"Gel hadi gidelim."
Uzattığı eline bakarak fısıldadım.
"Konuşmayacak mıyız? Hani sen o minik kuşu merak ediyordun."
Söylediğim şeyle düz bir ifadeyle bana bakıp elini geri çekti.
"O minik kuş ile çok ortak noktamız olduğunu düşünüyorum. Bu yüzden ar...
Biliyorum uzun zamandır böyle atmıyorum. O kadar yoğunum ki nefes alacak ve hatta bölümleri düzenleyip yayınlayacak vakti bulamıyorum. Kusura bakmayın 🥺 Ve sizlerde muhtemelen attığım bu bölümü de kısa olduğu için yakınacaksınız. Ama size söz veriyorum. Cumartesi günü harika bir bölüm ile gelicem.
Her neyse daha fazla uzatmadan sizi bölüm ile baş başa bırakayım. Umarım bu bölümü çok beğenirsiniz. Hepinize iyi okumalar canlarım ❤️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
80. BÖLÜM
"O şerefsiz benim kardeşime bu şekilde davranamaz! Hele ki bebeği ile asla tehdit edemez!"
"Eren lütfen biraz sakin olur musun?"
Natasha, dün sabah eve geldiğimiz günden itibaren abimi sakinleştirmeye çalışıyordu. Bense dün sabah hastaneden taburcu olup eve geldiğim andan itibaren abimin evinde koltuğa oturmuş, ayaklarımı karnıma bastırmış bir şekilde cam kapıdan bahçeyi izliyordum.
"Ama ben biliyorum o şerefsize yapacağımı! Bundan sonra ona ne yeğenimi ne de kardeşimi veririm!"
"Eren öfkeyle bağırıp çağırma! Kara öyle bir şey yapmaz! Hem yapmak istese dahi yeni doğmuş bir bebeği annesinden ayıramazlar."
Natasha'nın söylediği şeylerle dayanamayıp güldüm. Hatta öyle bir güldüm ki abim ve Natasha bana tuhaf bakışlar atıyorlardı. Sanırım delirdiğimi düşüyorlardı. Haklılardı… KaKara beni delirtmişti.
Ben deli gibi kahkaha atarak gülmeye devam ettiğimde Natasha endişeyle yanıma gelip ayak ucuma oturdu. "Süveyda iyi misin sen?" Söylediği şeyle gülerek başımı salladım. "İyiyim hem de çok iyiyim Natasha." Natasha garip bakışlarını üzerimde gezdirmeye devam ederken ben gülerek ayağa kalktım ve bahçe kapısına doğru yürüdüm. "Bebeğimi benden alacakmış..." Söylediğim şeyle kahkaha attığımda arkamı dönüp abim ve Natasha'ya baktım. "Kara'nın söylediklerini siz de duydunuz değil mi? Bebeğimi benden alacakmış. Kara Hanedanoğlu benim bebeğimi alacakmış." Gülmekten gözümden yaş geldiğinde elimin tersiyle gözümden akan yaşı sildim.
"BOK ALIR!"
Bir anda bağırmamla abim ve Natasha korkarak irkildiklerinde öfkeyle tırnaklarımı avuç içime sapladım. "BEBEĞİMİ BOK VERİRİM ONA!" Natasha ağzı açık bana baktığında öfkeyle salonda dönüp durmaya başladım. "Kara benden bebeğimi alabileceğini mi sanıyor! Eğer öyle düşünüyorsa nah bebek ona! Alır bebeğimi giderim, onun ruhu duymaz be! Geçmiş karşıma bebeğimi alırım diyor. Beyefendiye bak. Sanki benim elim armut topluyor!" Başımı ellerimin arasına alıp Natasha'ya baktım. "Bir şey söyle Natasha! Kara benden bebeğimi alamaz değil mi?" Natasha sakince yanıma gelip koluma girdi ve beni koltuğun üzerine oturtup o da ayak ucuma oturdu. "Kara tüm bunları bir anlık sinirle söylemiştir. Sen aldırma ona. Hem siz birkaç güne barışırsınız." Söylediği şeyle alayla kahkaha attım. "Barışırız öyle mi?" Natasha gülümseyerek başını salladığında alayla gülmeyi bırakıp öfkeyle bağırdım. "Bu defa onu affetmem için ayaklarıma kapanması ya da kendini öldürmesi gerekecek! Çünkü bu defa onu affetmek gibi bir niyetim yok!"
