Als het lot tegen je keert...

9.9

Nadia bleef tot de avond viel op de stoep zitten. De agenten waren allang weg, en het bakkertje was leeg. Alles was weg, alles. Af en toe kwamen er mensen voorbij en bekeken haar raar, maar dat on haar niets schelen. Waar moesten ze nu in hemelsnaam het geld voor Jafar halen? Er was een oplossing, maar die probeerde ze te negeren. Verkoop het huis, hun ouderlijk huis. Ze kon ook werk zoeken, maar wie wilde er nu een jongedame aannemen die geen diploma heeft en op haar 16 af school is gehaald? Ach..Ze slaakte een diepe zucht. Ze staarde naar het grijze beton, af en toe kwam er een auto voorbij. Ze moest werk vinden, dat was zeker, en Jafar moet hier niets van weten. Totdat hij terug is insh'allah..Zucht, hoe moest het nu verder? Ze zag geen einde van deze lange donkere tunnel..
"Nadia"
Nadia sloot haar ogen bij het horen van de stem. 'Niet jij', dacht ze..Hier had ze geen behoefte aan..
"Ismail..Aub"
"Nadia, ik heb gehoord wat er is gebeurd"
"Ismail, ik meende het toen ik zei dat onze wegen hier scheidden.."
"Nadia-"
"Ismail, aub-"
"Nadia luister nu eventjes.."
"Ismail! Wat heb jij mij in hemelsnaam nu te zeggen! Wat?", schoot Nadia uit haar slof, "Alles blijkt een leugen te zijn! Alles! Was jij het die ik moest betalen opdat ze mijn bakkertje niet kort en klein zouden slaan? éh? De grote baas? Hmm?"
Ismail was eventjes uit het veld geslagen.
"Nadia, hoe bedoel je?"
"Speel geen komedie Ismail! Aub, ik heb al genoeg leugens gehoord! Ik word als verdachte opgeschreven bij de politie omdat ik met je spreek..Hoe kan het anders, de beste vriend van een moordenaar! Een gek!", gilde Nadia het uit.
"Nadia, neen zo is het niet, ik bedoel-"
"Je bedoelt wat? Hmm? Weet je Ismail, ik heb juist mijn bakkertje verloren door jou toedoen, ik denk dat het beter is dat je me met rust laat. Goed?"
"Nadia, ik weet dat ik slecht bezig ben, maar ik wil veranderen voor jou"
"Voor mij?", zei Nadia walgend, "Je moet niet voor mij veranderen Ismail, het is voor je eigen goed! Het is voor jezelf dat je moet veranderen Ismail. Later zit ik in mijn eigen graf, en jij in de jouwe, en allahua3lam, sneller dan je denkt!"
"Ja ik weet het Nadia, maar luister nu..Het spijt me echt! Echt waar, het was nooit mijn bedoeling geweest je te kwetsen"
"Te kwetsen", zei Nadia bleekjes, "Je hebt me kapot gekregen Ismail, kapot.."
Ismail voelde zijn hart in twee breken, bij het zien van Nadia's hopeloze gezicht.
"Ga nu maar gewoon weg.."
"Nadia", zei Ismail zwakjes
"Ik dacht dat er voor ons een toekomst samen was weggelegd..", zei Nadia zachtjes.

