Als het lot tegen je keert...

8.3

Nordin haalde het geweer uit zijn zak en richtte op Younes, Oumaima zag alles langzaam maar zeker gebeuren. Ze zag hoe Younes op de grond viel en niet meer opstond. Oumaima viel op haar knieën en probeerde woorden te gillen, maar het ging niet..Het verdriet ging zo diep, ze kon het niet geloven.

Ayoub liep naar Younes.
"Younes! Younes zeg iets! Younes!"
Ayoub probeerde niet naar de steeds groter wordende rode plek op Younes' T-shirt.
"Younes! Younes!!"
Hij deed zijn trui uit en bond het rond Younes' buik, in de hoop dat dat het bloeden zou stoppen. Er werd vanalles gezegd, Ayoub's naam werd verschillende keren geroepen, maar Ayoub antwoordde niet hij keek gewoon naar het bloedende lichaam van Younes in zijn armen.
"Ik heb zelfs niet om vergeving kunnen vragen", mompelde Ayoub..

Yasmina, Jafar en Nadia zaten gespannen in de keuken. Nadia had thee gezet, maar niemand dronk ervan. Bij elk geluidje hoopte ze dat het Younes die gewoon binnen zou komen en verbaasd zou opkijken omdat ze als gekken in de keuken zaten. Misschien zou hij er om kunnen lachen, het was inmiddels drie uur 's nachts, Yasmina keek voortdurend naar het schermpje van haar gsm in de hoop dat ze een gemiste oproep van Adam zou hebben. Of een berichtje waarin stond dat alles oke was, tevergeefs. De telefoon rinkelde ineens iedereen liep zo snel als ie kon naar de woonkamer waar Nadia naar de hoorn greep.
"Hallo, met Nadia", haar stem bibberde, waarom had ze het gevoel dat er geen goed nieuws op komst was?
Iedereen keek naar haar en iedereen zag hoe ze lijkbleek werd en hoe de hoorn uit haar hand viel. Ze hoorde iemand nog 'hallo' zeggen waarna de kiestoon volgde.
"Wat is er Nadia?", zei yasmina fluisterend..Bang voor het antwoord.
"Younes is neergeschoten.", vormde de lippen van Nadia, er kwam nauwelijks geluid uit.
"Wat??", riep Jafar. Hij wilde het niet geloven, Nadia had niet gezegd waar hij zo zeker van was dat ze gezegd had. Zijn mond werd kurkdroog.
"Neergeschoten..", fluisterde Nadia.
De bel van de voordeur galmde door het hele huis, Yasmina rende naar de deur en was blij om Adam te zien.
Adam keek naar Yasmina en zei: "Het spijt me.."
"Naar welk ziekenhuis is hij?", zei Yasmina histerisch, ze negeerde Adams woorden.
"Ik wil er nu naar toe!", riep ze, "maar er rijden geen trammen meer..Younes is..", ze slikte, "En wij kunnen er niet naar toe.."
"Wacht ik zal naar iemand bellen, ik zal vragen of ik zijn auto mag lenen", zei Adam, blij dat hij iets kon doen.

De rit naar het ziekenhuis duurde misschien 15 minuutjes, maar voor Jafar en de anderen in de auto duurde het een eeuwigheid. Stiekem hoopte Nadia dat ze zo voor eeuwig in de auto zouden kunnen blijven zitten.

De ambulance arriveerde, de mannen duwde Ayoub weg en namen Younes mee.
"Ademt hij nog?", riep Ayoub snikkend. Geen antwoord. "Ademt hij nog!!!", brulde hij.
Ayoubs vrienden hielden hem tegen.
"Laat me los! Ik moet bij hem zijn! Ik ...Moet...Laat mij los!!"
Hij rende naar de Ambulance toe en vroeg aan de verplegers of hij mee mocht rijden.

