Als het lot tegen je keert...

9.2

Hicham zat met zijn vriend Bilal in een snackbar. Bilal was echt de beste vriend van Hicham, al sinds ze in de kleuterschool zaten waren ze onafscheidelijk.
"Ewa sahbi..", beëindigde Bilal zijn grappig verhaal over zijn vader.
Hicham grinnikte nog na en beet nog eens in zijn broodje.
"Sahbi, ik weet niet wat mijn moeder de laatste tijd heeft, maar ze plots draait alles om trouwen! Elke keer als er iemand in 1 van haar lievelingsseries trouwt roept ze me om te komen kijken! Man! Je hebt geen idee hoe raar het is om met je moeder naar zo van die mislukte series van Marokko te kijken. Of gisteren, ik kwam naar beneden voor het ontbijt, begon ze het hele verhaal van mijn nicht haar trouwfeest op te dissen! Man! Wat kan het mij nu schelen dat ze een geel kleed aanhad!"
"Ahaha, man! Jouw moeder wilt jou getrouwd zien!"
"Mij? Ben je gek! Ik ben daar nog niet klaar voor!"
"Haha, waarom niet? Ewa saaf.."
"Sahbi? Span je samen met mijn moeder ofzo! Hallo, je spreekt hier met Bilal..Trouwens met wie dan?"
"Ahaha, je buurmeisje?"
"Gek? Man nu maakt je me echt bang, mijn moeder begon daar gisteren ook over!'
"Ahhaha", Hicham kreeg de slappe lach.
"Ja jij moet veel zeggen! Jij had een bruid die gewoon is weggelopen!"
"Dat was een andere situatie man! Ze wilde niet met me trouwen..Alhoewel"
"Jaja, Alhoewel, geef het gewoon toe man! Ze schrok zich te pletter toen ze je zag"
"Ahha, neen..Ze werd ten eerste gedwongen door haar tante, ten tweede had ze geen ouders meer en moest ze voor haar broers en zussen in België zorgen dus kon ze sowieso niet trouwen."
"Hoe heette ze ook alweer?"
"Nadia"
"Zozo, en wat vond jij van haar?"
"Ach..Zij was 1 van de sterkste vrouwen die ik ooit heb gezien. Ze had zo'n sterke wil, was zo bezorgd over haar broers en zussen dat ze alles op het spel zou zetten om terug te gaan, maar ik wil niemand dwingen om met me te trouwen sahbi"
"Neen ik ook niet, maar ik ben bang dat ik binnekort gedwongen zal worden om te trouwen"
"Ahhaha..Bilal uitgehuwelijkt, door zijn moeder, ahahah"
"Ja lach maar..", zei Bilal duister
Bilal at verder, maar Hichams gedachten waren ver. Hij dacht aan Nadia..Hij daht aan die ene keer dat hij een vlinderkusje op haar wang had gegeven. Wat een meid zeg..Ach wat zou het, de kans dat hij haar ooit zou terug zien is miniem..Tenminste dat is wat hij dacht

Hicham en Bilal rekenden af en liepen naar buiten. Bilal begon weer over zijn moeder en vader, dat ze naar België wilden gaan, naar 1 of andere tante.
"Doodsaai!", zuchtte Bilal.
"Waarom gaan jullie dan?"
"Weet ik veel..Ik zweer het man! Het is een ware marteling."
"Overdrijver"
Bilal kneep zijn ogen fijn en zei toen op een onheilspellende toon
"Heb jij ooit mij tante haar marmita gegeten?"
"Neen", grinnikte Hicham
"Goed, als je dat hebt gedaan, mag je nog eens zeggen dat ik overdrijf. En laat me dan niet beginnen over haar eeuwige gezeur..Pff! Uren aan een stuk! Over mijn trui, bijvoorbeeld.."
"Ahhaha"
"Waarom ga je niet gewoon mee?"
"Ben je gek?"
"Neen, nog niet..Al zegt mijn vader van wel"
"Ik weet het niet"
"Hé, kom op die marmita is niet zo erg, kom gewoon mee"
"Voor hoe lang dan?"
"Kweeni een week ofzo"
"Pff, ik weet het niet"
"Waarom aarzel je zo? Wie weet kom je Nadia wel tegen", zei Bilal plagerig.
"Ik zweer het, zo meteen heb je een blauw oog"
"Ahha! Dus je komt mee?"
"Goed dan"
"Goed tot morgen dan"
"Wat vertrekken we morgen al?"
"Ja insh'Allah, moet nu mijn koffer gaan pakken"
"Doet je moeder dat niet?"
"Jawel, maar anders pakt ze weer afschuwelijke dingen in en maak ik me daar in België de komende week ronduit belachelijk"
"Ahha, tot morgen dan Insh'Allah"
"Beslama"
"Beslama"

