"Gel hadi gidelim."
Uzattığı eline bakarak fısıldadım.
"Konuşmayacak mıyız? Hani sen o minik kuşu merak ediyordun."
Söylediğim şeyle düz bir ifadeyle bana bakıp elini geri çekti.
"O minik kuş ile çok ortak noktamız olduğunu düşünüyorum. Bu yüzden ar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
24. BÖLÜM
18.06.2017 / İstanbul
Umudumu yitirdiğim günlerdeyim... Ne düşünebiliyorum ne de tek bir kelime anlayabiliyorum. Beynim donup kalmıştı, kalbim artık atmayı bırakmıştı, ruhum ise iliklerime kadar çekilmişti. Elimden hiçbir şey gelmiyordu. Artık ne tutunacak tek bir dalım vardı ne de dayanacak bir gücüm vardı. Ölü bir beden farksızdım... Karnında küçük bir hücre olan ölü bir beden.
Bacaklarımı karnıma bastırıp aynadaki yansımama baktım. "Dün doktorun söylediklerini Görkem ile konuştuk. Biliyor musun o çok sevindi. Değil mi Görkem?" Bomboş odada Görkem'in öfkeli sesi yankılandı. "Evet. O kadar sevindim ki gidip o şerefsizi bulup öldüreceğim." Asena uzun kahverengi saçlarımı tarakla tarayıp fısıldadı. "Sen Görkem'i bakma o şu an çok sinirli."
Aynadaki yansıma bana ait değildi, sanki karşımda başka bir beden vardı ve ruhum zorla bu bedenin içine hapsedilmişti.
"Doktor çok sağlıklı olduğunu söyledi. Hatta iki hafta sonra cinsiyetini öğrenebileceğimizi söylüyor. Çok güzel değil mi Süveyda?"
Dün sabah evde bayıldığım için doktora gitmiştik. Ve doktor bana sanki normal bir şeymiş gibi hamile olduğumu söylemişti. Sanki dünyadaki en güzel haber buymuşcasına gülerek tebrik ederim hamilesiniz demişti. Ben üç aydır içimde yaşayan hücreyi duymamla yıkılırken doktor beni tebrik etmişti. Ve öyle ki içime benden habersiz yerleşip kendine yer bulan hücreye bebeğin demişti. Senin bebeğin... Benim bebeğim olsa ben onu hissederdim. Ama ben içimde ki bu hücreyi hissetmiyordum ki... O sanki bir vebaydı. Aydın'ın içime zorla yerleştirdiği veba...
Gözümden bir damla yaş akıp süzülürken Asena başını omzuma koyup dolu gözlerle aynadaki yansımama baktı. "Canım arkadaşım ağlama." "İstemiyorum... Ben istemiyorum Asena..." Asena ağlayarak bana sıkıca sarıldı. "Öyle söyleme... O ufak bir can Süveyda. O senin canın." Söylediği kelime ile iliklerime kadar nefret edercesine fısıldadım. "Benim canım değil! O benim hiçbir şeyim değil!"
Görkem daha fazla dayanamayıp öfkeyle odayı terk ederken bende yavaşça ayağa kalkıp odadan çıktım. Merdivenlerin başına geldiğimde uzunca merdivenlere bakıp fısıldadım. "Ben onu istemiyorum Asena." Asena hıçkırarak ağlayıp bana arkasını döndüğünde ağlayarak fısıldadım. "Ben bu bebeği doğuramam. Çünkü ben her ona baktığımda aklıma yaşadığım o lanet gün gelecek. Ve ben onu sevmeyeceğim." Asena kollarımdan tutup beni kendine çevirdi. "Şuan sağlıklı düşünemiyorsun Süveyda. Hatta kendinde bile değilsin. Bu yüzden doktor gebeliği geç fark ettiğimizi söylüyor." Kollarımı ellerinin arasından çekip onu kendimden uzaklaştırdım. "Anlamıyor musun Asena? Ben onu istemiyorum! Karnımdaki bu şeyi istemiyorum!"
