Als het lot tegen je keert...

1.0

Nadia is een gewoon meisje, ze zit op school en studeert. Ze geniet van het leven en denkt niet meteen aan dingen zoals de dood, het hiernamaals.
Ze heeft ook een zus waar ze ontzettend veel van houdt, verliefd zijn is iets wat ze nog nooit is geweest en vriendschap deelt ze met een aantal Belgische meisjes waarmee ze de gekste dingen meemaakt. Thuis gaat alles goed, met andere woorden het leven kon niet beter gaan.

Tot de dag dat het anders werd...

Op een dag kwam Nadia thuis, ze opende de deur en merkte al meteen dat er iets niet klopte....maar wat? Haar vader was niet thuis die was immers gaan werken, haar moeder riep normaal altijd als ze binnenkwam "schoenen uit!!!!" en dat was dus wat er ontbrak...
"Mama" riep ze..."mama aub, antwoord". Er was iets vreselijk mis , heel erg mis!! Nadia stormde naar boven en zag haar moeder lijkbleek op de grond liggen. Nadia gilde het uit! Mama aub antwoord, wat is er gebeurd. Haar moeder antwoorde niet, ze ademde heel lichtjes alsof ze met haar laatste ademstootjes bezig was. Nadia gilde het uit en belde de ziekenwagen..Als ze maar niet te laat komen...Voor het eerst dacht Nadia aan God..'Oh Allah nooit heb ik tot u gebeden, maar aub laat ze niet te laat komen, ontneem haar ons niet"... Het waren de meest bloedstollende momenten van Nadia's leven...waar bleef die ziekenwagen toch...

Uiteindelijk kwam de ziekenwagen aan, er werd weinig tegen me gezegd: er werd zelfs met me gespot. "Jij Nederlands spreek?" als Nadia niet zo bezorgd was om haar moeder had ze die kerels serieus op hun plaats gezet..."Ja ik spreek Nederlands", zei ze, "Ik hoop u ook, want ik wacht op een verklaring voor wat er met mijn moeder aan de hand is.." De ambulancier mompelde binnensmonds: " Misschien werd ze misselijk van haar hoofddoek altijd op haar hoofd te moeten dragen" Toen vloog Nadia ongelooflijk hard uit: "WIE DENKT U WEL DAT U BENT! ZOU U IPV MET TIJD TE VERSPILLEN AAN U BELACHELIJKE OVERPEINZINGEN OOK TE UITEN, ALS DE BLIKSEM MIJN MOEDER HELPEN!" En voor Nadia je het wist, zat ze in de ziekenwagen met een heel klein hartje. Ze verafschuwde de twee ambulanciers, maar dat kon haar op dit moment niet veel schelen..Wat zou er met haar moeder zijn...Ze had haar vader nog niet gewaarschuwd en haar zus zou nu voor een leeg huis staan, haar twee broers weten ook nog van niets...Ze belde met een bibberend stemmetje haar vader op. Hij was onderweg samen met de rest van de bende..

Met een bang hartje zaten ze allemaal in d wachtkamer, en de dokter kwam binnen..."Goeiendag", zei hij, "ik heb, vrees ik, slecht nieuws, mevrouw is er slecht aan toe, ze heeft juist een beroerte gehad, wees blij dat het jonge meisje haar op tijd gevonden heeft (hij wees naar Nadia). "maar de gevolgen zijn dramatisch, mevrouw is verlamd aan haar benen en zal waarschijnlijk nooit meer kunnen lopen. Het kind dat ze draagt (de moeder was zwanger) heeft het overleeft, de bevalling zal zonder moeilijkheden door kunnen gaan, als mevrouw snel herstelt en haar lot zal accepteren, sorry nogmaals. Nadia voelde de tranen langs haar wangen gaan, haar vader kon het niet meer aan en was weggegaan. Haar zusje was naar haar oudste broer Jafar gelopen en, haar andere broer Younes was in tranen uitgebarsten..

