"Gel hadi gidelim."
Uzattığı eline bakarak fısıldadım.
"Konuşmayacak mıyız? Hani sen o minik kuşu merak ediyordun."
Söylediğim şeyle düz bir ifadeyle bana bakıp elini geri çekti.
"O minik kuş ile çok ortak noktamız olduğunu düşünüyorum. Bu yüzden ar...
Günler sonra biraz kafa karıştıcı ve biraz da uzun bir bölüm ile geldim. Ama unutmayın ki Kara ve Süveyda için hikaye daha yeni yeni başlıyor. Bölümleri okumayı ve beni de instagramdan takip etmeyi unutmayın. Çünkü instagramdan yeni bölümler ile ilgili alıntılar paylaşıyorum. Her neyse fazla uzaymayayım umarım bu bölümü seversiniz. Herkese iyi okumalar❤️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
21. BÖLÜM
KARA HANEDANOĞLU / 27.09.2020
Yatakta yatan Süveyda'nın saçlarını okşayarak onu inceledim. Tüm o saçma şeyleri duyduktan sonra kriz geçirmişti. Ve buna neden olan kişi bendim. Tek sebep bendim. Ve ilk günden onu bu hale getirende bendim. "Kaç saat böyle uyuyacak Özlem?" Özlem sorduğum soruyla sıkıntıyla nefes alıp konuştu. "Kriz geçirdi ve ben de iki doz yaptım. Tüm gün uyur." Sıkıntıyla gözlerimi kapatıp alnımı alnına koydum. "Kara, abimin söylediği şeyler doğru mu?" Özlem'e cevap vermeyip sustuğumda ablam öfkeyle bağırdı. "Özgür delirdin mi sen? Sen kıza bu kadar iğrenç bir şeyi nasıl yaparsın?"
Ne yani Onur'un söylediği şeyi gerçekten de yaptığıma inanmışlar mıydı? Beni hiç mi tanımamışlardı?
Öfkeyle gözlerimi açıp sinirle ayağa kalktım. "Ben Onur'un söylediği o saçma şeylerin hiçbirini yapmadım!" Ablam dolu gözlerle bana baktığında gözlerimi ondan kaçırıp fısıldadım. "Özür dilerim sana bağırmak istemedim abla." "Özür dileme..." Söylediği şeyle şaşkınca ona baktığımda o ağlayarak fısıldadı. "Bana doğruyu söyle Özgür. Sen Süveyda'yı kullandın mı?" "Abla düşündüğün gibi değil..." Öfkeyle elini havaya kaldırıp beni susturacak bağırdı. "Benim üzerime yemin et Özgür Kara Hanedanoğlu! Doğruyu söylüyorsan yemin et." Kızarmış yeşil gözlerinin içine bakarak ellerini tuttum. "İlk başta ona normal bir şekilde yaklaştım. Ama sonra Kerem arayıp bana saçma sapan şeyler zırvalayınca şüphelendiğim ve ona daha farklı davrandım. Ama sana yemin ederim ki daha sonra Süveyda'ya asla o niyetle yaklaşmadım. Yemin ederim ki şu an sadece onu düşünüyorum." Gözlerimin içine uzunca bakıp ellerini ellerimin arasından çekip öfkeyle konuştu. "Eğer bu kızı üzecek tek bir şey yaparsan seni affetmem Özgür." Söylediği sözler ile başımı eğip fısıldadım. "Onu üzecek hiçbir şey yapmayacağım... Yapmam da..."
Ablam yüzüme dahi bakmadan odadan çıkıp giderken arkamı dönüp Süveyda'ya baktım. Daha ilk günden onun canını yakmaya başlamıştım. Bundan sonra canını ya daha çok yakarsam...O zaman Süveyda buna dayanamazdı ki... Bir darbeyi de benden yerse kendine gelemezdi.
Telefonumun çalan sesiyle düşüncelerimden ayrıldığımda telefonumu açıp öfkeyle bağırdım. "Ne var Kerem?" "Kızı ne yaptın?" Sorduğu soruyla öfkeyle odadan çıkıp salona geçerek bağırdım. "Sana ne lan! Sen kimsin! Lan sen kimsin ki ben sana hesap vericem! Ne yaptıysam yaptım sana ne!" Telefonu öfkeyle kapatıp kenara fırlattığımda Onur elini kolunu sallayarak içeriye girdi. "Lan ben sana siktir olup git demedim mi!" Öfkeyle yakasına yapıştığımda ellerimi tutarak konuştu. "Sakin ol Kara." Yüzüne sert bir yumruk atıp yüzünü yüzüme yaklaştırdım. "Seni şimdi ne yapayım lan ben! Öldüreyim mi!" Özlem ve Anıl aramıza girip beni Onur'dan ayırırken öfkeyle bağırdım. "Bırakın lan beni!"
