"Gel hadi gidelim."
Uzattığı eline bakarak fısıldadım.
"Konuşmayacak mıyız? Hani sen o minik kuşu merak ediyordun."
Söylediğim şeyle düz bir ifadeyle bana bakıp elini geri çekti.
"O minik kuş ile çok ortak noktamız olduğunu düşünüyorum. Bu yüzden ar...
Finale doğur adım adım yaklaşırken mini yeni bölümlerle gelmeye devam ediyorum. Bir süre daha mini bölümlerle devam edicez... Umarım bu bölümü beğenirsiniz ❤️ Hepinize iyi okumalar canlarım ❤️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
97. BÖLÜM
AYLAR SONRA
Bir yürürsem geçer dediğim o hisler, beni sokak ortasında ağlattı. İtalya'ya kadar getirdi… Beni tekrardan evime, yuvama kadar götürdü. Ama yine ve yeniden evimden, yuvamdan, kalbimin tek sahibinden yine ve yeniden uzaklaştırıldım. Üstelik bu defa benimle birlikte aramızdaki bağ, canımız, kızımız da benimleydi. Ve Kara yapayalnız kalmıştı… Çok yalnız…
Işığımın yeşil gözlerine bakarak elimin tersiyle göz yaşlarımı silip gülümsedim. "Sen de özledin değil mi kızım? Babayı sen de özledin…" Işık hiçbir şeyden habersiz gülücükler saçarak bana bakarken sarı saçlarını okşayarak alnına minik bir öpücük kondurup kokusunu içime çektim. Süt kokan kokusu ile ağlayarak kızıma sıkıca sarıldım. "Baba kokunu alamıyor kızım… Kim bilir şu an ne halde?"
Ağlayarak kızıma sıkıca sarılıp kokusunu içime çekmeye devam ettim ve ardından minicik ellerini tutup burukça gülümsedim. "Ama ben biliyorum… Geçecek… Biz tekrardan babaya kavuşucaz Işığım…" Işık küçük gülücükler saçarak elimi sıkıca tuttu. Elimi tutan minicik eline küçük öpücükler kondurup kocaman güldüm.
"Süveyda Hanım kahvaltı hazır ve Işık'ın mamasını da hazırladım efendim."
Kollarımın arasında bıcır bıcır hareket eden Işık'ı beşiğine koyup gülümsedim. "Tamam Vanessa. Ama sen iki dakika yanıma gelebilir misin?" Vanessa etrafına bakınarak yanıma gelirken kolundan tutup onu odanın köşesine çektim. "Ne yaptın? Bulabildin mi telefon?"
Vanessa tam ağzını açmış bana cevap verirken Massimo'nun gür kahkahası evde yankılandı. "Süveyda, Işık'ın gözlerini gördün mü?" Korkuyla arkamı dönüp koşarak yanına gittim ve kollarının arasında ki kızımı aldım. "Annecim! Ne oldu gözlerine?" Korkuyla Işık'ın yeşil gözlerine baktığımda Massimo kızımı kucağına aldı. "Bir şey olduğu yok. Gözlerinin rengi giderek daha koyu yeşil olmaya başladı. Nasıl fark etmiyorsun?"
Söylediği şeyle gülümseyerek "Orman yeşili…" dediğimde Massimo kaşlarını çatarak bana döndü. "Orman yeşili?" Dolu gözlerle gözlerinin içine baktığımda Massimo kızımı Vanessa'nın kucağına koydu. "Vanessa küçük prensesi al ve onu odasına götürüp uyut." "Tamam efendim."
Vanessa kızımı alıp yukarıya çıktığında Massimo öfkeyle üzerime doğru yürüdü. Korkuyla gerileyerek yürüdüğümde en sonunda sırtım duvara çarptı. Korkuyla arkama baktığımda Massimo ellerini iki yanıma koydu. Gözlerimin içine bakarak bana doğru eğilirken korkuyla gözlerimi sıkıca kapadım.