Morgen zouden ze terugkomen..Nadia's moed zonk haar in de schoenen bij de gedachte haar broer te moeten vertellen dat ze geen inkomen meer hadden. Hoe kon ze toch zo stom zijn? Nadia had het huis opgeruimd, maar ze kreeg het niet over haar hart om de scherven van het oude servies weg te gooien. Het was stom, maar ze had de scherven in de lade van de kast van haar ouders opgeborgen. Nadia wandelde doelloos door het huis..Tegels opblinken, afstoffen, elke keer terug opnieuw. Ze probeerde de deur van Younes' kamer te negeren, maar toen, zomaar, stond ze ineens voor de gehavende deur. Een waterig glimlachje vescheen op Nadia's uitgeputte gezicht. Vroeger, lang geleden, toen ze nog kind waren, hadden Nadia en Younes een leuk spelletje uitgevonden: vorken naar de deur te gooien, en bij wie de vork in de deur bleef staan, was gewonnen. Dat verklaart de vele putjes en schrammetjes in de oude deur. Ze voelde het verdriet weer naar boven komen, haar klamme handen grepen naar de bekende deurklink..Ze opende de deur en stapte voorzichtjes naar binnen. Zoveel herinneringen kwamen terug. Nadia ging voorzichtig op het bed van haar overleden broer zitten, met haar hand streek ze over de tekeningtjes op het oude, versleten bedovertrek. Langzaam zette ze haar ene voet op het bed, waarna de andere volgde. Ze omhelsde haar knieën en wiegde zachtjes heen en weer. Zo bleef ze de hele nacht zitten tot de eerste zonnestraaltjes over het parket danste en Nadia huilend opstond om fajr te bidden..

Nadia sloeg het ontbijt over en besloot nog eens te gaan wandelen..Vanavond insh'allah, zou ze haar broers en zus terug zien. Ze keek er wel naar uit, maar toch ook niet. Pff..Ach wat zal komen, zal komen.

Om stipt 23.00u werd er aangebeld, Nadia stormde naar de deur en vloog Jafar om de hals. Ze wist dat zij het waren, Jafar was nogal verbaasd en zei zachtjes: "Zo jij hebt ons gemist..Wij jou anders ook hoor."
Nadia hielp de bagage naar binnen te sleuren en zette thee. Ze was doodsnerveus en probeerde voortdurend de bittere realiteit weg te duwen. Uiteindelijk bedankte Jafar Adam en ging hij samen met Yasmina en Yasser naar binnen. Nadia omhelsde Yasmina stevig, wat had ze Yasmina gemist..Uiteindelijk pakte ze Yasser op en gaf ze hem een dikke zoen.
Er werd niet veel gezegd tijdens het thee drinken, maar dat was ook niet nodig. Ze voelde zich verbonden en waren allemaal blij dat ze terug bij elkaar waren.
"Zo Nadia..Is het een beetje gegaan"
Nadia knikte terwijl ze naar haar knieën keek. Jafar vond dit maar verdacht.
"Zeker?"
"Jaja..Of neen Jafar het is helemaal niet gegaan!", barstte Nadia in tranen uit.
Jafar schrok.
"Wat is er Nadia?"
"Mijn bakkertje, ons bakkertje..Is in beslag genomen, gesloten.."
"Wat? Door wie, hoe bedoel je?"
"De politie..Ze hebben ook het hele huis doorzocht"
"Nadia! Waarom zeg je dit nu pas!"
"Ik weet het niet", zei Nadia zwakjes, "Het werd me te veel.."
"En waarom dan, ik ga nu naar het politiekantoor-"
"Neen Jafar, ik zal je wel zeggen waarom"
Nadia's hart klopte in haar keel, maar ze kon niet liegen. Jafar moest alles weten. Na het hele verhaal te hebben verteld..Was Jafar furieus, kille woede spoot uit zijn ogen.
"Nadia ik dacht dat je wijzer was! Spreken met wildvreemde jongens! Zo ken ik je niet"
Nadia protesteerde niet, ze liet de woordenstroom over haar heen gaan.
"Het spijt me", zei Nadia zwakjes. Toen stond ze op en liep ze naar boven..
Yasmina keek met bschuldigende ogen naar Jafar..

De volgende morgend stond Nadia vroeg op, ze maakte het ontbijt klaar en krabbelde op een briefje:

Ben gaan solliciteren voor nieuw werk

Met grote stappen stapte ze naar de enige plek waar ze werk zou kunnen krijgen. Ze ging naar het grote schoonmaakbedrijf enkele straten verder. Ze solliciteerde en werd aangenomen.