Als het lot tegen je keert...

5.8

Ze hield haar adem in en probeerde de pijn te negeren. Haar handen zagen rood en het 'koord' zou het niet langer meer houden. Ga nu weg, dacht ze, ga weg: wie je ook bent!! Ze zou het niet meer houden...Plof...Ze had zich laten vallen. Plots stond ze oog in oog met de vriendin van haar tante..Nadia wist niet wat ze moest doen..Voor ze het wist had ze de vrouw weggeduwd en een bloedneus geslagen. En Nadia rende...Ze bleef maar rennen en rennen. Het zou niet lang meer duren of iedereen wist waar ze was..Ze stond op de stoep en wachtte op een petit taxi..Na wat meer dan een eeuwigheid leek, stopte er eindelijk eentje. Ze stapte in en schreeuwde: "NAAR DE HAVEN NAAR DE HAVEN!!!"
De taxichauffeur aarzelde precies, maar keek toen naar het histerische gezicht van Nadia en...Plankgas..Met een bang hartje bleef Nadia naar achteren kijken..

Nadia voelde zich niet op haar gemak. Ze bleef steeds naar achteren kijken. Wat als ze haar te pakken zouden krijgen? Ze wou terug, terug naar haar normale leven. Waarom deed haar tante haar dit aan? De taxi-chauffeur bleef angstig naar Nadia kijken in zijn achterspiegel. Tjah wat zag ze er ook raar uit! Haar oogpotlood en mascara was helemaal uitgelopen! Ze had een tfin aan, maar liep wel op blote voeten...Achja, dacht de taxichauffeur, ik wil het niet weten. Nadia bibberde van top tot teen. Na zeker een half uur rijden, gaf ze hem een frommeltje geld dat tussen haar riem van haar tfin zat en liep door. Ze was zenuwachtig. Ze moest haar tickets nog laten bevestigen. Plots voelde ze zich doodsbenauwd: ZE WAS HAAR TAS VERGETEN. Nadia viel bijna flauw..Wat moest ze nu doen??
Terug gaan? Dat kon ze haar niet permitteren. Wat moest ze nu doen..Ze had het ijskoud terwijl het 25 graden was. Het was ondertussen al avond en ze zat moederalleen op de haven zonder papier of niet, en daarbij had ze een tfin aan waarmee ze nauwelijk kon lopen. De tranen stroomde over haar gezicht. En net toen ze dacht dat het niet erger kon worden, werd het erger. Daar liep haar tante!!! Samen met een paar andere vrouwen. Nadia dacht niet meer na ze liep gewoon weg. Tot ze plot een hand voor haar mond voelde en een andere hand rond haar heup die haar terug trok. Ze probeerde te gillen, te bijten. Maar de hand was te sterk. Ze probeerde zich om te draaien, want ze wou zien wie haar vast had.
"Shht!!!! Niet praten! Straks zien ze je nog!", zei de jongen. Het was de jongen waarmee ze zogezegd ging trouwen!! Maar hé? Wat deed hij hier nu? Dat vroeg Nadia ook meteen.
"Wat doe jij hier nou?"
"Hahha, eigenlijk zou ik moeten vragen wat jij hier zonder papieren of tickets doet"
"Hoe weet jij nu..-"
"Ik hou je al heel lang in de gaten. Ik zag je ook uit het raam springen en die vrouw een ferme tik verkopen. Hilarisch trouwens, heb sinds eeuwen niet zo gelachen, maar ik zag je ook je tas vergeten. Dus dacht ik maar: zal ik het wel even brengen zeker. Ja ik zag je ook de taxi instappen. Ik volgde je. En tja nu zitten we hier. Verstopt voor je tante en co. Had wel iets helemaal anders verwacht van mijn trouwfeest."
Nadia wist eventjes niets zeggen.
"Ow, bedankt", waarom moest ze nu blozen? WAAROM?
"Hahha, graag gedaan." Plots stond zijn gezicht serieus. "Ik bewonder je. Echt waar. Je bent een supermeid. Spijtig dat je terug wilt gaan. Echt waar, maar ik wil je ook nergens toe tot dwingen."
(Waarom bloozde ze nu nog erger!!)
En voor dat Nadia het wist voelde ze een lichte kus op haar wang..

