အဲ့တာက တကယ်လား………အိမ်မက်ဆိုးလား?.............
ဖူအန်မှာ သူမကုတင်ဘေးဖက်သို့ကြည့်လိုက်၏။ သို့သော်လည်း ထိုနေရာတွင် မည်သည့်အရိပ်အယောင်မျှရှိမနေပေ။
“ယွမ်ယွမ်………..ညက နင်တစ်ခုခုကြားသေးလား?”
“မကြားပါဘူး….”
ကျန်းယွမ်ယွမ်မှာ ခေါင်းခါလိုက်၏။
“နင်ညက အိမ်မက်ဆိုးမက်ပြန်ပြီလား?”
ဖူအန်မျက်နှာမှာ ဖြူဖျော့နေသည်။
အဲ့တာကြီးက တကယ်ပဲအိမ်မက်ဆိုးလား?..............
မနေ့ညက အခြေအနေကိုပြန်တွေးလိုက်ရင် တကယ့်အစစ်အတိုင်းပဲ………..ငါငယ်ငယ်တုန်းက ဘီလူးစီးခံရတဲ့အတိုင်းပဲ………..
သူမမှာထထိုင်လိုက်ပြီး အဝတ်စားလဲရန်ပြင်လိုက်၏။
ရုတ်တရက် သူမလက်ဝါးထဲတွင် တစ်ခုခုရှိနေသလိုခံစားလိုက်ရသည်။
လက်ဝါးဖြန့်ကြည့်လိုက်သောအခါ သူမတင်းကြပ်စွာကိုင်ထားသည်မှာ ငြိမ်းချမ်းရေးအဆောင်ဖြစ်နေသည်။
အဆောင်စာရွက်မှာ အားကြောင့်အနည်းငယ်တွန့်နေသော်လည်း မည်သည့်အရာမျှ ပြောင်းလဲမနေပေ။
ဤအဆောင်ကို သုံးပြီးသလား၊ မသုံးရသေးသလားဟု ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမပြောနိုင်ပေ။
သူမအပေါ်သို့မော့၍ ကြည့်မိလိုက်၏။
အပေါ်ရှိအက္ခရာပုံစံမှာ ထပ်၍မှိန်သွားသော်လည်း ရှိနေဆဲပင်။
……………………………………………..
ယနေ့သည်ဂိမ်း၏ ၅ ရက်မြောက်နေ့ဖြစ်သည်။
သင်ကြားရေးအဆောင်ထဲတွင် အလွန်တရာမှ တိတ်ဆိတ်နေသည်။
သူမတို့လမ်းလျှောက်ဝင်လာသောအချိန်တွင် အတန်းတစ်တန်းစီတွင် ကလေး ၄ ယောက်၊ ၅ ယောက်ခန့်သာ ကျန်တော့သည်။
ကလေးများမှာ သူတို့၏ဆရာများပတ်ဝန်းကျင်တွင် လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ရန်စုဝေးလိုက်ကြသည်။
အပြစ်ကင်းစင်သည့်ကလေးများ၏အမူအရာနှင့်ယှဉ်လျှင် ဆရာများမှာ စကားတစ်လုံးမှမပြောပဲ ထိုနေရာတွင် ထိုင်နေကြသည်။
သူတို့၏မျက်နှာများမှာ အနက်ရောင်မြူလွှာတစ်ခုဖြင့် ကာထားသလိုပင်။ ထိုအရာက လူကို ဝိုးတိုးဝါးတားဖြစ်သလို ခံစားရစေသည်။
