Als het lot tegen je keert...

10.3

Nadia voelde een ongekende woede omhoog komen: Nadia was een meisje dat zich meestal kon beheersen, ze had zeeën van geduld, maar als iemand te ver ging, dan gingen ze echt wel té ver.
"Excuseer?" antwoordde Nadia met opeen geklemde tanden.
"Ik zei dat ik hier nu woonde"
"En ik zeg dat je dat je hier niet woont, da's wel tegenslag hebben, niet?"
"Jij hebt niets te zeggen, arrogant mens!"
"Ik heb hier alles te zeggen, ik ben hier de vrouw des huize!"
"Spijtig dat ik er nu bij moet komen", zei de vrouw hatelijk
"Weet je wat ik mij afvraag?"
"Spuw het uit!"
"Waar was je toen mijn ouders gestorven waren? Hmm? Waar was je toen mijn moeder het moeilijk had? Toen mijn vader net gestorven was? Hmm?"
"Dat doet er niet toe"
"Weet je wat? Haal er een notaris bij, maar ik maak hier geen woorden meer aan vuil. Oke? Trouwens papa en mama hebben geen erfenis achter gelaten"
"Goed, da's dan wat jij er van vindt. Je weet niet wat je doet, Nadia"
"Oh dat weet ik wel"
"Hier zul je nog spijt van krijgen, dat beloof ik je"
"Eruit! Ik heb hier geen behoefte aan!"
"Je bent net als je moeder..En zie hoe het met haar is afgelopen"
"ERUIT!!", gilde Nadia.
Ze ging naar de gang, gooide de jassen van de 'gasten' naar buiten, en toen de vrouw buiten stond, sloeg ze deur met een dreun toe.
Nadia ging, nog steeds woendend, naar de keuken en begon met thee te zetten. Yasmina ging voorzichtjes naar haar zus.
"Wie zijn die twee?", vroeg ze zachtjes
"Yasmina, ik weet het niet."
"Oké.."
De sfeer bleef heel de avond gespannen, Nadia voelde zich echt niet goed. Aan tafel werd het alleen maar erger. Het gerinkel van het bestek was het enige dat hoorbaar was.
"Jafar wat hebben ze gezegd in het ziekenhuis", zei Nadia plotseling
"Tja, zoals gewoonlijk é", zei Jafar geïrriteerd
"Wat dan?"
"Nadia stop er gewoon over"
"We hebben toch recht op te weten wat ze hebben gezegd?"
"Nadia! Stop met me zo te bemoederen! Oké? Pff"
"Oké, sorry dat ik om je geef en dat ik wil weten hoe het met je gaat!"
Nadia stond op: ze had al geen zin meer om te eten.
"Nadia! Doe niet zo!"
"Laat me met rust!"
"Het is ook altijd hetzelfde hier in huis! Al dat gestress!"
"Wat verwacht je dan? Wil je dan dat ik lach! Hmm? Hoe kan ik lachen Jafar? Ik denk dat ik het verleert heb? Natuurlijk is er stress!"
"Je bent niet de enige Nadia! Het zou wat helpen als je niets steeds met een gezicht tot op de grond zou rondlopen!"
"Heb er toch recht op!"
"Verdorie Nadia! Heb er genoeg van! Ik ben weg!"
En Jafar sloeg de deur achter zich toe. yasser zat te huilen, Nadia keek naar Yasmina maar die ontweek haar ogen. Zorgde zij dan voor de gespannen sfeer in het huis? Alles kwam ook zo samen! De twee vrouwen, de schulden, de sluiting van haar bakkertje..
"Yasser niet huilen", zei Nadia sussend
"Ik ben bang Nadia..Straks komt hij ook niet meer naar huis"
Nadia slikte en nam haar jas.
"Naar waar ga je?", zei Yamina gedempt
"Ik ga Jafar zoeken, het is mijn schuld dat hij zo van streek is"
"Ben je gek? Het is superlaat!"
"Dan nog"
Nadia dook de nacht in, met de woorden van Yasser in haar achterhoofd: wat als hij inderdaad niet meer naar huis kwam?

Nadia dook de nacht in, de ergste scenario's speelden zich af in haar hoofd. Ongelukken, geweerschoten..Jafar was al zo zwak. Waarom moest ze er nu over beginnen? De tranen sprongen in haar ogen..En dan die vrouw met haar dochter: wat moesten ze van haar? Erfgenamen? Papa en mama hadden geen testament achterlaten..Er viel ook niet veel te verdelen. Ze hadden enkel het huis, alhamdullilah hadden ze een dak boven hun hoofd, maar met de opkomende kosten vreesde Nadia het ergste. Ze moest er een tweede job bijnemen, anders zou het niet lukken. Nadia stapte door en keek rond. "Oh Jafar waar ben je toch?", mompelde ze snikkend. Ze zou het zichzelf nooit vergeven mocht er nu iets met Jafar gebeuren. Ze was echt wanhopig. Plots herinnerde ze zich dat Hicham zijn hulp had aangeboden als ze hulp nodig had, maar ze kon toch moeilijk zomaar naar hem toe stappen. Adam misschien? Die jongen had al zoveel voor hen gedaan..Hij had naar Younes zitten zoeken, niet wetende dat hij toen al onderweg naar het ziekenhuis, stervende. De verschrikkelijke beelden spoken weer rond in Nadia's hoofd. Ze begon echt wanhopig te worden! Vroeger zou ze niet hebben getwijfeld om Ismails hulp te vragen, maar dat kon ze nu niet doen: hij had haar te hard gekwetst. De gedachte alleen al om bij hem in het krijt te staan, kwelde haar verschrikkelijk. Nadia begon nu op een drafje te lopen, ze keek rond. Het grauwe licht van de straatverlichting, maakte dat Nadia zich ongemakkelijk begon te voelen en schimmen begon te zien. Achtervolgde iemand haar nu? Het was inmiddels al een half uur geleden dat Jafar naar buiten was gelopen...Nadia slikte een krop weg en vermaande zich: ze mocht nu niet paniekeren. Wie weet zat hij al thuis? Neen, dat kon niet..Of wel..Nadia's hart klopte in haar keel: wat als Jafar nu langzaam zat te sterven in een hoekje, zonder iemand rond zich..Snikkend besloot Nadia toch maar naar Hicham te gaan..Ze kon het niet meer aan, ze liep naar de straat die ze merkwaardig genoeg zeer snel terugvond, en stond toen voor de deur te staren. Dit kon ze toch niet maken, ze kon toch niet zomaar aanbellen..Ofwel? De minuten vlogen voorbij, en Jafar liep ergens helemaal alleen rond..