Maar Oumaima bleef niet bij het incident steken. Ze moest verder gaan. Er waren genoeg baantjes. Ze vond een baantje bij een restaurant. Ze moest afwassen en poetsen. Dat was meestal 's avonds en daarom zocht ze nog een baantje. Ze moest het maximum uit haar zelf halen. Ze moest het doen voor Mansour. Ze wou dat hij gelijke kansen kreeg. Dat hij insh'Allah zou slagen in zijn leven. Ze wou niet dat hij zoals zijn vader werd: een verschoppeling. "Oh Nordin, waarom heb je me dit aangedaan?", zuchtte ze...

Yasmina was helemaal stomverbaasd. Ze wist helemaal niet wat ze moest zeggen. De tranen stonden in haar ogen.
"Wat is er Yasmina? Gaat het te snel? Wil je me niet? Ik wil je niet dwingen? Yasmina, Yasmina?", Adam klonk wanhopig. "Ik wil niet verder gaan met mijn leven zonder jou...Ik wil...Ik wil jou als de moeder van mijn kinderen, onze kinderen..Maar...-" Hij durfde de woorden niet uitspreken.."-Als je niet wilt..Ik...". Hij viel stil en keek naar zijn voeten.
"Adam?"
"Ja?"
"Ik zou niets liever willen.."
"Ja..Maar??"
"Maar niets Gekkerd..Hopelijk wil je me nog, zelfs nu ik hier zo sta te snotteren"
"Maar natuurlijk gekkerd.."
Adam opende het doosje en schoof de ring om Yasmina's vinger. "Dit is voor jou, vrouwtje lief."
Yasmina werd helemaal warm vanbinnen. Ze vergat wat er de voorbije weken was gebeurd. Ze voelde zich zo blij, zo geroerd...Zo..Zoals vroeger toen ze haar ouders nog had..En dat, dat voelde heel goed aan..

Ondertussen zat Jafar te peinzen in zijn kamer in het ziekenhuis. Hij kon naar huis gaan, dat had de dokter hem verteld. Maar hij wou niet, het ziekenhuis was precies zijn tweede thuis geworden. Niet omwille van zijn ziekte, of omdat hij 't thuis niet goed had. Hij had hier Yasser leren kennen en dat was sinds Hurriya was overleden het beste wat hem was overkomen. Hij had Yasser nog helemaal niets verteld over het slechte nieuws van de dokter. Hij wou afwachten, tot de volgende operatie insh'Allah. Ondertussen was hij heel erg afgezwakt. Hij was vermagerd, zijn haar viel uit, maar zijn humeur was beter dan dat het in tijden was geweest. Yasser deed hem helemaal opfleuren. Hij las van alles voor, hij vertelde zijn grootste dromen aan Jafar en noemde hem altijd broer. Want zo zag Yasser hem, als een broer. Jafar begon hem ook zo te zien. Hij begon na te denken over adoptie, maar dan zou hij eerst moeten afwachten: tot na de operatie. Hij vond het wel vreemd, niemand vroeg achter hem. Zelfs de dokters niet. Hij vond het ook bizar dat de er geen enkel maatschappelijk werker voor hem was langsgekomen. Maar hij waaide die overpeinzingen weg, hij wou er liever niet aan denken. Maar wat als hij nu eens stierf? Hoe zou het dan verder met hem moeten gaan? Zou hij in een weeshuis de rest van zijn jeugd moeten doorbrengen? Die gedachte kwelde Jafar zo hard dat hij er soms pisnijdig van werd. Dat mocht absoluut niet gebeuren..Hij wist nu wat zijn laatste wens dan zou zijn (behalve dan dat hij naar de hemel zou gaan insh'Allah), hij wou dan dat Nadia hem zou adopteren. Terwijl hij dit aan het overwegen was, was Yasser met zijn autootjes aan het spelen, die had Jafar voor hem gekocht, toen plots Yasmina binnenkwam.
"Hey"
"Ow hallo"
Jafar vond dit raar, ze was gisteren al geweest en normaal zou ze nu in de bakker moeten staan.
"Hoe gaat het?"
"Hamdullilah, met jou"
"Goed, hamdullilah.."
Yasmina besloot ineens met de deur in huis te vallen.
"Jafar, ik ga trouwen"
Jafars gezicht werd bleek..