Als het lot tegen je keert...

4.9

En zo ging het vele weken verder. Ze hoorde niets van Jafar en Yasmina..noch van Younes. Ze mocht niet bellen van haar tante. Kostte te veel geld. Haar tante werd steeds erger en erger. Na een tijdje mocht ze niet meer naar buiten. Ze deed maar wat er werd gevraagd. Uiteindelijk had haar tante de begrafenis betaald, haar onderkomen en haar tickets..Ze kon ook uit respect niets zeggen. Niemand sprak tegen Nadia, ze was een vreemde. Uit het verre Europa..Ze was geen echte Marokkaanse. Dus hoorde ze er niet bij. Nadia voelde zich eenzaam, maar ze kon nog niet vertrekken..Haar tante wou nog geen tickets kopen: geen geld. Dus zat ze eventjes vast. Pff; Ze heeft dze mensen nooit begrepen!! Uiteindelijk lijdt zij er toh ook onder de sterfte van haar vader, maar als je de tante hoorde dan was ze precies blij met de sterfte van haar vader:s. De laatste tijd begon ze over andere dingen te zeuren..
"Nadia je moet eens denken aan trouwen.."
"Tante daar kan ik nu niet aan denken..Ik heb een verantwoordelijkheid thuis"
"Onzin Jafar neemt de touwtjes in handen"
Nadia zucht ze had tante niet willen vertellen over zijn ziekte, anders zou ze daar weer over beginnen zeuren..En roddelen tegen andere vrouwen.
"Ja maar hij kan het niet alleen aan.."
"Tuurlijk wel en waar is die Younes nu weer. De zwerver. Wat heb ik allemaal over hem gehoord? Dat hij zomaar vertrokken is! Een meisje achterna. Wat een schande"
"Tja..Tante.."
"Maar om terug op dat trouwen te komen."
"Tante ik trouw niet! Neen!"
Dit was de eerste keer dat ze zo'n toon aansloeg, maar ze was het beu! Ze liep de kamer stampvoetend uit.
"Dat zullen we wel nog eens zien", zei tante grimmig

Jafar bleef nadenken. Hoe lang zat hij al in dit ziekenhuis? Nu zou men eindelijk opereren. Proberen het gezwel weg te halen..Daarna zou chemotherapie volgen.
Jafar had pijn in zijn hart, hij moest denken aan al zijn vrienden. waar waren die nu ? Is er ooit iemand van hen langsgekomen? Gewoon uit bezorgdheid? Neen, nooit..Hij had het gevoel dat hij er nu eventjes alleen voor stond. Samiya was weg, Nadia ook..Bovendien was Yasmina kwaad op hem en hij ook op haar.
De enige die precies overbleef was Yasser..
Jafar had al lang niet meer in de spiegel gekeken..Hij durfde niet, hij wou zijn eigen spiegelbeeld niet zien.
Maar vandaag moest daar verandering in komen. Toen hij nog 'samen' was met samiya had hij geen schrik van de dood..Hij wasbezig met zijn dinn, maar de laatste tijd is dat verzwakt. En dat vindt hij spijtig. Dat zou niet mogen..
Toen moest hij denken aan de belofte die hij Yasser had gemaakt "Ik zal voor je zorgen en ik verlaat je niet", toen had het vanzelfsprekend geklonken, maar nu..
Jafar dacht dat hij gek werd toen hij de spiegel inkeek..Wallen en overal vlekjes..Zijn ogen waren dof...Hij liet de spiegel vallen en ging op de grond zitten..
Hij voelde zich miserabel. Plots voelde hij een klein handje op zijn schouder.
"Jafar?"
"Yasser? Wat doe jij hier"
"Waarom zit je hier alleen.."
"Nee ik was gewoon eventjes in de spiegel aan het kijken.."
"Chiqi yak!"
"Ahha gekkerd..Neen..Gamaar spelen joh"
"Oke"
Plots dacht Jafar er aan dat de operatie overmorgen is..Hij moet het goedmaken met Yasmina voor het geval dat..

Oumaima voelde zich eventjes niet lekker! Haar maag..Het kindje..Ze werd woest!
"Weet wat jij bent? Een dier!!! Jou zoon of dochter draag ik!! Maar denk jij daar zelfs aan nee? Ik haat je!! Ik haat je!!!! Ik haat je!! Je slaat me, en toch blijf ik vriendelijk zorg ik voorje!! Kom ik je verdomme uit discotheken halen!! Maar denk jij daar eens aan nee!"
Nordin bekeek Oumaima van top tot teen en spuugde op haar.
"Tfoe ik ben een **** getrouwd! en jij komt het huis niet meer uit..Doej!"
En hij deed de deur achter zich op slot. Oumaima bleef alleen gekneusd en vol blauwe plekken..Zonder de zekerheid dat het kindje in haar, niet gewond is..

Oumaima voelde zich misselijk, ze probeerde op te staan..Maar haar benen weigerden..Haar knieschijfen deden superveel zeer! Oumaima snikte het uit. Waarom moest haar dit nu overkomen! Ze wou een toekomst met Younes, niet met deze psychopaat!! Zou het kindje iets hebben? Ze denkt het niet..Ze hoopt van niet. Dat zou ze Nordin nooit vergeven. Ze probeerde zich op te heisen. Ze sleepte zich naar boven en keek in de spiegel. Overal waar ze keek bloed, littekens of blauwe plekken. Zo kon ze toch niet naar buiten gaan? Ahja vergeten ze mocht niet meer naar buiten gaan. Nu zat ze opgesloten. In een kooi. En dit was haar leven. Ze was getrouwd met een man met geen respect voor zijn vrouw. Waar was hij nu weer? Pff! Het kon haar niets meer schelen! Ze snikte zichzelf in slaap..

