Wbrew rozsądkowi (Severus Snape, Alastor Moody, OC) TOM I

91. Zemsta i śniadanie

- Chcesz ponownie wylądować głową w gównie?! Ja im tego nie daruję!

- Oczywiście, że nie chcę! – pisnęłam roztrzęsiona.

Od smrodu zbierało mnie na wymioty. Nie mogąc dłużej walczyć z własnym żołądkiem, rzuciłam się w stronę rzędu zlewów i wyrzuciłam z siebie resztki wczorajszego jedzenia. Rzygając jak kot, odkręciłam kran. Woda jaka z niego płynęła, była lodowata. Musiało mi to wystarczyć. Gwałtownymi ruchami opłukałam twarz i usta, a później włożyłam całą głowę pod wodę, próbując spłukać z siebie smród i brud. Wciąż nie mogłam uwierzyć, że to wszystko się wydarzyło. Przecież byłam niewinna! Nigdy nawet nie myślałam o tym, żeby podrywać Freda! Chłopak sam mnie zagadywał. Angelina o tym nie wiedziała i dlatego się mściła? A może była to ich wspólna gierka? On robił sobie ze mnie jaja, a ona karała mnie za ich słuchanie...

- Nie mamy czasu na pierdoły – wściekła Alex złapała mnie za kołnierz koszuli i odciągnęła mnie od zlewu. – One dzisiaj wyjeżdżają. Jeśli nic nie zrobimy, ujdzie im to płazem!

- A co jeśli zrobią nam coś jeszcze gorszego? – zapytałam płaczliwie. Skoro dziewczyny nie miały oporów przed znęcaniem się nad nami z tak błahego powodu, mogłam się tylko domyślać na co jeszcze je stać.

- To znowu odpłacimy im z nawiązką! Z resztą, nie mam czasu Cie przekonywać. Albo pójdziesz ze mną, albo idę sama.

Alex rzuciła się w stronę drzwi. Wybiegłam zaraz za nią. Miałam ochotę pobiec prosto do McGonagall. Mogło być jednak tak, że zanim znajdę jakiegoś nauczyciela, dziewczyny faktycznie wyjadą, a zatem nie spotka ich żadna kara. Po świętach sprawa straci swój wydźwięk. Zrobią im pogadankę i puszczą to płazem. W końcu Flintowi też odpuścili, a zrobił coś o wiele gorszego... Naprawdę został nam samosąd?

- Idę z Tobą! - powiedziałam, od razu żałując, że się zgadzam. To nie mogło się skończyć dobrze. – Tylko wiesz... Pewnie już wynoszą walizki z wieży. Nigdy ich nie dogonimy.

- Nie dogonimy... - powtórzyła pod nosem Alex. Zatrzymała się przy schodach, złapała za poręcz i wychyliła mocno, spoglądając przy tym do góry. Od wieży Gryffindoru dzieliło nas kilka pięter. – Przetniemy im drogę – powiedziała nagle i zaczęła zbiegać po schodach.

Starałam się ją dogonić, ale po wymiotowaniu i całym tym stresie czułam się naprawdę słabo.

- Przetniemy? Gdzie chcesz je złapać?

- Jak to gdzie? W holu.

- Obok Wielkiej Sali?! – spanikowałam.

- Dokładnie tam!

Znalazłyśmy się na parterze. Obie wyglądałyśmy jak dwa nieszczęścia. Ja byłam cała mokra, oczy miałam zaczerwienione, a włosy rozczochrane. Alex wyglądała jeszcze gorzej, a do tego rozwalony nos poplamił jej całe ubranie. Jej oczy aż płonęły ze złości. Gdy dotarłyśmy do holu, usłyszałyśmy kroki. Z przestrachem złapałam za swoją różdżkę i schowałam się za jednym z posągów rycerzy. Alex weszła za drugi posąg.

- Najpierw je unieruchommy! – powiedziałam do niej głośnym szeptem. – Z zaskoczenia!

- Ty to zrobisz. Ja nie mam ze sobą różdżki.

- Co? Czemu? – zdziwiłam się. Sama starałam się nie rozstawać z moją. Jak to mawiał profesor Moody: „stała czujność".

- Po prostu jej nie mam. Cicho! – Alex przyłożyła palec wskazujący do ust i przygarbiła się.

Miałam wrażenie, że przyjęła postawę polującego kota. Ostrożnie wyjrzałam zza posągu i zobaczyłam, że idą dwie z naszych oprawczyń – Angelina i nowa dziewczyna Georga. Dziewczynom było bardzo wesoło, uśmiechały się szeroko, ciągnąć za sobą wielkie walizki na kółkach. Niczego się nie spodziewały. Były tak zuchwałe!