Als het lot tegen je keert...

1.8

Jafar had het de laatste tijd heel erg druk, hij werkte zich te pletter: wie zou er anders voor brood op de plank zorgen.

Jafar dacht aan trouwen, hij werd binnenkort 23: en geef eerlijk toe, is dat geen mooie leeftijf om op te trouwen. Hij had dit onderwerp al een keer laten vallen, maar hij durfde er niet verder op in te gaan.

Ten eerste zou zijn vrouw bij zijn thuis moeten komen wonen. Zou dat niet gaan botsen met Nadia? Nadia de vrouw des huize?

En trouwens hij had een erg slechte ervaring met een meisje gehad. Elke keer als hij er terug aan dacht, deed zijn hart pijn.

"Zucht, Karima, waarom moest het zo eindigen?"

...

Het begon allemaal toen Jafar een puber was, hij was jong, hangde wat rond. Hij was een echte player! Hij zag er niet mis uit, dus de meisjes vielen in bosjes voor hem.

Toch stoorde hem iets, er was 1 meisje dat aan niemand aandacht gaf. Niemand, neen niet Karima, de naam van het meisje is Samiya.

Heel simpel meisje, met golvend haar, tenminste dat zag hij op school, want buiten droeg ze hoofddoek.

Een lichtbruine huid, met een heleboel sproetjes op haar gezicht.

En man! Als ze lachte had Jafar het gevoel dat heel de wereld met haar mee kon lachen. Zo'n zuivere lach, dat kon hij enkel herinneren bij Younes.

Haar handen zo tenger, haar neusje zo schattig, maar hij had pech. Samiyan interesseerde zich helemaal niet in hem, in niemand trouwens.

Hoe vaak had Jafar vanaf een afstand staan zien. Zo dichtbij, maar toch zo ver..

"Zucht, Samiya was ik maar niet zo dom geweest."

Omdat hij alle hoop had opgegeven om Samiya te bereiken (hij had geprobeerd haar gsm-nr te bemachtigen, maar ze had gewoonweg geen gsm), had hij een ander meisje leren kennen: Karima. Een "lekker" meisje, zoals hij toen zou hebben gezegd..

Ze was wel mooi, maar op een helemaal andere manier. ze was niet zo zuiver als Samiya, ze droeg tonnen make-up. Soms geloofde hij zelfs niet dat Karima enkel een relatie met Jafar had.

Ze spraken af, maar voor Jafar betekende het niet veel. Karima was voor hem een gewoon meisje, om met te "spelen" en dan weer te dumpen.

Als Jafar nu er op terugziet hoe hij meisjes bekeek, schaamt hij zich diep.

Hij probeerde contact te leggen met Samiya. Hij gaf het niet op, al was hij samen met Karima. Op een dag kwam hij Samiya alleen tegen, in een gang van het school.

"hey"

"hallow"

Ze glimlachte, Jafar smolt bijna.

"Ik ben Jafar"

"Ow, "

"Jij bent Samiya he?"

"Dat heb je goed gezien , weet je ook waar ik woon?"

Natuurlijk wist Jafar dat, maar dat hield hij liever voor zijn eigen.

"Haha, was maar een grapje Jafar, je bent ineens zo stil "

"Oh, ik ben een beetje verlegen"

"Oh, waarom dan"

Waarom vroeg ze dat nu? Ze wist goed genoeg waarom!!

"Euhm, ja euhm, niets ik wil je gewoon beter leren kenne.."

Samiya's gezicht werd ineens helemaal anders.

"Oh, maar gewoon als vriendin hoor! Niets anders."

"Ahahaha  ok! Waarom? Heb je al een vriendin.", plaagde ze

"Nene, echt niet, niets voor mij!"

Waarom loog hij nu?

"Ahha ok! Maar ik heb nu les  dus ik ga door. Zie je nog wel Jafar!"

Zucht, hij had de eerste stap durven zetten.

En zo gingen de weken voorbij, ze werden hechte vrienden.

Toch was Jafar nog tot over zijn oren verliefd op haar. Karima ontwijkte hij steeds meer en meer. Hij wou niets meer van haar weten.

Op een dag zaten ze bij elkaar onder een boom. Jafar klom in de boom..en plots begon hij een gedicht op te zeggen dat hij ooit had geschreven. Hij bracht het gedicht voor. en Samiya luisterde aandachtig.

Zweven op wolken

Al wekenlang

Vliegen op Tapijten uit 1001 nachten

Al dagenlang

Vliegen met wind onder mijn vleugels

Al urenlang

In mijn gedachten

Zweef ik

Loop ik

Vlieg ik

Ogen gesloten voor de werkelijkheid

In werkelijkheid

Hou ik mijn Hart gevangen

Nooit zal ik kunnen

VLiegen

Lopen

Zweven

Tot de dag

Dat jij met me mee wilt

Vliegen

Zweven

Lopen...

Samiya had door wat dit gedicht betekende...

Jafar hield zijn hart vast voor haar reactie..

"Wat mooi Jafar.."

"Zelf verzonnen  "

"Oh, echt waar, ik krijg r tranen van in mijn ogen"

"Ik meen wat ik erin zei.."

"..ooh..."

"Samiya, ik begrijp het heel goed dat je niets met iemnd wilt, ik respecteer je keuze.., maar weet: ik zou je nooit kwetsen. Dit klinkt misschien wel stom, al ben ik maar 19 jaar, ik wil mijn leven met je delen.."

"..Jafar, dat is een hele grote stap, ik wil nog niet trouwen, ik wil studeren.."

"Dat begrijp ik, ik wil dit ook, maar als ik toch met je ga trouwen, insh'allah , kunnen we even goed op een speciale manier contact houden."

"Ow, je bedoelt een relatie"

"Noem het een vriendschaprelatie , aanraken enzo, dat wil ik ook niet. Tot we getrouwd zijn"

Nu Jafar eraan denkt..Wat waren ze jong, toen al aan trouwen denken...ergens had wel kunnen weten dat het mis zou lopen...