Hicham kwam thuis en vond zijn moeder achter het fornuis, hij was geen mama'skindje, maar wat hield hij van zijn moeder.
"Salaam mama"
"Ah, mih (zoon), je bent eindelijk thuis"
"Ja was gaan eten met Bilal"
"Is mijn eten dan niet lekker genoeg?", grapte ze
"Tuurlijk wel, maar je weet wel"
"Ewa.."
"Ewa", antwoordde Hicham lachend, hij ging aan de keukentafel zitten en keek naar zijn moeder.
"Ik ga morgen insh'Allah met Bilal naar België"
"België, wat heb je daar te zoeken?"
"Ach ik ga gewoon met Bilal mee, zijn ouders gaan daar voor zijn tante te bezoeken ofzoiets, en hij vroeg of ik mee wou gaan"
"Voor hoe lang dan?"
"Een week ofzo"
"Je doet maar"
"Ahaha, ga je me dan missen ofzo?"
"Ikke? Laa, eindelijk rust! Met dat eeuwige geruzie tussen je broers en jij, maarja dat is wat broers nu eenmaal doen. Is het niet?"
Hicham knikte afwezig, hij moest weer aan Nadia denken. Ach het zou heel waarschijnlijk zijn mocht hij Nadia tegenkomen.
"Kwam die Nadia van Marokko ook niet uit België"
"Uhu"
"Meskiena"
"Uhu, maar ik ga naar boven, koffers pakken enzo"
"Hicham? Je gaat toch niet naar België in de hoop haar te vinden?"
"Ben je gek?", zei Hicham ontwijkend, toch bonsde zijn hart in zijn keel en durfde hij zijn moeder niet aan te kijken. Soms leek het dat zijn moeder zijn gedachtes en gevoelens gewoon kon lezen.
"Oké dan", zei ze aarzelend.

Yasmina liep naar buiten om Adam te gaan bellen, ze voelde zich nog steeds verdrietig, maar dat ze naar Marokko zou kunnen gaan en het graf van haar ouders, broer en zus zou kunnen bezoeken maakte haar hart wat lichter. Ze liep naar het dichtstbijzijnde teleboutiqueje en zag dat er een horde jongens voor de deur zaten te nietsen. Yasmina haalde diep adem: ze voelde zich altijd ongemakkelijk als ze langs een hele groep jongens moest. Al frutsend aan haar bloesje ging ze naar binnen, net als Nadia had ze grote kringen rond haar ogen en zag ze bleek. Vanaf het moment dat ze voor de teleboutique stond waren alle ogen op haar gericht.
"Typisch", mompelde Yasmina, "Subtieler kan niet"
Zoals Yasmina wel had verwacht wist heel de buurt van Younes. Ipv dan hun medeleven te komen getuigen, vinden sommige mensen het toffer om er gewoon over te roddelen en vanaf het moment dat 1 van hen naar buiten kwam, hen gewoon urenlang aan te staren.
Yasmina ging vlug naar binnen en glipte 1 van de vele hokjes in, ze negeerde de hoofden die zich van hun computerscherm hadden gedraaid om haar beter te kunnen zien. Ze drukte het nummer van Adam in en kreeg hem al snel aan de lijn.
"Salaam Adam"
"Salaam, gaat het al wat beter?"
"Ikweeni..Het doet echt pijn..Maar ik zou je om een gunst willen vragen"
"Zeg maar"
"Zie, Younes wordt morgen begraven en ja"
"Heb al een ticket voor je"
Yasmina onderdrukte tranen van ontroering
"Hoe wist je dat-"
"Doet er niet toe, ik kom ze straks brengen."
"Is goed..Bedankt Adam"
"Is graag gedaan, alles voor mijn prinsesje.."
"Oke, beslama"
"Yasmina wacht, niet neerleggen!"
"Wat is er?"
"Hou van je"
"Oh..Ik ook van jou.."
"Beslama"
"Beslama"
Met rode ogen legde ze de hoorn neer en liep ze naar de kassa om te betalen, ze zag nauwelijks door haar tranen heen wat ze op de toog legde. Ze draaide zich snel om en liep naar huis..