Als het lot tegen je keert...

11.5

Bilal en zijn moeder wilden net de deur uitgaan toen Hicham de trap afstormde.
"Bilaal!! Wacht even!"
Bilal was echt kapotzenuwachtig en met grote moeite draaide hij zich om naar zijn vriend: dit was echt het laatste waar hij zin in had, meer ruzie kon hij echt missen als kiespijn.
"Wat is er Hicham", zei Bilal vermoeid
"Wollah, sahbi, het spijt me"
De woorden drongen bij Bilal langzaam maar zeker door, hij bekeek zijn vriend en er verscheen een glimlach op zijn gezicht.
"Ach joh, niet erg"
"Neen, ik had je moeten aanmoedigen als vriend, niet afbreken, maar echt, pff, je weet wel, met haar..enzo", zei Hicham terwijl hij de moeder van Bilal in het oog hield
"Ach joh, weet je wat we spreken er straks over? Insh'allah"
"Insh'allah, naar waar ga je nu?"
Bilal haalde diep adem en zei heel nauwkeurig: "Oumaima"
"Super! Ben je zenuwachtig", grijnsde Hicham
"Pff! Straks val ik nog flauw"
"Wahahha! Stoere Bilal die flauwvalt!"
"Joh! Lach me niet uit", zei Bilal gespeeld boos, want hij was maar al te blij dat de twee vrienden weer met elkaar grappen konden maken.
"Ach, insh'allah gaat alles goed"
"Amien.."
"Wahahahah! Flauwvallen! Wahhahah"
"Wacht maar!"
"Kom ga nu maar, ik duim voor je!"
"Bedankt"
Ze omhelsden elkaar nog eens (Bilal klopte superhard op Hichams rug: "komt ervan") en Bilal vertrok. Zijn moeder glimlachte zachtjes, ergens was ze wel trots, haar oudste zoon had immers zelf het initiatief genomen. En toch was ze niet zo overtuigd: ze had al een zoontje, het was zo vreemd. Het was niet eerlijk van haar dat ze nu al ging oordelen, maar ze was er toch niet tevreden mee. Ze zou nooit haar zoon uithuwelijken of dwingen om met iemand te trouwen, daar was ze absoluut tegen, maar..Toch..Ach ze wist het niet. Laten ze maar eerst naar haar toe gaan, dan zouden ze insh'Allah wel zien.

Bilal en zijn moeder waren heel de weg stil, ieder verzonken in eigen gedachten. Terwijl Bilal zijn moeder leidde keek haar moeder verbaads naar de wijk waardoor ze heen gingen. Het afval werd duidelijk niet regelmatig opgehaald en het was er niet bepaald aangenaam. De huizen waren klein en niet bepaald mooi.
"Woont ze in deze wijk?", zei Bilals moeder
"Ja mama"
"Ahzo", zei ze fronsend. Wat deed een meisje in deze wijk?, "Woont ze alleen?"
"Neen, met haar broer, Aziz"
"Ah, gelukkig.."
"Ja", zei Bilal droog.
Uiteindelijk kwamen ze bij het krot van een appartementje. Bilal was het al gewoon en ging zomaar naar binnen, maar zijn moeder keek toch maar fronsend naar de vochtige muren.
"Bilal? Dit is toch niet meer verantwoord?"
"Mama, aub, kom nu gewoon"
Ze gingen via de krakerige trappen naar boven, ze hoorden allerlei geluiden: buren die ruzie maken, baby's die huilen en af en toe ook een luide televisie. Uiteindelijk stonden ze voor het krakkemikkelige deurtje van Oumaima. Het was zonder twijfel de meest gehavende deur van het hele appartement. Bilal nam diep adem en klopte moedig aan, zoals gewoonlijk was er allerlei gestommel aan de andere kant, maar dit keer schrok Bilal wel eventjes: hij had de zachte stem van Oumaima verwacht, maar het was haar broer, Aziz.
"Ja wie is daar?"
"Bilal, samen met mijn moeder", zei Bilal heel wat dapperder dan hij eigenlijk was.
Het werd eventjes stil aan de andere kant van de deur, Bilal slikte..

