"Gel hadi gidelim."
Uzattığı eline bakarak fısıldadım.
"Konuşmayacak mıyız? Hani sen o minik kuşu merak ediyordun."
Söylediğim şeyle düz bir ifadeyle bana bakıp elini geri çekti.
"O minik kuş ile çok ortak noktamız olduğunu düşünüyorum. Bu yüzden ar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
4. BÖLÜM
19.09.2020 / İstanbul 21:00
"Amaç bu oyunu Umut Arıkan'ın kazanmasını sağlayarak onun seni seçmesini sağlamak." Etraftaki insanlara gülümseyerek bakıp başımı çevirdim. "Ben bizim kazanacağımızı sanıyordum." Kara sahte bir gülücük ile etrafa bakıp başını bana doğru çevirdi. Birbirimize fazla yakınlık hissederken başımı önüme çevirdim. "Oyunu zaten biz kazanacağız. Ama masadaki oyunu değil." "O nasıl olacak ki?"
Kara bana yaklaşıp kulağıma fısıldadı. "Bak şimdi Umut Arıkan o masada ki oyunu büyük zevkle kazanacak ama benim ona oynadığım oyunu da ben büyük bir zevkle kazanacağım." Sonlara doğru sesi keyifle çıkarken Kara bana biraz daha yaklaştı. Aramızda ki yakınlık giderek artarken derin nefes alıp mırıldandım. "Peki ben ne yapacağım?" Gözlerimin içine bakarak sakince konuştu. "Bu senin için çok zor olacak biliyorum ama o adamla bu masadan kalkıp gitmeni istiyorum." Söylediği şeyle korkuyla yutkunurken başımı salladım. "B-ben bunu yapabileceğimi sanmıyorum. O adam beni çok korkutuyor."
Yavaş adımlarla masaya yürürken ben de yanında yürümeye başladım. "Biliyorum korkuyorsun... Ama yanında ben varım. O adam sana dokunmadan geberteceğim." Korkuyla yutkunurken birkaç masanın daha yanından geçtik. "Peki ya sen, benim için Aydın'ı bulacak mısın?" Olduğu yerde durup gözlerimin içine baktı. "Bulacağım ve onu hak ettiği yere göndereceğim." Acıyla fısıldadım. "Ama o çok güçlü."
İfadesiz yüzünü bozmadan parmak ucuyla bileğimdeki kesik izlerine dokundu. "O adam bir kadına bunları yapa biliyorsa asla güçlü değildir. Aksine o adam zavallıdır. Çünkü kadınlar çiçektir Süveyda. Çiçeklere kıyan adam asla güçlü olamaz." Bileğimdeki kesik izlerine dokunuşuna bakarak fısıldadım. "Güçlü olamaz..."
İlk defa yıllar sonra birinin bana dokunmasından korkmuyordum. Bu mucize gibiydi. Ya da belki de Kara bir kadına nasıl dokunulması gerektiğini biliyordu.
Kara parmaklarını bileklerimdeki kesik izlerinin üzerinden çekip bana arkasını döndü ve yürüdü. Kara giderken tüm cesaretimi toplayıp arkasından yürürken konuştum. "O adam... Ablanın ışığını neden söndürdü?" Olduğu yerde durdu ve bir süre uzaktan Umut Arıkan'a bakıp öfkeyle tısladı. "O adam ablamın bir zamanlar sevdiği tek adamdı. Ama o ablamı sevmek yerine ona..." Cümlenin devamını getiremezken arkasını dönüp bana baktı. "Ona zorla dokundu... Senin de söylediğin gibi ablamın ışığını ondan alıp, o ışığı söndürdü."
Kadın olmak bu dünyada neden bu kadar zordu? Biz kadınlar sevdiğimiz adamdan da yaralanıp, incineceksek neden yaratıldık ki? Oysa Allah, biz kadınları erkeğin kaburga kemiğinden yaratmışken erkeklerin kadınlardan bitmek bilmeyen bu doyumsuz istediğide neydi?
