Als het lot tegen je keert...

10.0

Nadia sloot de deur zachtjes achter zich en hing voorzichtig haar jas aan de kapstok.
"Nadia?", hoorde ze haar zus zeggen. Yasmina ging naar Nadia toe en keek recht in haar ogen.
"Het is niemands schuld, oké? Wie zijn wij om jou iets te verwijten.."
"Yasmina, laat het gewoon nu maar zo.."
"Neen Nadia, ik heb gisteren met Jafar gesproken-"
"Het was zijn volste recht om mij een preek te geven, Yasmina"
"Neen, dat had hij niet. Nadia na wat alles je voor ons hebt gedaan en hebt opgegeven-"
"Dat doe ik met plezier "
"Ja, maar-"
"Neen Yasmina, echt waar.."
"Nadia, wat is er met je gebeurd..Je ziet er zo moe, en mager uit..We hadden je nooit alleen mogen laten"
Nadia glimlachte zwakjes, wat hield ze van haar zusje.
"Yasmina, echt waar bedankt..Ik red me insh'allah wel. Kom laten we ontbijten", ontweek Nadia het onderwerp snel.
Aan de ontbijttafel was het pijnlijk stil, enkel het getik van het servies was te horen.
"Ik ben aangenomen", verbrak Nadia de stilte.
"Ik ga ook werk zoeken", zei Yasmina snel.
"Neen dat doe je niet", antwoordde Nadia zachtjes, "Jij moet studeren.."
"Nadia! Jij bent niet de enige die voor ons moet werken"
"Yasmina jij moet studeren.."
"Waarvoor!", schoot Yasmina uit haar slof, "Denk je nu echt dat ik een toekomst heb! Dat ik ooit aangenomen zal worden! Met dit op mijn hoofd!"
En ze nam de sjaal rond haar nek vast. "Neen! Wat heeft het eigenlijk voor zin..Al het studeren, al het gezwoeg! Ze zullen me toch nooit accepteren! Nooit! De hoofddoek wordt niet geaccepteerd!"
"Wie heeft het hier over werken! Wil je soms dat ze op je neerkijken! Dat ze je uitlachen! Eens jij een diploma hebt, heb je iets om hun bek te doen sluiten! Al wordt je niet aangenomen! Al wordt je niet geaccepteerd! Je bent iemand! Jij Kunt je plaatsje in de maatschappij veroveren! Wil je net zoals mij zijn?"
"Daar is niets mis mee, Nadia!"
"Jij kunt beter dan mij zijn! Studeer! Jij krijgt er de kans voor!"
"Er is geen geld!"
"Al moet ik drie baantjes erbij nemen! Er zal insh'allah geld zijn!"
"Genoeg", onderbrak Jafar, "Nadia..Sorry voor mijn uitval gisteren, maar..", hij zuchtte diep, "Ik..Mijn operatie-"
"Gaat insh'Allah door", zei Nadia helder.
"Nadia-"
"Neen Jafar, jij gaat niet werken, jij blijft naar de onderzoeken in het ziekenhuis gaan"
"Die een fortuin kosten"
"En dan! Yasser?"
Hij schrok op toen zijn naam genoemd werd.
"Wat vind jij ervan?"
Yasser slikte en schraapte toen al zijn moed bijeen:
"Jafar jij hebt me geleerd nooit op te geven..Je moet de operatie aangaan..Wie weet..Allahua3lam, genees je..Ik geef Nadia gelijk"
Jafar keek recht in de oogjes en besloot niets te zeggen. Hij knikte enkel en stond op.

Nadia ruimde samen met Yasmina alles op. Ze zeiden geen woord tegen elkaar, maar het was geen pijnlijke stilte, eerder een stilte waarin ieder verzonken was in zijn eigen gedachten. Yasser en Jafar waren gaan wandelen, Yasser had Jafar gevraagd hem thuis les te geven. Jafaf had geweigerd, hij wilde niet dat Yasser geïsoleerd opgroeide. Toen hij zag dat Yasser er niet mee akkoord ging, besloot hij met hem te gaan wandelen. Ze hadden vanalles te bespreken.
Nadia keek naar de klok: over een half uur zou ze naar het schoonmaakbedrijf moeten gaan en vertrekken naar 1 of andere klant. Yasmina begreep de blik.
"Ga maar, ik handel het hier wel af."
"Zeker?"
"Tuurlijk"
Nadia omhelsde haar zus nog eens en liep op een drafje naar buiten.

