"Gel hadi gidelim."
Uzattığı eline bakarak fısıldadım.
"Konuşmayacak mıyız? Hani sen o minik kuşu merak ediyordun."
Söylediğim şeyle düz bir ifadeyle bana bakıp elini geri çekti.
"O minik kuş ile çok ortak noktamız olduğunu düşünüyorum. Bu yüzden ar...
Çok tuhaftı, ağlayamadım. Ama ruhum paramparça olmuştu. (Dostoyevski)
Merhaba Canlarım!
İyi okumalar❤️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
3. BÖLÜM
29.02.2017 / İstanbul
Tırnaklarımla etimi kazıynaya kadar sıkıtım. Kendine gel Süveyda kendine gel. İnsanların içinde bunu yapamazsın. Sen çok güçlüsün. Ağlayamazsın...
İnsanların bana iğneleyici bakışlarını yakalarken kulağıma sinsice kendi aralarında konuşulanlar geldi. "Yazık bu kıza çok üzülüyorum." "Kızın başına gelenleri duydunuz mu?" "Çok yazık." "Çok kötü..." Kampüsten geçerken derince nefes alıp başımı eğdim. İnsanların kendi aralarında ki konuşması giderek artarken ellerimi sıkıp tırnaklarımı avuç içime sapladım. "Çok utanç verici." Karşımdaki renkli gözlü kızın söylediği şey kulağıma dolarken kız arsızca konuşmaya devam etti. "Böyle bir durumda nasıl okula gelebiliyor?"
Gözlerimi kapatıp gülümseyerek başımı kaldırıp konuştum. "Utanç verici... Ne kadar tuhaf bir cümle değil mi? Mesela sizin benim yüzüme baka baka bunları söylemeniz ne kadar utanç verici?" Kampüsteki herkesin bakışı bana kayarken gururla başımı kaldırıp hepsine bakarak konuştum. "Ben tam on gün önce bir adam tarafından tecavüze uğradım. Ve o adam benim bundan iki sene önce zorla evlendirilmek üzere olduğum biriydi." İnsanların arasında fısıltılar artarken ağlaya ağlaya bağırdım. "Evet ben şu an çok iğrencim! Evet ben şu an saf değilim! Evet ben şu an temiz değilim..." Sesim titrerken gözlerimi sıkıca kapatıp bağırdım. "Ben böyle olsun istemedim! Ben istemedim! Ama sırf bu yüzden ben çok utanç verici olamam! Sırf bu yüzden ben okula gidemiyor olamam!"
Gözlerimden akan yaşı silip mırıldandım. "Burada suçlu olan ben değilim. Bu yüzden ben bu okula geleceğim. Derslere de gireceğim, sınıfta da oturacağım, yanınızda yemek de yiyeceğim. Siz ister yanımda olun, ister arkamdan konuşun. Umrumda değilsiniz. Çünkü ben çok güçlüyüm. Hiçbirinize ihtiyacım yok."
Kampüsteki insanların hepsi utançla başını eğerken bağırdım. "Burada başı eğilecek olan ben değilim. Bana bunu yapan o adam ve benim arkamdan utanmazca şeyler söyleyenlerin başını eğmesi gerek."
