"Gel hadi gidelim."
Uzattığı eline bakarak fısıldadım.
"Konuşmayacak mıyız? Hani sen o minik kuşu merak ediyordun."
Söylediğim şeyle düz bir ifadeyle bana bakıp elini geri çekti.
"O minik kuş ile çok ortak noktamız olduğunu düşünüyorum. Bu yüzden ar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
17. BÖLÜM
19.09.2015 / İstanbul KARA HANEDANOĞLU
Yatakta yatan ablama uzunca baktığımda aşağıdan babamın anneme bağırışları kulağıma geldi. "Rezil olacağız!" Babamın söylediği şeyle gözlerimi sıkıca kapatıp öfkeyle soluduğumda öfkeli sesi tüm evi inletti. "Herkese rezil olacağız!" Öfkeyle gözlerimi açıp sinirle odadan çıkıp aşağıya salona indiğimde annem koltukta oturmuş ağlıyordu babam ise başında bağırıyordu. "Rezil olucaz Esin!"
Öfkeyle koşarak babamın üzerine yürüyüp yakasına yapıştım. "KES SESİNİ!" Babam daha ne olduğunu anlamadan onu duvara yapıştırdığımda öfkeyle gözlerinin içine baktım. "Sana demiştik! Amcam ve ben sana demiştik! Arıkanlar ile iş yapma demiştik! Onları bize bulaştırma demiştim! Onları ablama bulaştırma demiştim!" Annem yanıma gelip kolumdan tuttuğunda babamı sertçe yere atıp anneme baktım. "Sen neredeydin! Neden kızının yanında değildin!" Annem bana sarılıp ağladığında öfkeyle bağırdım. "Ben evde kalmalıydım! Ben evde olsam ablama kimse dokunamayacaktı!" Annemi kendimden uzaklaştırıp ağlayarak ikisine baktım. "Her şeyin sebebi benim."
Özlem, Onur ve Anıl içeriye girdiklerinde Onur koşarak yanıma gelip kolumdan tutup beni çekti. "Ne oldu lan! Özlem birşeyler saçmaladı. Hiç bir bok anlamadım!" Ağlayarak başımı salladığımda Özlem koşarak yukarıya çıktığında ablamın acı çığlığı evi inletti. Onur ablamın sesini duyması ile kollarımı bırakıp arkasını döndüğünde kolundan tutup onu durdurdum. "Gitme Onur..." Acıyla çıkan sesime karşılık yavaşça arkasını dönüp öfkeyle bana baktı. "Ne saçmalıyorsun sen? Ne oldu oğlum? Birşey de! İpek neden bağırıyor!"
Merdivenlerden aşağı koşarak inen ablamı göz göze geldiğimde Özlem'de onunla birlikte aşağıya inerken bağırdı. "İpek sakin ol!" Onur'un da ablamı fark etmesiyle kolumu bırakıp ona doğru yürüdü. "İpek..." Ablam Onur'a bakıp hıçkırarak ağladığında Onur koşarak yanına gidip endişeyle yüzünü avuçladı. "Ne oldu? Neden ağlıyorsun?" Ablam Onur'un kendine dokunması ile avazı çıktığı kadar bağırıp Onur'u itti. "Bana dokunma!" Onur sendeleyerek yere düşerken hızla ablamın yanına gidip onu kollarımın arasına alıp saçlarını okşadım.
"Ablam sakin ol. Bak ben yanındayım. Özgür'ün yanında." Kollarımın arasında çırpınarak ağladığında onunla beraber yere diz çökerek oturdum. "Sakin ol ablam..." Göğsümü yumruklayarak acı bir çığlık attığında Onur yanımıza gelip ablamın saçlarını okşayarak konuştu. "Ne oldu İpeğim?" Onur'un ellerini ablamın saçlarından çekip acıyla fısıldadım. "Ona dokunma Onur..." Onur kaşlarını çatarak öfkeyle bağırdı. "Ne saçmalıyorsun lan sen!"
