Als het lot tegen je keert...

2.4

Younes was aan het inpakken toen er iemand aanbelde, hij deed open en zag er een meisje staan.."euhm? Wie ben jij?"

"Samiya, is Nadia thuis? Ik haar al heel lang niet meer gezien."

Younes werd ongemakkelijk, hij wou niet dat anderen zouden zien hoeveel verdriet hij Nadia had aangedaan..maar liegen zou het enkel erger maken.

"Euhm, ja ze is boven in haar kamer, de trap op en de eerste kamer rechts."

"Ow, oke dank je wel.."

"Graag gedaan.."

Younes ging verder met inpakken. Toen er plots weer iemand aanbelde. Zucht , hij deed open en zag daar zijn beste vriend, Ayoub.

"Hey, makker van me, ik dacht dat je wel iemand nodig zou kunnen hebben.."

"Pfff "

"Kom makker dan gaan we eventjes wandelen en vertel me alles wat dat er is.."

"Oke, Oumaima is weg Ayoub, weg voor eeuwig, we zouden trouwen, we zouden samen kinderen krijgen...en nu zit ze ergens in Marokko waar ze misschien uitgehuwelijkt kan worden aan die ene waar ze het over had..Wat moet ik doen Ayoub, ik heb juist mijn zus zo hard gekwetst..Ze ligt te huilen boven.."

"Dat had je niet moeten doen Younes, je beseft niet hoeveel ze heeft opgegeven voor jullie. Ze zit maar heel de dag thuis, alleen met Hurriya...Maar als je je slecht voelt reageer je het op de eerste den beste uit"

"Ayoub, ik ga naar Marokko..Ik ga haar zoeken."

"Alleen? Is dat wel verstandig?"

"Pff waarschijnlijk niet, maar ik moet gaan Ayoub, ik kan niet zonder haar. Echt niet! Ik hou van haar Ayoub, zielsveel.."

"Heb je het al aan je zussen en broer verteld?"

"Neen, nog niet..."

"Je gaat toch niet zomaar vertrekken?"

"Jawel, Ayoub als ik ze waarschuw dan laten ze me nooit gaan.."

"Weet je Younes, ik weiger je alleen te laten gaan zonder dat je broer of zussen het weten.."

"Je kan me niet tegenhouden Ayoub, echt niet."

"Neen dat kan ik idd niet, maar ik kan je wel vergezellen mijn vriend ."

"Zou je dat willen doen? Ik vertrek Maandag dan is er niemand thuis en dan ben ik zogezegd wel ziek.."

"Goed, dan vertrekken we maandag.."

"Ayoub?"

"Ja?"

"Bedankt.." Zag Ayoub tranen glinsteren in zijn ogen?

"He makker! Daar zijn vrienden voor.."

Ondertussen zat Samiya Nadia te troosten, Nadia vertelde alles.

"Welke broer heeft je dan geslagen?"

"Het was waarschijnlijk niet zijn bedoeling, maar hij werd histerisch toen ik zei dat ik naar je toe wilde gaan. Ik weet echt niet waarom..Hij heet Jafar trouwens.."

"Jafar??"

"Ja, waarom, ik hoor hem precies binnenkomen..Kom en dan laat ik je hem zien..."

Yasmina had een nieuw plekje gevonden, waar ze alleen kon bezinnen: vrienden had ze immers niet meer. Ze was zich steeds meer gaan verdiepen in haar godsdienst, die ze vroeger links had laten liggen. Ze was hoofddoek beginnen dragen, bad extra gebeden, ging regelmatig naar de moskee en probeerde zo vaak mogelijk te vasten. Tenslotte van al die vrienden bleef Allah over, haar schepper,haar god. Haar godsdienst bleef over, samen met de heilige Koran waar ze haar troost dagelijks in vond. Ze was een sterker meisje geworden. Ze trok zich niets meer aan van anderen, ze zei niet veel en was heel schuchter geworden..

Toen ze op dat plekje zat keek ze het water in, (er was een grote vijver)

haar gezicht was helemaal bekrast, haar armen waren helemaal verbrand..

Ze veegde een traan weg, en glimlachte: het leven mag dan kort zijn, een glimlach neemt slecht 1 seconde in. Ze keek voor zich uit, en dacht na over vroeger: "Yasminaaa, Yasminaaa, kom je schoenen halen! Doe ze nu uit! Ik heb juist gedweild.."" Ze glimlachte: hoeveel keer had haar moeder dat wel niet geschreeuwd. Ze dacht na over Nadia, hoe ze het huishouden draaiende hield, ze heeft nooit een jeugd gekend.."Hier je boterhammetjes! Vergeet ze niet! Jij maakt me trots Yasmina, Hou zielsveel van je!" Elke dag weer, herhaalde Nadia dit, al antwoorde Yasmina nooit en bleef ze voor zich uitkijken. Ze was Nadia best wel dankbaar..

Ze opende haar ogen, en zag plots een jongeman aan het water zitten. Verdiept in gedachten, had hij haar dan niet gezien? Ze besloot te weg te gaan, maar het beeld bleef haar achtervolgen: een gebroken jongen aan het water, even gebroken als zij nu is?

Op een dag ging ze terug naar haar plekje, en rara wie was daar. De jongen, hij had felgroene ogen, dunne lippen, en een licht baardje...Hij zat voor zich uit te staren..Plots ging hij naar het water en liet zich erin vallen. Yasmina wachtte op het moment dat hij naar boven zou komen om lucht te happen..maar dat moment wou maar niet komen. Yasmina begon te paniekeren.."Jongen? Ze liep naar het water toe vol paniek: ze sprong de vijver in, hopend dat ze niet te laat zou zijn...