Nadia weigerde mee de gasten uit te laten, ze bleef zitten en keek met verwijtende ogen naar Yasmina, die er alle moeite mee had om haar tranen in te houden. Yasmina nam haar lange jas en keek nog een laatste keer naar haar zus, ze wilde alles afblazen, naar haar toe rennen en zeggen dat het haar speet. Terwijl ze dit overweegde kwam Adam naar haar toe en zei met een emotieloos gezicht: "Ik heb niet heel de dag, kom"
Yasmina knikte met een droge mond, over een half uurtje zou ze officieel getrouwd zijn. Wat gek, ze hadden er eigenlijk nooit echt over gesproken, ze wist zelfs niet of er een feest kwam of niet. Voor haar moest het niet: er was geen geld en ze zou niet weten wie ze zou moeten uitnodigen. Of toch wel: Samiya, Oumaima, Aziz, Ayoub..En daar stopte het al. Ze vroeg zich gek genoeg af hoet het met Samiya ging en haar man, zou het al beter gaan?
"Yasmina!", riep Jafar, "Kom nu"
Adam had blijkbaar een auto gefixt, want hijzelf had er helemaal geen. Adam had haar nog altijd geen blik geschonken, hij ging ijskoud aan het stuur zitten, zijn moeder ernaast en van achter gingen Yasmina, Jafar en de zus zitten. Het werd een kille rit, niemand zei een woord. Yasmina staarde uit het raam, voelde het zo aan? 'Gaan trouwen'. Vreemd ze had het zich helemaal anders voorgesteld, waar waren de vlinders die ze telkens voelde wanneer ze Adam zag? Het goede gevoel? Ze zag hoe Jafar haar aarzelend bekeek. Hij zag maar al te goed de vochtige ogen en de trillende handen op haar schoot. De littekens op Yasmina's gezicht waren nog zichtbaar, maar de tijd had ze verzacht. De littekens op haar arm waren nog even erg, de brandwonden waren geheeld, maar de littekens bleven er. Ja, ze had wel wat te vertellen over het leven. Toch kon Jafar niet geloven dat haar zusje ging trouwen. Gek, normaal ging eerst de oudste en dan volgde de rest, nu trouwde de jongste eerst. Er ging een steek door zijn hart, neen, niet de jongste, dat was Hurriya. Zijn klein lief zusje.."Allahirahma", mompelde Jafar zachtjes in de muisstille auto. Uiteindelijk kwamen ze aan, Yasmina stapte snel uit en wilde algauw verder stappen, maar ze werd tegengehouden door Jafar. Yasmina draaide zich om en keek verdrietig in de ogen van haar oudste broer. Rare gedachten kwamen op, als Younes nog leefde zou hij waarschijnlijk hier ook staan, samen bij Jafar en zou hij ook ongerust in Yasmina's ogen hebben gekeken.
"Yasmina"
"Ja?"
"ben je hier zeker van?"
"Ja, Jafar", zei Yasmina te snel
"Zeker Yasmina, je neemt een grote stap"
"Ik weet het niet Jafar, ik sta hier nu.."
"Je kan nog altijd een stap terugzetten"
Yasmina keek twijfelend naar haar broer
"Kan ik dat dan?", zei ze verward
"Ja", antwoordde Jafar terwijl hij fronste
"Yasmina kom je nog!", riep Adam geïrriteerd. Yasmina schrok op uit haar gedachten en keek naar de boze Adam. Neen, ze kon het niet doen: ze hield van Adam en ze had ja gezegd.
"Ya Allah, laat mijn keuze goed zijn..", prevelde Yasmina. Jafar hoorde deze woorden en wist meteen wat haar keuze was. Hij knikte en omhelsde haar nog eens. Yasmina liep vastberaden naar Adam toe. Niet wetende wat de toekomst haar zou brengen.

Ze gingen samen naar binnen. In twee duidelijke groepjes, Adam, zijn zus en moeder voorop en erachter liepen Jafar en Yasmina naast elkaar. De vrouw aan de balie keek op en Adam nam het woord. De vrouw knikte en vroeg aan hem en zijn zus op te tekenen.
"Dit is wel mijn zus..", zei Adam koel
"Excuseer, waar is uw vrouw dan?"
"Daar", zei Adam terwijl hij Yasmina zelfs niet aankeek.
"Ahzo", zei de vrouw verward. Yasmina keek naar Jafar, nam diep adem en deed in haar eigen een dou3a. Al was ze maar enkele meters van Adam verwijderd, toch leek de wandeling kilometers lang. Ze voelde hoe iedereen naar haar keek, behalve Adam dan, die bleef koppig naar voren staren. Het deed Yasmina pijn om zo genegeerd te worden door degene waarmee ze op het punt stond te trouwen. De vrouw keek haar vriendelijk aan, maar Nadia zag aan haar ogen dat ze naar haar littekens staarde. Het was niet erg, ze was het immers al gewoon. Adam had al getekend en vlak ernaast was er plaats vrij voor haar krabbeltje. Yasmina keek naar de pen naast haar en raakte het eventjes met haar vingers aan. De vrouw keek haar medelevend aan. Yasmina moest eventjes glimlachen: waarschijnlijk dacht ze dat het om een uithuwelijking ging, niets was minder waar. Yasmina had zelf voor dit huwelijk gekozen, die woorden beangstigden haar wel. Zelf gekozen, het was zo'n grote stap. Was NAdia hier maar, die zou haar zeker en vast wijze woorden hebben toegefluisterd, van zus tot zus. Maar neen, ze had het verbrod bij Nadia, ze had haar gekwetst. Dat wist ze maar al te goed..Haar hart bonkte en ze besefte dat de vrouw ongeduldig werd: ze had wel andere dingen te doen. Yasmina nam de pen vast, aarzelde, en draaide zodat het puntje van de balpen naar buiten stak. Heel voorzichtjes naderde ze het papier waardoor Adam en zij getrouwd zouden zijn, ze zette het puntje op het blad en ..Tekende..Adam knikte naar de vrouw: voor hem was het zaakje afgehandeld. Hij liep snel verder en Yasmina bleef alleen bij de vrouw staan.
"Gaat het mevrouw?"
"Jaja, zeker", zei Yasmina geschrokken. Ze begroette haar en ging dan ook maar weg. Ze volgde Adam, terwijl Jafar enkele stappen achter haar liep. Nog nooit was de afstand zo groot..