Als het lot tegen je keert...

1.5

Toen ze aankwam bij haar tante, begon ze te twijfelen. Ze belde aan, en wachtte af

Er kwam een jonge, knappe vrouw naar buiten: "Wie ben jij?"

"Ik ben de dochter van je broer..."

Zag Nadia de vrouw verbleken?

"Ja en wat wil je?"

"Antwoorden op mijn vragen.."

"Welke vragen?"

"Waarom je ons leven kapot hebt gemaakt..waar papa nu eigenlijk is, waarom je mama zo haatte.."

"...Kom binnen"

Zag Nadia enkele tranen?

"Nadia, ik zal je alles vertellen, maar wees niet boos: ik was verblind door jaloezie.."

Dus begon Nadia's tante haar verhaal

"Het begon allemaal toen je vader thuis kwam met de boodschap dat hij een vrouw had gevonden...een toffe vrouw met een goede familie. Ik vond dit niet zo'n toffe gedachte, ik wou immers dat hij zou trouwen met mijn beste vriendin , maar gij vond mijn vriendin maar nix. Ik was woedend en probeerde meerde malen, je moeder belachelijk te maken. Zo heb ik haar eens een keer aan tafel gevraagd waarom ze ni bad: ik wist maar al te goed dat ze haar regels had. Ze werd knalrood en zocht hulp bij je vader, maar die wist ook niet hoe hij moest reageren. Op haar trouwfeest heb ik ervoor gezorgd dat ze haar kleed helemaal vuil was geworden doordat ik er "perongeluk", druivensap op had gemorst. Ze heeft die dag urenlang gehuild: Het was het kleed van haar overleden moeder, ik had er enkel plezier in..ach wat jaloezie allemaal kan doen..Toch bleef je moeder altijd vriendelijk tegen me.

De dag dat ze Jafar kreeg, werd ik woest. Dit had evengoed het kind kunnen zijn geweest van mijn vriendin, dus heb ik ervoor gezorgd dat Jafar af de trap viel, waardoor hij zeker een half jaar in het ziekenhuis heeft doorgebracht...toen gaf ik je moeder de schuld, omdat zij zogezegd liever een meisje had gewild en daarom Jafar van de trap heeft geduwd...Het waren zware tijden voor je moeder, en dit allemaal door mijn jaloezie..

Weet je nog dat je je moeder bewusteloos op de grond had gevonden?"

"Ja", antwoorde Nadia bibberend, ze wist dat wat ze nu zou zeggen er voor zou zorgen dat ze haar tante zou haten en waarschijnlijk zo bespringen. Nadia's tante slikte, "Wel, ik was naar jullie thuis gegaan, omdat ik wist dat je moeder alleen thuis was, ik ging naar binnen en ze was de keuken aan het poetsen. Mijn vriendin had me een zakje gegeven, met een soort papiertje in met vreemde tekens, ze had tegen me gezegd dat als ik dit in het haar van jej moeder kreeg dat er iets dramatisch zou volgen." Nadia's tante kreeg tranen in haar ogen, "dus heb ik ervoor gezorgd dat het papiertje in haar haar zat en voor dat ik het wist lag ze op de grond. Ik vluchtte weg, ik wist wat ik had aan gericht, en moge Allah mij vergevn, Ik had er plezier in!"

Nadia slikte een brok weg, "Hoe kon je? ze heeft nooit iets misdaan, ze heeft ons hier nooit iets van verteld!! Maar dit is zeker niet het einde van je verhaal, ga verder!!"

Nadia's tante slikte, "Het was een makkelijke opgave, om je vader niet meer van je moeder te doen houden en hem verschrikkelijke dingen te laten doen."

En ik vond dit helemaal niet erg, Nadia misschien vind jij dit niet zo'n slecht nieuws, maar ik ga er kapot van...Je vader...

Ondertussen zat Younes voor de deur, en begon hij na te denken over zijn zusjes gezicht. Helemaal verminkt door die rotzak! Oh zucht, plots had gij nood aan een lange wandeling. Hij wandelde de straat uit en zag, oumaima!! He? wacht eens even, waarom was hij zo blij om haar te zien?

Hij liep op een drafje naar haar toe. Oumaima? "Younes  wat fijn dat je naar me loopt en niet van me wegloopt "

Younes bloosde. Toen zei Oumaima, "Younes het is niet goed om alles op te proppen, je bent heus niet de enige met problemen."

"wat weet jij er nu van, jij weet niet wat ik voel"

"Denk je dat?"

"Ja! Je weet helemaal niet hoe het is om iemand te verliezen!!"

"..Younes, ik heb geen ouders of zussen meer. Ik heb enkel een broer...Ik weet dus alles van hoe het is om iemand te verliezen. En het is hard, dat weet ik, maar door op iedereen boos te zijn ga niet veel helpen.."

Younes had tranen in zijn ogen, zijn moeder had juist hetzelfde gezegd voor ze stierf: 'Op iedereen boos zijn gaat niet veel helpen, mijn zoon"

Younes keek in Oumaima's ogen, "Oumaima ik ken je nauwelijks, en toch heb ik het gevoel dat ik je kan vertrouwen, niet zoals mijn "vrienden".

"Wie dan?"

"Aziz en Nordin"

"...Younes?"

"Ja"

"Aziz is mijn broer..."