"Gel hadi gidelim."
Uzattığı eline bakarak fısıldadım.
"Konuşmayacak mıyız? Hani sen o minik kuşu merak ediyordun."
Söylediğim şeyle düz bir ifadeyle bana bakıp elini geri çekti.
"O minik kuş ile çok ortak noktamız olduğunu düşünüyorum. Bu yüzden ar...
Kurban Bayramınız kutlu olsun çiçeklerim. Hepinize musmutlu, sağlıklı ve kocaman gülücüklü bayramlar dilerim🌸
Ve yine güzel ve bir o kadar da seveceğiniz iki yeni bölüm ile geldim. Umarım bölümleri beğenirsiniz. Ayrıca bölüm ile ilgili düşüncelerinizi yazmayı ve bölüme oy vermeyi unutmayın lütfen...🥺❤️
Herkese iyi okumalar ❤️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
29. BÖLÜM
10.10.2020 / İtalya
Telefonumun itici sesi kulağımın dibinde yankılanırken kafamı yastığa gömüp bağırdım. "Kim arar ya sabah sabah!" Başımı yataktan kaldırıp telefonuma bakmadan açıp kulağıma götürdüm. "Ne var?" Arkadan küçük bir kahkaha sesi gelirken gözlerimi sıkıca kapadım. "Günaydın karıcım. Bugün evliliğimizin birinci günü ve bende seni güzel bir şekilde uyandırmak istedim. Ama ne var da güzel yani." Gülümseyerek yatakta dönüp dağılmış saçlarımı yüzümden çektim. "Günaydın sevgilim." Sabah sabah sesim ne kadar cilveli çıkıyordu bilmiyorum ama umarım Kara cilveli bir şekilde konuşmak istediğimi anlamıştır. "Hâlâ yatıyor musun sen?" Esneyerek derin bir nefes alıp konuştum. "Evet." "Hadi kalk bakalım uykucu. Saat çoktan on bir oldu." Gözlerimi ovalayıp duvardaki saate bakarak mırıldandım. "Hayır ama saat şuan dokuz." "Doğru ya İtalya Türkiye'ye göre iki saat geride. Unutmuşum, tamamen aklımdan çıkmış." Yataktan yavaşça kalkıp saçlarımı karıştırıp homurdandım. "Bu çok kötü... Senin iki saat gerinde olacağım."
Arkadan küçük bir çığlık sesi gelirken telefonumu hoparlöre alıp sesi yükselttim. Arkada ki küçük çığlık bu sefer daha net gelmişti ve sanırım bu bir kadın çığlığıydı.
Öfkeyle telefonu yüzüne kapatıp WhatsApp'a girdim. Hemen onu görüntülü arayıp öfkeyle açmasını bekledim. Birkaç dakika gecikerek telefonumu açtığında öfkeyle bağırdım. "O yanındaki kadın kim?" Kara şaşkınca yüzüme baktığında bulunduğu yerin etrafına baktım. "Bana etrafını göster." "Süveyda saçmalama." Kara'nın bitmek bilmeyen yine farklı evlerinden birinde olduğunu anladığımda öfkeyle bağırdım. "Hangi evdesin sen! Ve neden arkadan bir kadın çığlığı geldi!" Söylediğim şeyle küçük bir kahkaha atıp konuştu. "Süveyda saçma sapan şeyler düşünmeyi bırak."
Arkadan gelen kadın çığlığı ile ne düşünebilirim? Yani ne kadar saçmalayabilirdim ki ben?