Yasmina zat een snikkende Yasser te troosten. Het mannetje lag in haar armen te huilen, ze probeerde hem te sussen en streelde over zijn hoofdje, maar hij bleef huilen. Yasmina kreeg zelf een krop in haar keel, in normale situaties zou ze zich helemaal niet zorgen maken, Jafar was een flinke kerel en hij kon wel voor zichzelf zorgen. Maar de laatste tijd was niets meer normaal..Sinds Younes die deur was uitgelopen, leefden ze met een ongekende angst om elkaar te verliezen. De angst van die nacht had zijn sporen achtergelaten..Het verlies van hun broer Younes had zijn sporen achtergelaten. Nu Jafar alleen naar buiten was vertrokken, en Nadia hem achterna was gelopen, zat Yasmina ongemakkelijk alleen in de woonkamer. Ze keek voortdurend naar de klok, en die liep onverbiddelijk verder. Ze wilde Yasser troostende woorden influisteren, maar ze kreeg het niet over haar hart. Ze kon niet zeggen dat ze waarschijnlijk ieder moment konden binnenvallen en dat alles dan terug koek en ei zou zijn. Daar was te veel voor gebeurd, Yasser was jong en klein..Maar hij had veel meegemaakt, voor zo'n klein jochie had hij heel wat levenservaring opgedaan. Zijn schokkende rugje maakte dat Yasmina's hart brak. Zo klein en al zo veel pijn gevoeld. Yasmina dacht aan de gezinnen die ze zag telkens ze naar de winkel ging, zo zorgeloos. De kindjes die leuk springtouwde, of de rug van hun vader opklauterden..Ze keek naar Yasser, moeder, vader, grootmoeder verloren..Alsook een broer, geen bloedbroeder weliswaar, maar wel een broer. Yasmina schaamde zich als ze eraan terugdacht hoe ze zich had verzet tegen het intrekken van Yasser bij hen thuis. Ze was blij dat niemand naar haar had geluisterd en dat ze hen hadden ontfermd over het jongetje.
"Yasser toe..Kijk naar me"
".."
Yasmina nam het jongetje vast en plaatste zijn gezichtje tussen haar beide handen. Zijn ogen waren rood en opgezwollen, de tranen liepen nog steeds over zijn wangetjes. Nadia voelde de tranen opkomen..
"Yasser, niet huilen jongetje"
"Jawel Yasmina, je huilt zelf, en je weet waarom"
Yasmina luisterde naar de woorden waar ze al schrik voor had om ze aan te moeten horen. Het deed haar verdriet om Yasser die woorden te horen uitspreken.
"Yasser-", probeerde ze nog, maar Yasser was haar voort
"Wat als ze niet terugkomen Yasmina..Ik moet er steeds maar aan denken. Wat als ze niet terugkomen..Ik heb al zoveel mensen niet meer zien terugkomen..Ik geloof je niet als je zegt dat ze dat wel zouden doen..Heb het echt al zo vaak gezien.."
"Ik weet het, maar-"
"Ik hield van Younes, echt waar..Ik hield van hem, waarom kwam ie niet terug? Waarom Yasmina..Wat als Jafar en Nadia niet terugkomen..Waarom zijn ze er nog niet.."
"Yasser luister, ik ga me niet dapper of moedig opstellen, want zo voel ik me helemaal niet op dit moment..Ik zal eerlijk zijn: ja ik ben ook bang..Maar we moeten op Allah vertrouwen..Want anders kunnen we niet meer leven..Sommige dingen zijn voor ons goed, al beseffen we dat niet altijd."
"Maar wat als we helemaal alleen achterblijven"
"Dat zullen we nooit zijn Yasser, we zullen nooit alleen zijn.."
Yasmina wees naar boven, Yasser knikte flink. Het was nu een tijdje stil, er was geen gesnik te horen, maar de spanning was voelbaar.
"Ga jij trouwen Yasmina", onderbrak Yasser de stilte. De kinderlijke nieuwsgierigheid deed Yasmina terugdenken aan Hurriya..
"Ja, insh'Allah Yasser"
"Is dat leuk?"
"Ahaha, ik denk van wel Yasser..Yasser, ik ben blij dat je er bent..Je kan me altijd doen glimlachen, net als ik denk dat ik het verleerd ben, slaag jij er toch in om een glimlach op mijn gezicht te toveren.."
"Kan ik dan toveren? " antwoordde hij verbaasd
"Ahha..Gekkerd..Je lijkt op Younes Yasser..SubhaanAllah..Je lijkt echt op hem.."
Yasser keek Yasmina aan en zei toen heel wijs:
"Mijn oma zei altijd, Yasser, het leven mag dan kort zijn, maar een glimlach neemt slecht 1 seconde in beslag"
"Jouw oma en mijn moeder zouden goede vriendinnen geweest zijn Yasser..", antwoordde Yasmina ontroerd.