Blinded By The Past (Marahuyo Series 1)

Chapter 68

If I am going to evaluate my self with what I have been doing for the past months compare to now, I would say that I am more attentive to my feelings right now.

Noong mga nakaraang taon o buwan, wala akong pake sa kung anong nararamdaman ko, masakit man o masaya. Lagi akong neutral sa lahat. Hindi madalas magsalita o maglabas g emosyon. I have become a reserved person. The reason why is because I am building a barrier to protect myself from being broken again. I am slowly fixing myself by being not to attached to anyone. They might be the cause of my heartache in any matter. I already learned my lesson, I don't want to do the same mistake again.

But the moment I saw her again, outside the elevator that day, even though I am not aware, alam kong may nagbago. Alam na alam kong may nagbago sa akin.

That is why my awareness to what I feel awakens. Everytime she's near, I always check my feelings and I'm that it's still anger. Ayokong alisin yung nararamdaman ko na yun dahil kapag inalis ko yun, masasayang yung paghihirap ko na buuhin yung sarili ko, dahil kilala ko yung sarili ko.

Maybe for myself, it is a bad decision to not object by knowing that she will work with us for I don't know how long. Because I know, in no time, my professionalism will wear off. Malalabas at malalabas ko yung galit ko at makakapagsalita ako ng masasakit.

Yung parte ng utak ko, sinasabing huwag manakit kahit sinaktan niya ako, yung isa naman ay sinasabing iparamdam ko din sa kanya yung sakt na naramdaman ko, pero gaya nga ng sabi ko, laging nananalo sa utak ko ang kagustuhang gumanti dahil nangingibabaw pa din yung galit sa puso ko.

At ang unang hakbang ko para iparamdam sa kanya yun ay sa mga sinulat kong kanta.

Yung tatlong kanta na yun ay iisa lang ng ibig sabihin at konsepto. Iniwan at naging miserable ang buhay na hindi makamove on at gustong bumalik yung mahal nila sa kanila.

Honestly, ayoko nang bumalik siya sa buhay ko dahil natuto na ako. Kung ginawa niya sa una ay may possibilities na gagawin niya ulit yun sa pangalawang beses.

I want to give her false hope, because that's what she gave me seven years ago. False hope, false promises and maybe, false feelings.

I know it's bad, but I just want to tell her through my songs what happened to me after she left. Gusto kong sabihin sa kanya na hindi ako naging masaya sa pag-alis niya. Though after I finished writing those songs, that's when I found out that she will be our producer.

Ang malala, exclusive lang siya sa amin. Great. Maybe I should practice more self control.

Habang nakahiga ako dito sa kama ko ay hindi maiwasan ng isip ko na lumipad patungo doon sa studio kung saan nandoon siya kasama si Jin at yung isang trainee ni Sir Jake na producer din.

After ng shoot namin ay tumawag si Louielie kay Lianne kung pwede bang pabalikin sa Kingston si Jin for recoeding ng demo. Lianne asked if tapos na niyang lapatan ng tunog and she said yes. We're kind of shocked dahil ang bilis niya. We left her earlier at 9am and we finished the shoot at 8pm. Almost 12 hours for 3 songs? Wow.

Well, parang inaasahan na din namin yun dahil noong baguhan pa lang siya sa pagpoproduce noong highschool kami ay ang dami niyang ideas, how much more na lumipas na ang ilang taon, marahil ay nag-aral na siya. Pero hindi ko alam kung pinagpatuloy niya ba yung gusto niyang course o nag-iba siya.

At ngayon, nagpapahinga na lang ako, pero hindi ako makapagpahinga kakaisip ng maraming bagay. Katulad ng ano kaya yung reaksyon niya sa kanta ko, naintindihan niya kaya yung gusto kong iparating, nandun pa ba sila, kasama pa ba niya si Jin pati yung isang lalaking producer, ano na kayang ginagawa nila ngayon. Yan yung mga bagay na naiisip ko.