De ambulance reed zo snel mogelijk naar het ziekenhuis, maar voor Ayoub kroop de tijd onverbiddelijk traag vooruit. Hij hoorde het gepiep uit Younes' mond komen..Hij kon nauwelijks ademen. Ayoub hield Younes' hand vast, op een bepaald moment vormden de inmiddels blauwe lippen van Younes, Ayoubs naam.
"Ayoub?", zei Younes moeizaam.
Ayoub schrok.
"Ja? Younes! Sahbi! Ik ben het ja!"
"Ayoub..Ayoub.."
Het gepiep van de machine die zijn hartslag mat begon een alarmerend signaal uit te zenden, de dokter naast Ayoub begon zenuwachtig te worden, hij stond en duwde Ayoub lichtjes weg. Ayoub stond op en ging langs de andere kant naast zijn vriend zitten. Younes draaide zijn hoofd met alle moeite van de wereld naar hem toe.
"Ayoub?"
"We raken hem kwijt!", riep de dokter naar de verplegers vooraan.
Ayoub begreep wat er ging gebeuren..Younes tijd was gekomen..
"Younes! younes..Ik..Sorry voor alles! Vergeef mij Sahbi! Vergeef mij.."
Younes sloot zijn ogen en opende ze weer heel langzaam..Hij glimlachte..
"Ayoub..is..Niets.."
"Younes? Younes luister naar mij! Shhad! Sh-had!"
Younes sloot met moeite zijn vuist en wees met zijn wijsvinger.
"Ash-hadoe. ..an..an..Laa ilaha..Laa laha ..ilalah..Ilalah.."
De tranen liepen over Ayoubs wangen.
"Komaan Younes! Wa ash-hadoe ana moehamedan rasoel allah!"
Younes herhaalde deze woorden met schokken..
"Ash-hadoe..ana..ana..Moehamedan ra..r...ra...rasoel allah"
"Komaan Younes!! Nog eens, nog eens.."
"Meneer ik zal u moeten vragen om stiller te zijn, of uit te stappen"
"Hij heeft me nodig! Hij heeft me nodig! Ga uit de weg! Komaan Younes."
Hij hield de hand van Younes stevig vast. Hij begon soera Yasin te reciteren.

In de naam van Allah, de Barmhartige, de Genadevolle,

1. Yasin
2. Bij de Koraan, vol Wijsheid,
3. Jij bent inderdaag één der boodschappers
4. Op een recht pad
5. Een openbaring, van de Almachtige, de Genadevolle.
6. Opdat jij een volk moogt waarschuwen welks vaderen niet zijn gewaarschuwd en dat achteloos leeft.
7. Het Woord zich reeds bewaardheid ten opzichte van de meesten hunner, want zij geloven niet.
8. Wij hebben om hun nekken ketenen gelegd die tot aan kinnen reiken, zodat hun hoofden omhoog geheven blijven.
9. En Wij hebben een hindernis voor hen en een hindernis achter hen geplaatst en Wij hebben hun ogen bedenkt, zodat ze niet kunnen zien.
10. En het is hun hetzelfde of jij hen waarschuwt of niet; zij willen niet geloven.
11. Jij kunt slechts waarschuwen wie de vermaning volgt en de Erbarmer vreest, hoewel hij Hem niet kan waarnemen Verkonding hem daarom de verheugende tijding van vergiffenis en een ruime beloning
12. Voorzeker, Wij zijn het Die de doden doen herleven, en wat zij doen,
opschijven evenals de sporen die zij nalaten en alles hebben Wij in een duidelijk boek vastgelegd.

Younes zei met de laatste adem die hem nog restte de laatste woorden die hij ooit nog in Dounya zou zeggen: "Ash-hadoe an la ilaha ila lah wa ashadoe ana moehamaden rasoel Allah. " Hij sloot zijn ogen en Ayoub had nog steeds zijn hand vast, hij besefte dat hij iets met zijn leven moest doen, het drastisch moest veranderen. Meer dan ooit besefte hij dat er geen 2de kans is...