Als het lot tegen je keert...

9.8

Nadia ging na een vermoeiende dag naar huis, ze slenterde langs straten waarvan ze de namen allang vergeten was. De snijdende wind deed haar hoesten en niesen. Ze moest weer denken aan de ruzie met Ismail..Pff..Het deed haar pijn, maar het was beter zo. Wegen scheiden en misschien, ooit, ooit snijden ze elkaar weer. Voor ze het wist stond ze voor de deur, het leek een eeuwigheid geleden, maar gisterenmorgend waren Yasmina, Jafar en Yasser naar Marokko vertrokken. Ze voelde zich eenzaam, zeker nadat ze ruzie met Ismail had gemaakt. Ze miste haar broer en zus en Yasser. Yasser deed haar af en toe lachen, net als Hurriya deed. Net als Younes deed. Ze bakte een eitje voor zichzelf en at het het moedersalleen in het lege huis op. Ze waste af en besloot eventjes tv te gaan zien. Het nieuws was net begonnen en met ongeboeide ogen keek ze er naar, de woorden van nieuwslezeres drongen niet tot haar door..

"De schietpartij in Borgerhout.."
Nadia schrok op uit haar gedachten, ze keek naar de tv en zag vol afschuw het beeld van de buurt van Oumaima, met vele ramptoeristen. Ze hoorde op de achtergrond Mansour huilen, de tranen welden weer op.
"Waarschijnlijk een afrekenining"
Ze spraken over Younes, net of hij een een crimineel was..Younes..Ze veegde de tranen weg, terwijl er nieuwe over haar wangen rolden. Ze greep een kussen vast en snikte het uit, op dat moment werd er gebeld. Nadia veegde de tranen snel weg en ging op blote voeten de deur openen.

"Goeiendag, ben ik hier bij de familie A.?", zei een politieagent. Nadia schrok eventjes.
"Ja", zei ze met een bibberend, hees stemmetje.
"U bent?"
"Nadia.."
"Kent u toevallig Younes?"
"Ja", zei Nadia (Ze probeerde haar tranen echt in te houden.)
De politieagenten kwamen binnen zonder het te vragen, Nadia durfde er niets op te zeggen. Wat kwamen ze nu doen? 3 dagen na Younes dood?
"Younes is u broer?"
"Ja, agent"
"Waar is de rest van u gezin?"
"In Marokko, naar de begrafenis van Younes.."
De agent bekeek Nadia eventjes in de ogen.
"En u bent hier helemaal alleen?"
"Ja, agent", zei Nadia verstrooid.
"Goed, uw broer is enkele dagen geleden doodgeschoten?"
"Ja..", zei Nadia terwijl de tranen over haar gezicht rolden.
"Hebt u enig idee waarom?"
"Neen agent"
"Wij hebben vernomen dat Younes enkele jaren verdwenen was"
"Ja, agent"
"Naar waar was hij?"
"Marokko"
"Waarvoor?"
Nadia keek verontwaardigd naar de agenten, wat wilden ze nu eigenlijk insinueren?
"Hij was gewoon naar Marokko, is toen verdwenen en teruggebracht door zijn vriend, agent", voegde Nadia er spottend aan toe.
"Verdwenen?", zei de agent terwijl hij Nadia onderzoekend aankeek.
"Ja verdwenen. Hoezo?"
"Weet ik niet", zei Nadia eerlijk.
"Mevrouw, weet u hoe verdacht dit klinkt? Het lijkt me dat uw broer doodgeschoten is ten gevolge van een afrekening van de maffia."
Nadia keek met open mond naar de agent.
"Hoe durft u! Mijn broer is doodgeschoten door een psychopaat! Ja? Oke! Mijn broer was sinds, hij terug van Marokko gekomen was, getraumatiseerd! Hij sprak nauwelijks! Hoe kan dat dan dat hij in contact is gekomen met de maffia! Vertel me dat eens!"
"Mevrouw, niet te brutaal aub, ik doe gewoon mijn werk.", zei de agent streng, maar zijn ogen verzachtten toen hij zag hoe Nadia het uitsnikte.
"Dus, uw broer heeft volgens u niets met de plaatselijke maffia te maken?"
"Neen!", zei Nadia vastbesloten.
"Wij weten wie u broer heeft doodgeschoten"
"Ja agent"
"U weet wie dit is?"
"Ja agent"
"Weet u waar hij is?"
"Neen agent", zei Nadia monotoom, jeetje een kruisverhoor!
"Mag ik u vragen, mevrouw, waarom wij u hebben zien spreken met de beste vriend van de schuldige? Overigens verdenken wij hem van illigale praktijken.", de agent keek met fonkelende ogen.
"Ik ken hem niet, ik sprak gewoon met hem"
"Achzo", zei de agent niet overtuigd.
"Illigale praktijken?", zei Nadia onzeker. Nadia voelde een steek door haar hart gaan.
"Ja mevrouw, bent u er zeker van dat uw broer niets met de maffia-"
"Ja agent, daar ben ik zeker van", zei Nadia waardig.
"Hebt u er dan iets tegen als wij dit huis onderzoeken"
Nadia keek met een droge mond naar de agent.
"Hoe bedoelt u onderzoeken?"
"U hebt toch niets te verbergen?"
"Neen"
"Goed zo"
Een heel korps van agenten liepen naar binnen en haalden alles ondersteboven, lades werden doorzocht en geleegd, servies viel af en toe op de grond. Nadia keek met glazige ogen toe..
Uiteindelijk waren ze klaar, de ene agent kwam naar Nadia, wenste haar een prettige avond en zei dat ze eventuele beschadigingen moest melden. Het huis was een puinhoop, Nadia zakte op de grond ineen en huilde bittere tranen. Niemand die het hoorde..

