Als het lot tegen je keert...

5.2

Yasmina voelde zich gekrenkt en keek dromerig naar voor. Ze hoorde de jongens roepen en slaan. Het kon haar niets meer schelen. Ze moest niets meer hebben van Adam! Niets. Toch haatte zijn hem niet.

Yasmina viel in slaap, ze wist niet hoe lang ze er al lag..Van Adam was er geen spoor te bespeuren. Ze was teleurgesteld..Ze had tenminste verwacht dat Adam op haar zou wachten, zijn verontschuldigingen zou aanbieden ofzo..Maar neen, niets..

Ze stond op en begon de bakker op te ruimen, ze hadden er een puinhoop van gemaakt. Ze boende en dweilde alles..Na een uur opruimen zag het bakkertje er weer proper uit. Ze sloot alles af en ging droevig naar buiten..Het schemerde ondertussen al een beetje. Ze was verzonken in haar overpeinzingen..Ze besloot te voet naar huis te gaan, het was wel eventjes stappen, maar ze had tijd..

Na een tijdje voelde ze dat ze gevolgd werd..Ze durfde niet achterom te kijken. Ze begon spijt te krijgen dat ze de bus niet had genomen. Ze begon sneller te stappen.

Ze hoorde steeds meer en meer voetstappen..Yasmina was bijna thuis, daar zou ze wel veilig zijn..Tenminste dat hoopte ze toch.

Ze ging snel naar binnen en sloot de deur achter zich..

Wat was ze moe..Oh nee! Jafar! Ze heeft helemaal niet aan hem gedacht..Al hadden ze ruzie, hij bleef haar broer. Yasmina liep door de woonkamer. Verschillende herinneringen kwamen terug. Hier had ze haar eerste stapjes gezet, haar eerste woordjes geuit..Hier had ze afscheid van haar moeder genomen..Jeetje dat leek wel eeuwen geleden. Pff..Ze liep naar boven en besloot eens lang onder de douche te staan. Dat zou haar goed doen.

Toen ze uit de douche kwam hoorde ze gebonk op de deur. Haar hart stond plots stil, ze zat hier helemaal alleen.

Ze gooide een sjaal om haar hoofd heen en ging naar de deur.

"Wie is daar?"

Ze hoorde gelach..Met hoeveel stonden ze er?

"Wie is daar?", Yasmina probeerde niet hysterisch te klinken

"Ahha, Je moet ons nog geld..Of ben je dat vergeten?"

Yasmina besloot de deur te openen. Het waren een stuk of drie jongens.

"Ik kan niet betalen.."

"Ahha..Niet betalen is niet goed voor je bakkertje..Dat heeft onze baas je zus duidelijk gemaakt. "

"Daarom wil ik jullie baas spreken."

    Ze strompelde met Nordin naar de ingang,

    Ach wat gebeuren zal, zal gebeuren..Stiekem hoopte ze op een leven met Younes..Younes die nu in de sahara zich dood aan het werken is..

    Oumaima meldde zich in de balie aan en Nordin werd opgenomen. Oumaima was helemaal leeg..Was ze nu bang voor het lot van Nordin? Ach hij zou zich wel redden: onkruid vergaat niet. Ze moest grinniken om die uitspraak. Ze was ondertussen al 5 maanden zwanger. Alhamdulilah er was niets met het kindje. Ze begon na te denken over welke naam ze zou willen geven aan het kindje. Ach ze zou het willen bespreken met haar man, maar die toonde geen interesse. Dat deed haar pijn. Na 4 uur in de wachtkamer te hebben gezeten, was het toegelaten om naar Nordin te gaan. Ze ging naar binnen en zag Nordin daar liggen. Dat was haar man, wat zag hij er slecht uit. Hij had wallen en ademde lichtjes. Er kwam een dokter binnen.

    "Hallo mevrouw"

    "Goedendag"

    "Ik zal maar niet rond de pot draaien. Is uw man verslaafd aan drugs?"

    Hoe moest zij dat nu weten. Ze wist nauwelijks waar Nordin elke avond uithing.

    "Euhm.."