"Gel hadi gidelim."
Uzattığı eline bakarak fısıldadım.
"Konuşmayacak mıyız? Hani sen o minik kuşu merak ediyordun."
Söylediğim şeyle düz bir ifadeyle bana bakıp elini geri çekti.
"O minik kuş ile çok ortak noktamız olduğunu düşünüyorum. Bu yüzden ar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1. BÖLÜM
Biliyorum hayat hiç bir zaman kolay değildi. Özellikle bir kadın olarak bu dünyada yaşamak asla kolay değildi.
Kadın dünyayı tek başına sırtlayandı... En azından ben öyle biliyorum. Ama benim yaşadığım ailede; kadın anne olup çocuk doğurmaktı, kadın evine sadık bir eş olmaktı, kadın bir seks objesi ya da kadın kendinden ödün verip karşısındaki insanlar ne istiyorsa onu yapandı.
Neden böyleydi? Biz kadınların da istediğimiz şeyleri yapmaya hakkı yok muydu? Tabiki de vardı. Her şeye inat istediğimizi yapmaya hakkımız vardı. Ne istersek özgürce yapmaya hakkımız vardı.
19.09.2015 / Trabzon Akşam saat 21:00
Bugün benim için biçilen kaderin ilk günüydü. Ailemin bana biçtiği kaderin ilk günüydü. Bir kadının, bir kızın yaşamak zorunda kalacağı kaderin ilk günüydü. Peki ben bunu kendime yapmaya izin verecek miydim?
Asla!
Gözümden akan yaşı silip aynadaki yansımama baktım. Beyaz saf tenimde benden uzak olan kırmızı bir elbise ve yüzümde bana ağırlık yapan makyaj vardı. Lavabonun kapısı tıklatılırken korkuyla irkilip arkamı döndüm.. "Süveyda kızım içeride seni bekliyorlar. Sözünüz kesilecek."
Elimle ağzımı kapatıp hıçkırarak ağladım. Kim kendi sözünde ağlardı ki? Kim zorla ailesinin istediği biri ile sözlenirdi ki? Hangi kadına, hangi kıza bu zulüm yapılırdı?
Gözümden akan yaşı silip mırıldandım. "Geliyorum..."
"Tamam kızım. Seni bekliyoruz."
Annem, beni doğuran kadın... Tüm bunlara nasıl izin verebiliyorsun? Oysa sen kızının ne kadar çok okumak istediğini biliyordun. Okuyup ayakta durmak istediğimi, güçlü bir kadın olmak istediğimi biliyordun. Neden acımıyorsun bana? Neden yapıyorsun bunu bana?
Elimi yüzümü silip kapıyı açtım ve lavabodan çıkıp salona geçtim. Oturma odasında benim için biçilmiş koca, onun etrafında ailesi ve benim ailem dediğim insanlar duruyorlardı.
Babam dünür olacağı adamın zenginliğiyle gururlanırken, annem teyzeme bana yaptığı çeyizleri anlatırken, abim köşede oturmuş benim için yas tutarken, benim için koca olarak biçilen adam yani Aydın Koroğlu ise bizim için yapılacak gösterişli düğününde neler yapacağını anlatıyordu.
Hayat bu muydu? Bundan ibaret miydi? Evlenip, gösterişli düğün yapmak, çeyize konulan eşyalarınla gösteriş yapmak, kocanın zenginliğiyle övünmek yada yapılan çocukların sayısından ibaret miydi? Hayat bu olmazdı. Benim için biçilen hayat, dört duvar arasında kalarak sevmediğim bir adamla evlenmek olamazdı.
