"Gel hadi gidelim."
Uzattığı eline bakarak fısıldadım.
"Konuşmayacak mıyız? Hani sen o minik kuşu merak ediyordun."
Söylediğim şeyle düz bir ifadeyle bana bakıp elini geri çekti.
"O minik kuş ile çok ortak noktamız olduğunu düşünüyorum. Bu yüzden ar...
Umarım bu bölümü beğenirsiniz. Hepinize iyi okumalar ❤️😘
Bölüme oy vermeyi unutmayın canlarım ❤️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
34. BÖLÜM
Başımda ki keskin ağrıyla gözlerimi açtığımda gözüme gelen beyaz ışıkla yüzümü buruşturup acıyla inledim. "Neredeyim ben?" Yüzümün avuçlandığını hissettiğimde korkuyla irkilerek gözlerimi açtım. "Korkma güzelim benim." Yüzümdeki ellerini ellerimin arasına alıp fısıldadım. "Kara ne oldu bana?" "Beni çok korkuttun iyi misin sevgilim?" Yatakta doğrulup etrafıma baktım. Hastane odasında olduğumu anlamam birkaç saniye sürerken telaşla Kara'ya baktım. "Kara beni neden hastaneye getirdin?" "Bayılmıştın bende korktum ne yapacağımı bilemeyip seni en yakın hastaneye getirdim."
Bacaklarımı yataktan aşağıya sarkıtıp Kara'ya baktım. "Tamam iyiyim ben hadi gidelim." "Olmaz!" Ayaklarımı yatağa uzatıp öfkeyle konuştu. "Test sonuçların çıkana kadar bir yere gitmek yok!" Gözlerimi sıkıca kapatıp başımı geriye atarak bağırdım. "İyiyim ben! Ayrıca neden böyle bir şey yapıyorsun. Hadi gidelim." Kara şaşkınca yüzüme bakarken bacaklarımı yataktan aşağıya sarkıtıp doğruldum. "Beni tanıyan birileri burada olduğumu görmemli yoksa Aydın'a söylerler. Sen bunu nasıl düşünemezsin!" Korkuyla Kara'ya bağırdığımda Kara sakince beni kendine çekip sıkıca sarıldı. "Tamam sen sakin ol. Hiç kimse seni tanımayacak. Hem ben onu da düşündüm sen dert etme." Başımı göğsüne koyarak rahat bir nefes aldım.
Çok korkmuştum. Sonuçta burası küçük bir yerdi beni tanıyan birileri çıkabilir ve Aydın'a haber verebilirdi. Ama zaten en başından buraya gelmemiz hataydı.
"Kara biz hiç buraya gelmemeliydik. Aydın bizi burada bulur." Saçlarımı okşayarak fısıldadı. "Hayır... Buraya bakmak aklına bile gelmeyecek o şerefsizin. Çünkü uğraşması gereken ve kurtarması gereken bir kardeşi var." Söylediği şeyle şaşkınca ona baktığımda odanın kapısı tıklatıldı ve birkaç saniye sonra kapı açıldı.
"Geçmiş olsun oğlum. Ben oda temiz mi diye kontrol etmeye geldim."
Kulağıma gelen tanıdık sesle başımı Kara'nın göğsüne bastırıp tırnaklarımı sırtına geçirdim. "Kontrol edebilirsiniz ama oda temiz." "Ben yinede kontrol edeyim." Yıllar sonra annemin sesi kulağıma gelirken beni görmemesi için korkuyla yüzümü Kara'nın göğsüne bastırdım. Kara saçlarımı okşayarak konuştu. "Ne oldu güzelim yine başın mı dönüyor?" Cevap vermeyip başımı salladığımda ellerini saçlarımdan çekip yüzümü avuçlamak istediğinde sağ elimle ellerini ittim. "Süveyda ne oluyor?" Öfkeyle ismimi söylemesiyle başımı daha çok göğsüne bastırdım.
"Karın mı oğlum?" Annemin sorusuyla gözlerimi sıkıca kapatıp tırnaklarımı Kara'nın sırtına geçirdim. Kara bir terslik olduğunu anlayıp kollarıyla yüzümü kapatıp öfkeyle konuştu. "İşiniz bittiyse odadan çıkabilir misiniz?" "Tabi. Tekrardan geçmiş olsun." Annemin şaşkınca Kara'ya bakarak odadan çıkarken bir kaç dakika sonra odanın kapısı kapandı. Korkuyla ne yapacağımı bilemeyip hızla ayağa kalkıp bağırdım. "Gidelim! Hadi!" Kara kollarımdan tutup beni kendine çekip bağırdı. "Ne oldu!" Ağlayarak başımı sallayıp ellerini tuttum. "Kara ne olur gidelim. Lütfen..." Gözlerimden akan yaşı silip titreyen ellerimi sıkıca tuttu. "Tamam gidelim."
