa historia, a muszę lecieć na trening. Może spotkamy się na piwie dzisiaj to ci powiem wszytko? - zaproponowałem.
-W sumie czemu nie? O której się widzimy? - spytał.
-Zastanowię się. Przyjdź na salę 2 około 18 powiedziałem.

Potem udałem się na salę. Natalia już tam czekała. Był z nią nasz choreograf- Wojtek. Nie odzywała się do mnie. Po prostu zaczęliśmy kleić układ do walca wiedeńskiego i jive. Było nawet spoko. Po wyjściu Wojciecha, Natalia podeszła do mnie.

-Czy ty coś piłeś? - spytała.
-Możliwe- odpowiedziałem.
-Czy ty jesteś kurwa normalny? Może Ci się coś stać! - krzyczała,a ja nie odpowiadałem- Pytam czy ty jesteś normalny?
-Jestem dorosły i mogę robić co chce. A ty nie jesteś moją nianią tylko trenerką, więc zamiast mnie pouczać, zacznij mnie uczyć tańczyć- powiedziałem trochę chamsko. Widziałem, że moje słowa dość mocno uderzyły w Natalkę.
-Super czyli wanna, prysznic, stół i inne rzeczy już nic nie znaczą?- spytała.
-Wybacz, ale za bardzo mnie zraniłaś- oznajmiłem.
-Jak to za bardzo cię zraniłam? Czy ty siebie słyszysz? Przecież zrobiłeś dokładnie to samo- zauważyła.
-Ale ja nie jestem taką osobą jak ty! Ja się nie puszczam z 'przyjaciółmi' - Natalka wkurzyła się.

W jej oczach ujrzałem demona. Próbowała stłumić w sobie złość, ale widziałem, że sobie nie radzi. Po chwili podeszła do stolika z wazonem, w którym stały kwiaty. Zastanawiałem się, co zamierza zrobić. Nagle podniosła ten wazon i z całej siły rzuciła nim we mnie. Na szczęście nic mi się nie stało, czego nie można powiedzieć o pięknym, szklanym wazoniku, który rozbił się o ścianę.

-Pytałaś czy ja piłem, ale zastanawiam się czy ty tego nie robiłaś- cieszyłem się, że jestem cały.

Spodziewałem się oczywiście wszystkiego, oprócz tego co się stało. Dziewczyna z prędkością światła zdjęła swoje buty z nóg i rzuciła nimi we mnie. Bałem się co będzie następne, więc szybko opuściłem sale. Podbiegłem do sali Mariusza i Kasi.

-Kasia szybko, pomóż - wbiegłem zdyszany.
-Czemu mam ci niby pomóc? Wiem co zrobiłeś Natalce- zdziwiłem się, że dziewczyna zdążyła jej już wszystko powiedzieć.
-Ale tu nie chodzi o mnie! Natalia jest bardzo wkurzona, prawie mnie zabiła! - miałem nadzieję, że Kasia jej pomoże- Wazony latały! Buty też! Błagam pomóż jej. Boję się, że ona coś sobie zrobi. Martwię się o nią- przyznałem.
-No kto by pomyślał? - powiedziała cicho.

Kasia wyszła z sali. Ja natomiast zostałem z Mariuszem i wyjaśniłem mu szybko całą sytuacje. Chwilę później wróciła Katarzyna i powiedziała, że mogę wrócić na do Natalii. Na miejscu nie było już śladu po szkle.

- Kasia mi wszystko opowiedziała. Czemu dalej ci na mnie zależy? - spytała po zobaczeniu mnie.
-Bo to że mnie denerwujesz i prawie mnie zabiłaś nie oznacza, że przestanę się o ciebie martwić- oznajmiłem, a po chwili dodałem trochę ciszej- ani cię kochać.

Tak czy siak, potem przeszliśmy do treningu. Byłem trochę nietrzeźwy, więc nie panowałem nad wszystkimi ruchami i nie potrafiłem zapamiętać choreografii. Poza tym ciągle byłem zdenerwowany na dziewczynę. Normalna osoba w związku nie pisze takich wymownych wiadomości.
A nie chciało mi się wierzyć w to, że ktoś zabrał jej telefon, czy coś w tym stylu. Nie wiedziałem już kiedy mówiła prawdę, ani czy mogłem jej zaufać. Jak ktoś kiedyś powiedział zaufanie jest jak domek z kart. Bardzo łatwo i szybko można go zniszczyć, ale z odbudową jest już dużo trudniej. Naprawdę poważnie rozważałem rozstanie. Nie byłem jednak do końca przekonany. Czułem jednak, że może być to jedyne słuszne rozwiązanie.