"U bent net op tijd", zei Nadia's werkgever. Een aardige madam, ze had Nadia pardoes aangenomen. Ze had zo haar redenen had ze gezegd. Nadia verdachtte haar ervan dat ze alles over Nadia's verleden wist. Het was een forse dame, met pikzwart haar. Nadia mocht haar wel: ze zag er eerlijk uit.
"Goed, hier hebt u de lijst van u klanten. Ik heb u ingedeel bij de thuisploeg. Dat is fijner, geloof me maar", en ze knipoogde toegeeflijk.
"Oke, bedankt, dan begin ik er maar aan", zei Nadia onzeker.
Haar eerste klant woonde niet zo ver van haar oude bakkertje. Ze vermeed bewust die plaats en maakte al lopen een grote omweg. Ze keek op haar lijstje en zag dat het een Marokkaanse familie was. Nadia stond voor het redelijk grote huis en belde aan. Ze zou de hele voormiddag hier moeten zijn. De deur werd geopend.
"Ja", zei de mollige vrouw.
"Salaam..Ik ben van het schoonmaaksbedrijf.."
"Ja."
"Ik kom hier werken.."
"Ja."
Nadia keek verstrooid naar de vrouw, ze had het gevoel dat ze geen Nederlands sprak. Ze probeerde nog eens in het Berbers, toen werd ze wél binnengelaten. De vrouw was niet onbeleefd, maar ook niet aardig. Nadia voelde zich niet op haar gemak.
"Ik kan het huis ook wel zelf schoonmaken, maar ja ik ben natuurlijk niet meer 1 van de jongste en ja, dochters..Vroeger! Waren dochters nuttig, nu zijn ze enkel een last", mopperde ze. Nadia moest haar best doen om haar gezicht in een plooi te houden. Even vergat ze al haar problemen. De vrouw, liet al de kamers zien die ze moest doen: nu begreep ze waarom ze een hele voormiddag nodig had. Zonder te klagen of te zuchten begon ze eraan. Ze hoorde beneden vrouwen kibbelen, mannen brommen en kinderen spelen. Nadia werkte goed door. Af en toe hoorde ze de vrouw roepen, dan moest ze telkens een lachbui onderdrukken. Wat hield ze van de drukke sfeer hier!
"Bilal, Hicham wordt nu eens wakker!", brulde een andere vrouw.
Nadia schudde haar hoofd en moest aan Younes denken: die geraakte ook nooit uit zijn bed.