Het was avond toen zehaar gsm beneden hoorde rinkelen. Oh god, moest ze weer helemaal naar beneden. Ze dwong zichzelf naar beneden te gaan en keek wie er had gebeld. Het was Hassans nr, die herkende ze van de vorige keer. Zou hij terugbellen?? Ze wachtte af en ja hoor, daar belde hij weer.
"Hallo?"
"Euhm Oumaima..Kom je man halen.."
"Neen niet weer", kreunde Oumaima.."Kun jij hem niet komen brengen..aub!"
Hassan had opgelegd. Waarom? Ze voelde zich gekwetst. En nog een probleem hoe kon ze nu naar buiten gaan? De deur was op slot. Ze besloot om langs de tuin te gaan. Haar benen deden zeer..Eigenlijk deed alles zeer. Pijn was haar heel vertrouwelijk. Fysieke pijn, emotionele pijn..Alles.
Ze zou weer de bus moeten nemen. Zucht. Waarom deed ze dit eigenlijk? Waarom ging ze Nordin achterna? Hij was een klojo! En toch..Toch kreeg zehet niet over haar hart hem zo achter te laten. Was ze niet getrouwd met Nordin? Was dit haar plicht niet tegen over hem?
Ze nam weer wat kleingeld en ging weer weg...

Daar lag haar man! Bleek. Ademde hij nog wel?? Oh god! Wat had hij nu weer gedaan? Oumaima wist niet wat ze moest doen. De ambulance bellen?
"Smahli..Ik denk dat hij te veel heeft ingenomen, in een keer.", zei een van de jongens
"Wat ingenomen??"
"Ahha, juffie, snoep zal het niet zijn..Heroine natuurlijk..Het is zijn eerste keer dat hij heeft gespoten..Ik denk dat het niets ernstig is..Alhoewel.."
Oumaima besloot de ambulance te bellen. Toen ze haar telefoon nam, werd ze tegengehouden.
"Neen juffie jij gaat de ambulance niet naar hier bellen! Ben je gek?"
Natuurlijk, dacht Oumaima. Dit was een plaats waar drugs werd gedeald, illigaal dus. Daarom mocht ze niet bellen, maar haar man? Wat moest ze nu doen..Oh Allah sta me bij!
Aangezien niemand een poging deed om Oumaima te helpen, neen zelfs Hassan niet, zou ze Nordin zelf moeten oppakken. Haar   Knieën deden superveel pijn, maar Nordin moest naar een ziekenhuis toe. En snel.
Ze sloeg de arm van Nordin om zich heen en strompelde zo naar buiten, ze hoorde nog een jongen fluisteren "Ocharme die meid"
Nordin woog loodzwaar! En Oumaima maar strompelen..Toen ze eindelijk bij de bushalte waren, besefte Oumaima weer veel te laat dat er geen bussen meer reden. Oumaima barste bijna in tranen uit! Wat moest ze nu doen??
Waar was er trouwens hier ergens een ziekenhuis, en al zou de ambulance bellen ze wist helemaal niet waar ze was. Ze zou, maar ergens moeten aanbellen..

Ze belde aan bij een roos huis. Nadat ze had aangebeld ging er boven haar een raam open. Er verscheen een knap gezicht.
"Ja?", zei hij chagerijnig
"Aub sid, help me mijn man moet naar het ziekenhuis en ik heb geen auto."
Oumaima klonk zo wanhopig dat hij geen neen kon zeggen
"Ik kom zo", zei hij grimmig.

De jongen had een witte klak op en een trainingspak aan. Toen Oumaima beter keek, had hij pikzwarte ogen..Wat zag hij er goed uit..Ze herkende hem ergens van..Maar van waar? Ach deed er niet toe, Nordin moest naar een ziekenhuis toe en snel ook!
Hij hielp Nordin de auto in, en toen reden ze weg. Hij, Ayoub, voelde zich ongemakkelijk in de auto.

"Zo, wat heeft je man dan?"
"Een drugsverslaving" , zei Oumaima droog, ze schrok van haar antwoord..
"Ah oei"
"Tjah"
"Sorry daarvoor"
"Jouw schuld niet"
Toen viel er weer een dodelijke stilte. Oumaima kon de tranen in haar ogen bijna niet bedwingen. Ze nam eens een diepe zucht en veegde de tranen snel uit haar ogen.
"Heb je een zakdoekje nodig?", vroeg Ayoub verlegen..
"Neen, maar toch bedankt."
"Seg ik ken jou van ergens!"
"Ahah ik ook", zei Oumaima glimlachend..
"Zat je niet bij me in de klas?"
"Ow kan wel.."
"Jij bent dat meisje van Younes!! Hey meid!!"
"SHhhtt! Aub Nordin mag er niets van weten."
"Ohja sorry..Meid..Ik ben Ayoub zijn vriend. Wist je dat hij helemaal naar Marokko is afgereisd voor u!"
"Ja weet ik..Waar is hij?", vroeg Oumaima nieuwsgierig..