           

En het leven ging door, Nadia's moeder had het goed opgenomen. Ze zei dat haar lot in de handen van Allah lag. Voor Nadia veranderde het leven drastisch, haar vader was een tiran geworden en zei geen woord meer tegen haar of haar moeder. Nadia schrobde, dweilde, waste, kookte en nog was het niet goed genoeg voor haar vader. "Nadia deze vlek hier nu je moeder geen zak meer kan doen, is hier niets meer in orde!!! Nadia wanneer is het eten klaar? Als je nu niet maakt dat alles in orde is dweil ik de vloer met je gezicht!!!" Nadia had geen tijd meer voor haar studies, ze was uitgeput: haar zusje was te jong om mee te helpen en Younes en Jafar hadden hun werk en studies. Nadia kon het niet meer aan. Een ander probleem was dat haar vader steeds gieriger werd: "Nadia wat is dit brood in de vuilnisbak?" "Papa dat is rot, dat moest weg" Toen kreeg Nadia haar eerste klap in Zeventien jaar en niemand die er iets op zei...

"Papa hoe kon je dat doen? Je hield toch van me? Wat is er met je gebeurd?" Haar vader werd razend. "Grote bek ook nog? Van wie heb je dat geleerd van je Belgische vriendinnetjes? Is dat zo? Of leren ze je dat op school? Wel Nadia, misschien kun je beter thuis blijven? Meer poetsen, tot je 16 school is meer dan genoeg..je hebt zelfs een jaar extra gekregen..Want ik zeg je 1 ding ik verspil geen geld meer aan je!!!!" Nadia was diep gekwetst maar het werd van kwaad naar erger..Zo kwal de bevalling van haar moeder en de reactie van haar vader was barbaars. Want hij had iets "afgesproken" .....

Dit is wat hij zei tegen Nadia's moeder: "Luister ik heb al 2 dochters en dat is meer dan genoeg! Ik kan niets doen met die twee nietsnutte, ze kosten me enkel geld!" Waarop de moeder antwoordde: "hoe kan je dat zeggen, wat is er met je gebeurd? Ik ben je vrouw, al ben ik verlamd ik heb vier kinderen van je gebaard! Ik hou van je! Hoor jezelf eens praten, ben je weer naar je zus gegaan? Wat heb je gegeten?" KLAAAAAAAP ineens hoorde Nadia haar moeder huilen en op de grond vallen. Nadia liep naar haar broers: "aub, ga praten met hem, hij is niet meer normaal jullie zijn zijn zonen!!! Jafar jij als oudste ga met hem praten, naar mij luistert hij niet, hij behandelt me als een slaaf!! Dit kan niet zo verder!!" Jafar fluisterde zijn zus toe: "aub Nadia denk nu niet dat ik dat niet heb gedaan, maar hij zei dat ik me er buiten moest houden, aub Nadia ik ben bezig met mijn werk, ik wil gaan trouwen, ik kan me hier niet met bezig houden.." "WAT", riep Nadia uit, "Je woont hier toevallig nog wel! Jafar studies? Ik heb niets meer ik studeer niet meer, ik poets heel de dag door, ik word strax nog uitgehuwelijkt voor ene geit of twee! en dan durf jij te zeggen dat je bezig bent!!! Je bent een man in hemelsnaam! Zeg gewoon dat je niet tegen papa durft te spreken!! ipv die stomme uitvluchtjes. Nadia versta me goed ik kan er niets tegen opzegge omdat....

"Ik kan het niet vertellen omdat...Het maakt toch niets uit!!" Nadia begreep er niets van..Jafar stond naast Nadia en ze zag tranen in zijn lichtbruine oogjes..de tranen vielen naar beneden en hij wendde zich af. "Wat is er Jafar? Wat is er dan?" Wat Jafar zei leek voor Nadia niet mogelijk...Hoe kon haar vader haar moeder dit aandoen..hen aandoen!

"Papa gaat mama verlaten als het kindje geen jongen is"

Nadia voelde zich bleek worden, haar leventje was in 1 keer veranderd van een meisjesdroom tot een ware nachtmerrie waar geen einde aan leek te komen...haar moeder zou over een week bevallen..hoe kon haar vader dit van haar moeder eisen..hoe? hoe? Weer bad ze tot God, ze was hoofddoek beginnen dragen. Dagen tikten voorbij

Een week later was haar moeder bevallen..ze is moeder geworden van...