Met een half oog open mompelde Bilal: "Jaja"
Hicham zat met zijn mond open en zijn arm over zijn hoofd nog lekker te slapen: die slaapt door alles, dacht Bilal. Zou hij vandaag weer naar Oumaima gaan? Ze zouden hier nog een poosje blijven: zijn ouder hadden het hier naar hun zin en hadden besloten nog tien dagen te blijven. Voor Bilal en Hicham was het oké, ze hadden toch niets beters te doen. Bilal fronste..Misschien moest hij het meisje gewoon met trust laten. Hij zuchtte eens diep: hoe kwam hij erbij verliefd te worden? Hij, Bilal..SubhaanAllah, wie had dat nu ooit gedacht? Hij hoorde zijn moeder in de keuken lachen met een grapje van zijn tante. Hoe zou zij reageren, als ze wist dat hij met Oumaima wilde trouwen? Trouwen? Waarom dacht hij aan trouwen? Het was toch absurt! Hij kende het meisje nauwelijks..Trouwens, ze heeft al een kindje. Voor Bilal maakte het echt niets uit, maar voor zijn ouders..Hij wist het allemaal niet hoor. Hij besloot iets.
"Hicham? Hicham! HICHAM! Slaapkop joh!"
Geen reactie, Hicham draaide zich gewoon om en sliep rustig verder. Hij smakte zelfs eventjes met zijn mond. Bilal keek verontwaardigd naar Hicham. Hij keek eventjes naar het kussen in zijn hand en grijnsde boosaardig. Hij stond zachtjes op, sloop op zijn tenen naar Hicham, hield zijn kussen hoog en sloeg toen met een onvoorstelbare snelheid en kracht het kussen op Hichams hoofd. Effect? Hicham schiet eventjes recht, kijkt verwilderd naar Bilal en valt dan met een plof terug in slaap. Bilal keek met open mond naar zijn vriend. Hij schudde zijn hoofd, hij stond op en besloot zijn vriend gewoon te laten slapen. Hij ging naar de badkamer, nam een douche, poetste zijn tanden en besloot zich niet te scheren. De vorige keer dat hij dat gedaan, had zijn vader hem echt uitgelachen. Hij had overal pleisters geplakt, omdat hij overal in zijn huid had gesneden. Man, man..Hij keek eens in de spiegel en zei tegen zijn spiegelbeeld: "ik ga gewoon langs het appartemenstgebouw en als ik haar tegenkom dan praat ik met haar, anders kom ik gewoon naar huis. Ja, dat doe ik!" Hij ging in zijn pyjama naar de keuken en ging met een superhumeur aan tafel zitten.
"Waar is Hicham?", vroeg Bilals moeder.
"Hij is nog aan het slapen en hij is met geen stokken wakker te krijgen!"
"Ahha, meskien, laat hem nog maar slapen."
"Nou, ik ga maar eens.."
"Naar waar?", vroeg zijn moeder argwanend
"Gewoon, je weet wel, de beentjes strekken.."
"Neem je Hicham niet mee?"
"Bwa, laat hem maar slapen, kom toch zo terug insh'Allah."
"Jaja", zei Bilals moeder doordringend en voor dat ze nog meer vragen kon stellen snelde hij naar boven om zijn kleren aan te trekken. Hij hoorde iemand stofzuigen: vast zijn tante ofzo. Hij ging zingend naar boven, hij wou de kamer van zijn neef ingaan, maar zag dat er een jong meisje bezig was met daar te stofzuigen. Hij herkende haar van ergens..Ach wat zat hij hier nu jonge meisjes te bespioneren? Hij grijpte naar zijn kleren op het bed,zonder dat het meisje het opmerkte. Met een grijns op zijn gezicht verdween hij naar buiten.

Hicham stond slaperig op, hij zag dat Bilal niet meer naast hem lag. Hij keek verbaasd naar het kussen op zijn buik. Hoe kwam die daar terecht? beschaamd stond hij snel op: wat zouden ze wel niet denken van hem? Hij stond snel op, ruimde alles slordig op en snelde naar de badkamer. Hij nam snel een douche en deed zijn ra3waja aan, op typische sleffers - de zogenaamde tshankla's- ging hij naar de keuken.
"Sbah elghair", zei Bilals moeder lachend.
"Sbah elghair", antwoordde hij beschaamd, "Sorry ghatshie dat ik nu pas wakker ben-"
"Ach, ik heb je al zo vaak gezegd, doe alsof dat ik je moeder ben! En ik vind het helemaal niet erg dat je eens was langer in bed blijft liggen. Jij verdient ook vakantie.."
"Bedankt ghatshie.."
"Zeg, weet jij wat er met Bilal aan de hand is?"
"Hmm", zei Hicham, "Ik zou het niet weten"
Waarom had hij het gevoel dat zijn oren rood werden? Hij kon gewoon niet liegen!
"Ahha, ik kom er wel achter", zei Bilals moeder
"Neen, er is echt niets"
"Jaja, moehim hij is eventjes 'gaan wandelen', en ik ga met Bilals tante naar de markt dus je zit hier alleen met de neven en nichten. Vind je het erg eventjes op hen te moeten passen?"
"Neen joh, echt niet!"
"Of wil je mee?"
"Neen ghatshie! De markt is voor mij een domein dat ik liever niet wens te betreden"
"Ahha, je bent een goede jongen Hicham, ik ben echt blij dat je de vriend van Bilal bent..Ohja er is een poetsvrouw boven, zie dat de kinderen haar niet storen.."
"Oke. Veel plezier op de markt!"
"Beslama"
"Beslama"