"Gel hadi gidelim."
Uzattığı eline bakarak fısıldadım.
"Konuşmayacak mıyız? Hani sen o minik kuşu merak ediyordun."
Söylediğim şeyle düz bir ifadeyle bana bakıp elini geri çekti.
"O minik kuş ile çok ortak noktamız olduğunu düşünüyorum. Bu yüzden ar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
15. BÖLÜM
24.09.2020 / 21.30
SÜVEYDA ÖZDEMİR Üç yıl önce hayatımı mahveden ve beni kirletip ışığımı elimden alan adam tam şu anda karşımdaydı. Ama bu defa üç yıl öncekinden tek bir fark vardı. Ben bu defa yalnız değildim. Yanımda Kara vardı...
"Güzeller güzeli karım Süveyda Hanedanoğlu."
Kara'nın neşeli sesine karşılık koluna sıkıca girip kocaman gülümsedim. "Hoşgeldiniz." Aydın ve Eylül kaskatı kesilmiş yüzleri ile karşımda durmuş hiçbir şey söylemeden bana baktıklarında Kara keyifle kahkaha atarak konuştu. "Sanırım partiye hayran kaldılar güzelim." Bana güzelim demesiyle kocaman gülümseyip gözlerinin içine bakarak fısıldadım. "Galiba öyle oldu hayatım."
Dudaklarımın arasından istemsizce dökülen hayatım kelimesi ile ben dahil Kara da şaşırdığında o şaşkınlığını gözlerimin içine bakıp sertçe yutkunarak giderirken ben ise gülümseyerek konuşmaya çalıştım. "Misafirlerimizi masalarına götürelim hayatım ayakta kalmasınlar." Dudaklarında anlamsız bir gülümseme yayılırken gözlerimin içine bakarak fısıldadı. "Tabi güzelim."
Kara masayı göstererek benimle beraber yürüdüğünde belimde hissettiğim elleri daha da sıklaştı. Sanki var gücüyle beni koruyordu ve bana yalnız değilsin yanında ben varım diyordu. Ben senin yanındayım diyordu. Ve o gerçekten de yanımda olduğunu hissettiriyordu.
Gülümseyerek yeşil gözlerinin içine baktığımda yavaşça kulağıma fısıldadı. "İyisin değil mi?" Gülümseyerek başımı salladığımda masadaki sandalyeyi çekip omuzlarımdan tutup beni oturttu. "Böyle iyi mi karıcım?"
Karıcım demişti... Kalbimi heyecanlandıran ses tonuyla bana karıcım demişti...
Gülümseyerek başımı salladığımda yanıma oturup masanın altında ki ellerimi tuttu ve ellerimizi masanın üzerine koydu. Masanın üzerindeki iç içe geçmiş ellerimize bakarak kocaman gülümsedim.
Kim derdi bir gün yeşil gözlü bir adamın karşıma çıkıp ellerimi tutacağını ve benim ondan korkmayacağımı...
Kara boğazını temizleyerek öksürürken hızla ellerimize bakmayı bırakıp masamıza oturan Aydın ve Eylül'e baktım. Aydın'ın mavi gözleri gözlerimi bulduğunda Kara'nın elini var gücümle sıktım. Kara gerildiğimi hissetmiş olacak ki sağ elini elinin arasındaki elimin üzerinde gezdirdi. "Seninleyim... Yanındayım..." Kulağıma gelen tok sesiyle hızla başımı çevirmemle Kara ile burun buruna geldim. Yeşil gözlerini usulca gözlerimde gezdirdi ve gülümseyerek önüne döndü. Yüzünün her bir hattını inceleyerek derin bir nefes aldığımda Eylül'ün iğneleyici sesi kulağıma doldu. "Eşinizi çok seviyorsunuz galiba." Korkuyla yutkunarak Eylül'e baktığımda Kara gülümseyerek konuştu. "Evet karımı çok seviyorum."
