Wbrew rozsądkowi (Severus Snape, Alastor Moody, OC) TOM I

59. Średnio udana randka z Draco

Wzięłam z sypialni podręcznik i wróciłam do pokoju wspólnego, by wykorzystać popołudnie na powtórkę. Choć Alex opuściła pokój wspólny, temat jej rzekomych „występków" wciąż pozostał żywy. Na nic były sprostowania czy stawanie w obronie przyjaciółki, bo kto chciał uwierzyć, wierzył. Z tym nie dało się wygrać. Dla mnie cała sprawa była nie do pomyślenia. Nie rozumiałam, dlaczego ludzie tak chętnie powtarzali te brednie. Nie były to pierwsze plotki z jakimi się borykałyśmy, ale za to pierwsze, które rozeszły się tak błyskawicznie, jak ciepłe bułeczki. Co gorsza, spojrzenia niektórych uczniów zjeżdżały w moją stronę, a ich miny sugerowały, że mogą zacząć mnie wypytywać o szczegóły, których nie znałam. Starałam się nie łapać z nikim kontaktu wzrokowego. Kątem oka zauważyłam, że Harry i Ron zerkają na zmianę na siebie i na mnie. W końcu, po dłuższym wahaniu dwójka dosiadła się do mnie. Ich miny były nietęgie.

- Alex wystrzeliła stąd jak oparzona... - mruknął zmartwiony Ron.

- Dziwisz jej się?

- No nie... - rudzielec podrapał się po tyle głowy. – Kurde... słuchaj... ale to możliwe, żeby ona ten...? – Jego twarz oblała się rumieńcem.

- Co ten? – zmarszczyłam brwi.

- Przecież mieliśmy w to nie wierzyć – syknął Harry, jednocześnie szturchając przyjaciela łokciem.

- No wiem – Ron odsyknął. Zaczął gestykulować. – Ale mówi się, że plotki nie biorą się z niczego.

- Wiecie co wam powiem? – Zamknęłam podręcznik. - Plotki faktycznie nie biorą się z nikąd. Zawsze na ich czele stoi jakaś jedna osoba, która je wymyśla. Ale to wcale nie znaczy, że są prawdziwe.

- Rany! – jęknął Ron. – Ja nie mówię, że muszą być prawdziwe na sto procent, ale może tak wiesz... - pokazał palcami coś malutkiego. Harry przewrócił oczami.

- Znacie ją od czterech lat, przyjaźnicie się. Myślicie, że Alex byłaby zdolna do czegoś takiego? – uniosłam brwi.

Chłopacy spojrzeli po sobie i po namyśle wzruszyli ramionami.

- Nie? – powiedział Harry.

- No raczej nie – mruknął Ron. – Rany, ale to popaprane... - chłopak przetarł dłońmi twarz. – Bo wiesz, powiedziałbym śmiało „nie", ale ostatnio Alex spędza z nami mniej czasu. I ja już nie wiem, czy to jest ta sama Alex którą znamy, czy może jakaś inna. Bo na przykładzie Freda zauważyłem, że bycie w związku zmienia człowieka...

- Ale ona nie ma teraz chłopaka? – zamrugałam.

- No niby nie ma, ale chodziła z Georgem i... - Ron wyglądał na zrezygnowanego. - Sam nie wiem...

- Ale pleciesz bzdury – wtrącił się Harry. – Alex to Alex. Dla mnie jest taka sama jak rok czy dwa lata temu. Lubię ją na równi i te głupie gadanie niczego nie zmieni.

- No ja też ją lubię oczywiście – oburzył się Ron.

- Więc lepiej nie wypal przy niej z takimi przemyśleniami – Potter popukał się w czoło. – Powinniśmy jej jakoś pomóc. Dementować te plotki, poszukać sprawcy czy coś... to pewnie któryś ze ślizgonów – okularnik niebezpiecznie zmrużył oczy.

- Czemu od razu podejrzewacie kogoś ze Slytherinu? – zapytałam, starając się brzmieć neutralnie.

- A zrobili kiedyś cokolwiek miłego? – wtrącił się rudzielec, zaciskając ręce w pięści. - Te plakietki na Harrego wymyślił kto? Oczywiście Malfoy. Przez niego i ekipę mieliśmy ten cholerny test z roślin z Zakazanego Lasu. Do tego napadli nas na korytarzu, a nawet za to nie beknęli...