“ဒါပေမယ့် ဒါလည်းမမှန်နေဘူး……………
ပုံမှန် တူတူပုန်းတမ်းကစားရင် ပုန်းတဲ့အဖွဲ့ကို ပုန်းဖို့အချိန်ပေးရမယ်……………အခုအခြေအနေက ဒီအဆင့်ကို တိုက်ရိုက်ကြီး ကျော်ချသွားတာ”
ပြဿနာက ဘယ်မှာလဲ?............
ဖူအန်မှာ ဂရုမပြုမိစွာဖြင့် သူမလက်သည်းကိုစတင်ကိုက်လိုက်၏။
“ဒါ………..အန်အန်……
တကယ်တော့…………..အခြားတူတူပုန်းတမ်းကစားနည်းတစ်ခုလည်းရှိသေးတယ်………..
ဖမ်းတဲ့လူတွေကို မျက်လုံးပိတ်ထားမယ်ဆိုရင် ပုန်းဖို့အချိန်မရဘူးလေ…”
အရေးကြီးသည့်အခိုက်တွင် ကျန်းယွမ်ယွမ်ပြောလိုက်သည့်စကားကြောင့် ဖူအန်ဆက်စပ်စဉ်းစားမိသွားသည်။
ဖူအန်မှာ ထိုနေရာတွင်ရပ်ရင်း အလင်းပွင့်သွားသည်။
သရဲတွေရဲ့မျက်နှာမှာ မျက်လုံးတွေ၊ ပါးစပ်နဲ့နှာခေါင်းတွေက အပေါ်ယံလောက်ပဲ………….
သေသွားတဲ့ကစားသမားတွေ၊ ဆရာတွေရဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့ လျှာတွေက ဆွဲထုတ်ခံလိုက်ရတယ်……….
မူလတန်းကျောင်းစာသင်ခန်းရဲ့နံရံပေါ်မှာ ထူးဆန်းပြီးသိသာနေတဲ့မိန်းမတစ်ယောက်ပန်းချီကားတစ်ချပ်ရှိတယ်……..
ညဖက်မှာ ရှုံးခွင်းတစ်ယောက်ပဲ အော်ဟစ်သံကြောင့် ဖမ်းခံလိုက်ရတယ်…………
ဒါတွေအားလုံးက တစ်ချိန်လုံးသတိပေးချက်တွေပဲ………….
ဒီဂိမ်းကိုအောင်မြင်နိုင်ဖို့သော့ချက်က တိတ်တိတ်နေဖို့ပဲ……….
ချီး………..
ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာမှုပြီးနောက် ဖူအန်၏ဦးခေါင်းအရေပြားစပ်ဖျဉ်းဖျဉ်းခံစားလိုက်ရ၏။
ဒါဆိုရင် အခုငါတို့စကားပြောနေတဲ့အချိန်မှာ အပြင်ကအရာတွေက ဘာလို့အထဲကို ချိုးဖောက်ပြီး ဝင်မလာကြတာလဲ?............
အဆောင်ကြောင့်လား?................
ဒါပေမယ့် ရှုံးခွင်းအခန်းမှာလည်း အဆောင်ရှိနေတာပဲ………..ဒါပေမယ့်ဒီသရဲတွေ ဝင်လာသေးတာပဲလေ………
ဒီအဆောင်ကြောင့်သာမဟုတ်ဘူးဆိုရင် ဒီသရဲတွေက ငါတို့အခုဘယ်မှာရှိနေလဲဆိုတာ သိလောက်မယ်………..ဒီသဘောတရားကိုတော့ တရားသေယူလို့မရသေးဘူး……..
