"Gel hadi gidelim."
Uzattığı eline bakarak fısıldadım.
"Konuşmayacak mıyız? Hani sen o minik kuşu merak ediyordun."
Söylediğim şeyle düz bir ifadeyle bana bakıp elini geri çekti.
"O minik kuş ile çok ortak noktamız olduğunu düşünüyorum. Bu yüzden ar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
15. BÖLÜM
25.09.2020 / Sapanca / 10.00
Kirpiklerimin üzerinde hissettiğim garip dokunuşlarla gözlerimi kırpıştırdığımda küçük bir kıkırdama sesi duydum. "Uyuyan güzel, uyandı." Duyduğum minicik erkek sesiyle yavaşça gözlerimi açtığımda orman yeşili bir çift gözle karşılaştım. Gördüğüm gözlerle yavaşça yerimden doğruluğumda küçük çocuk kucağıma oturup saçlarımla oynamaya başladı. "Günaydın uyuyan güzel. Dün akşamdan beri senin uyanmanı bekliyorum." Şaşkınca karşımdaki çocuğun yeşil gözlerine baktım.
Gözleri... Tıpkı onun gibiydi... Onun gözleri Kara gibiydi. O minik bir Kara gibiydi.
"Kara..." Karşımdaki çocuk dudaklarımdan dökülen isimle neşeyle gülümseyerek konuştu. "Babacık evde yok. Ama annem yarın geleceğini söyledi." "B-babacık mı?" Çocuk gülümseyerek başını salladığında dolu gözlerle fısıldadım. "Sen Kara'nın oğlusun değil mi?" Gülümseyerek saçlarımı okşayarak başını salladı. "Saçların çok güzel... Çok uzun... Ama annemin saçları çok kısa okşayamıyorum."
Karşımdaki çocuk Kara'nın oğluydu ve tıpkı onun gibi yeşil gözlere sahipti. Kara'nın gibi orman yeşili gözlerine...
Ama Kara bana oğlu olmadığını söylemişti. O bana çatıda konuştuğumuz o gün oğlum yok demişti... O zaman neden şu an ona benzeyen küçük bir çocuk tam karşımdaydı? Yoksa o bana yalan mı söylemişti? Beni kandırmış mıydı? Eğer bu doğruysa o zaman orman yeşili gözleri beni kandırmıştı. Masum orman yeşili gözleri beni kandırmıştı... Kara bana yalan söylemişti ve o beni kandırmıştı...
Karşımdaki çocuğun yeşil gözlerine baktıkça daha çok ağladığımda küçük çocuk minicik elleriyle gözümden akan yaşı silip gülümsedi. "Neden ağlıyorsun uyuyan güzel? Yoksa üzdüm mü seni?" Ağlayarak başımı salladığımda hızla kapı açıldı ve genç bir kadın sitemle bağırarak içeriye girdi. "Özgür annecim yine mi buradasın sen?"
Adı Özgür müydü? Oğlunun adı Özgür müydü? Oysa bana kendi ismi olduğunu söylemişti...
Karşımdaki yeşil gözlü kadına baktığımda kadın kocaman gülümseyerek yanıma gelip ayak ucuma oturdu. "Kusura bakma oğlum seni uyandırdı değil mi? Ahh yaramaz çocuk. Tıpkı Kara gibi deli dolu."
Doğruymuş... Bu çocuk Kara'nın çocuğuymuş...
Karşımdaki kadın üzerimdeki çocuğu kucağına aldığında kendimi tutamayıp hıçkırarak ağladım. "Ne oldu? Yoksa yanlış bir şey mi söyledim?" Ağlayarak başımı salladığımda kucağında ki çocuğa bakarak öfkeyle konuştu. "Ne yaptın Özgür?" Özgür dudaklarını çöktürerek başını salladı. "Anne ben bir şey yapmadım. Sadece babacıktan bahsedince ağladı."