De dagen vlogen voorbij, maar Nadia bleef als een hoop ellende op de grond zitten. Ze at niet en dronk nauwelijks, de rommel had ze laten liggen. Ze stond enkel op om het gebed te verrichten. Haar broers en zus zouden pas over 4 dagen komen..Zolang redde ze het niet, haar blik gleed steeds weer over het servies dat op de grond lag..Het oude servies van haar moeder, in stukken op de grond. De oude versleten kussens lagen op de grond..Ze dachten dat haar broer een crimineel was, haar broer! Haar Younes..Ze schudde het hoofd. Ismail, hij was dus 1 van hen. Ze had Ismail nooit bekeken als een ondergrondse figuur, hij was juist degene die goed bezig was met zijn leven. Allemaal leugens, leugens die zich opstapelden. Jafar had een keer gebeld, er was maar 1 teleboutique in het dorp en die was niet altijd beschikbaar. Nadia had opgenomen, leugens, leugens..

"Hallo, salaam, Nadia?"
"Jafar", had Nadia gezegd nadat ze de tranen had weggeveegd.
"Alles goed, Nadia", zei hij bezorgd
"Ja, alhamdullilah, met jullie? Met Yasser, Yasmina?"
"Het is moeilijk, maar de dood komt en gaat nu eenmaal"
Nadia vroeg zich af of die woorden op Jafar zelf bedoeld waren, de rillingen kropen over haar rug.
"Inderdaad"
Het werd eventjes stil.
"Gaat het daar, zo helemaal alleen?"
"Oh, ja Jafar, maak je maar geen zorgen om mij. Ik red me wel."
"Zeker Nadia? Ik weet niet of het zo'n goed idee was om je daar helemaal alleen achter te laten"
"Jafar, laat het, het is nu eenmaal zo.."
"Nadia-"
"Shht Jafar..Echt waar het gaat wel....Waar ligt hij begraven?"
"Naast Hurriya.."
"Allahirhamhoem, waar verblijven jullie trouwens, niet bij tante"
"Neen, bij die ene oom"
"ahja, is waar ook..Is tante langs geweest?"
"Nope, is ze ook niet van plan denk ik"
"So be it.."
"Uhu, maar Nadia ik moest je de groeten van iedereen doen, we zijn bijna terug"
"Ja Jafar, groetjes terug.."
"Beslama"
"Beslama"

Nogmaals leugens, het ging helemaal niet goed. Nadia stond op het punt in elkaar te storten. Het was niet goed dat ze alleen thuis bleef..Zo veel tijd om over alles na te denken..
Na de derde dag stond ze toch maar op, het leven moest verder gaan. Ze begon alles op te ruimen, helemaal alleen, terwijl de tranen over haar wangen stroomden, in stilte..Alleen..Ze ruimde aan een stuk uren op, geen besef van tijd. Ze ging naar boven: ze wilde op haar bed liggen en kwam langs de spiegel in de gang. Nadia zag er doodsbleek uit, wallen rond haar ogen, haar wangen waren ingevallen.
"Ik honger mezelf nog uit", mompelde het levensloze spiegelbeeld. Ze voelde nochtans geen honger, om eerlijk te zijn, ze voelde niets. Helemaal niets. Zo kon het toch niet langer door gaan! Ze liep naar de badkamer, waste haar gezicht en besloot te gaan wandelen. Na zich snel te hebben aangekleed, ging ze de koude wind tegemoet. Ze besloot eventjes langs haar bakkertje te gaan. Na flink te hebben doorgestapt, zag ze politiemannen in haar bakkertje.
"Helaba! Wat doen jullie daar!", riep Nadia schor, "Ga uit mijn bakker! Jullie hebben hier het recht niet toe!"
Ze liep naar 1 van de agenten en tikte hem histerisch aan, nadat hij niet reageerde op haar geschreeuw.
"Wat gebeurt er hier allemaal!"
"Mevrouw, kalm aan, we zijn hier voor het onderzoek van Younes A."
"En wat heeft in hemelsnaam mijn bakker ermee te maken!"
"Ah, het is uw bakker, ik vrees dat dit niet meer uw bakker is mevrouw."
"Hoe bedoelt u",vroeg Nadia terwijl het bloed uit haar gezicht trok. De bakker was het enige waaruit ze een inkomen haalde! De bakker zorgde ervoor dat ze niet op straat leefden.
"Wij hebben vernomen dat u geld betaalde aan een zekere Ismail"
"Neen..", riep Nadia verbaasd uit.
"Jawel, volgens bepaalde bronnen wel, waarvoor betaalde u?"
"Het was niet voor Ismail, dat was voor een bende die mijn bakkertje terroriseerde!"
"Ja, Ismail dus, mevrouw, wij verdenken u er steeds meer van dat u en uw familie iets met de plaatselijke maffia te maken heeft"
"Neen, dat is niet waar! Meneer dit bakkertje hebben wij met onze laatste centen opgestart! U kunt dit niet zomaar van ons wegnemen"
De agent zei op monotome toon: "Wel als er illigale praktijken in doorgingen"
"In hemelsnaam! Ik bak brood en verkoop het! Wat is daar zo illegaal aan!"
"Volgens onze bronnen-"
"Welke bronnen", gilde Nadia het uit, "Hebt u ooit wel eens iets aan mij gevraagd"
"Mevrouw, ik waarschuw u, u bent nog niet genoteerd als verdachte, maar ga zo door en het zal er van komen"
Nadia keek toe hoe haar bakkertje, haar enige bezit en hoop voor inkomen..De enige manier waarmee ze de kosten van Jafar konden betalen, in beslag werd genomen..